Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nysie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2014 r.

Sąd Rejonowy w Nysie Wydział II Karny Sekcja do Spraw Wykroczeń

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Rejonowego Bartłomiej Madejczyk

Protokolant - prot. Ł. J.

Oskarżyciel publiczny ------

po rozpoznaniu dnia 13 listopada 2014 r. na rozprawie

sprawy przeciwko A. L. (L.)

synowi: A. i G. zd. O.

ur. (...) w N.

obwinionemu o to, że:

w dniu 27 maja 2014 roku około godziny 10:50 na trasie P. – P. kierując samochodem ciężarowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) podczas wykonywania manewru omijania nie zachował bezpiecznego odstępu od omijanego samochodu osobowego marki O. o numerze rejestracyjnym (...) w wyniku czego doszło do bocznego zderzenia z tym pojazdem. Czynem swoim spowodował zagrożenie bezpieczeństwa dla A. C. (1) oraz J. C. (1),

to jest o czyn z art. 86§1 k.w. w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 2 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym

1.  uznaje obwinionego A. L. za winnego popełnienia zarzucanego czynu, tj. wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę grzywny w wysokości 600 (sześciuset) złotych,

2.  na podstawie art. 118 § 1 k.p.w zasądza od obwinionego A. L. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (stu) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków oraz opłatę sądową w wysokości 60 (sześćdziesięciu) złotych.

UZASADNIENIE

W oparciu o dowody przeprowadzone w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. C. (1) w dniu 27 maja 2014 r. ok. 10.50 kierował O. (...) pomiędzy P., a P.. Pasażerką była J. C. (1). A. C. zatrzymał samochód na przeciwległym pasie ruchu – wzdłuż pobocza.

/ dowód: zeznania A. C. – k.25; zeznania J. C. – k.25v; dokumentacja fotograficzna – k.2-3/

Obwiniony A. L. kierował w tym dniu F. (...). Dojeżdżając
do miejsca, gdzie stał samochód pokrzywdzonych obwiniony w ostatniej chwili odbił kierownicą w lewo by ominąć O., jednakże doszło do zderzenia bocznego pojazdów. Pomimo tego obwiniony nie zatrzymał się i odjechał z miejsca zdarzenia. Wrócił tam dopiero
po kilkunastu minutach.

/ dowód: zeznania A. C. – k.25; zeznania J. C. – k.25v; dokumentacja fotograficzna – k.2-7/

Obwiniony ma 32 lata, jest stanu wolnego, na utrzymaniu ma małoletnie dziecko,
utrzymuje się z wynagrodzenia w wysokości 6000 złotych brutto miesięcznie.

/ dowód: dane osobowe obwinionego/

Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się w całości na zeznaniach A. C.
i J. C., które były spójne oraz logiczne, jak również znalazły potwierdzenie w załączonej do akt dokumentacji fotograficznej. Również bezpośredni kontakt ze świadkiem
A. C. na rozprawie nie dał podstaw do kwestionowania szczerości jego zeznań.

Nadto Sąd oparł się na dowodach z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy,
które nie były kwestionowane przez strony, a ich prawdziwość i autentyczność nie budziły wątpliwości.

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, iż jechał
za innym pojazdem, któremu udało się ominąć pojazd pokrzywdzonych, a on pomimo,
że wykonał manewr obronny zahaczył bokiem swojego samochodu O.. Nadto wyjaśnił,
iż O. być może jechał jego pasem ruchu - pod prąd. Sąd ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego. Otóż wbrew twierdzeniu obwinionego pokrzywdzeni w sposób logiczny opisali przyczynę zatrzymania pojazdu. Nadto opisane przez nich miejsce i sposób zatrzymania samochodu, zostały potwierdzone dokumentacją fotograficzną załączoną do akt. Również twierdzenie obwinionego, że jechał za innym pojazdem i nie widział O., sprzeczne było z wiarygodnymi zeznaniami pokrzywdzonej. Tym bardziej, że zachowanie obwinionego po zderzeniu wskazywało na to, iż chciał się oddalić z miejsca, gdzie doszło do kolizji. Tłumaczenie, że szukał miejsca do zawrócenia sprzeczne było z zasadami doświadczenia życiowego, gdyż do zdarzenia doszło na prostym odcinku drogi, a samochód poruszający się z deklarowaną przez obwinionego prędkością ok. 80 km/h potrzebowałby na zatrzymanie zaledwie kilkudziesięciu metrów. Nic nie stało więc na przeszkodzie by zatrzymać się i sprawę wyjaśnić. W ocenie Sądu takie zachowanie wskazywało, iż obwiniony miał świadomość, iż zachował się nieprawidłowo i jest sprawcą kolizji w związku z czym pod wpływem emocji odjechał z miejsca zdarzenia, a wrócił dopiero, gdy ochłonął. Reasumując w ocenie Sądu przedstawiona przez obwinionego wersja przebiegu zdarzenia stanowiła wyłącznie jego linię obrony, mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności za popełniony czyn.

Sąd zważył, co następuje:

A.  L. został obwiniony o czyn z art. 86 § 1 k.w.

Wykroczenie to popełnia ten kto nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Rodzajowym przedmiotem ochrony tego przepisu jest bezpieczeństwo w komunikacji, zaś szczególnym - bezpieczeństwo ruchu drogowego. Z ruchem drogowym mamy do czynienia nie we wszystkich miejscach, gdzie odbywa się ruch pojazdów, ale w takich, które są przeznaczone do tego ruchu. Miejscem takim są w szczególności drogi publiczne.

Istotą czynu z art. 86 § 1 k.w. od strony przedmiotowej jest niezachowanie „należytej ostrożności”, a więc takiej jaka była wymagana w danej sytuacji. Chodzi więc o naruszenie pewnych zgeneralizowanych reguł ostrożnego postępowania – zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Jedna z tych zasad - wyrażona w przepisie art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, nakłada na kierującego pojazdem obowiązek zachowania przy omijaniu bezpiecznego odstępu od omijanego pojazdu, a w razie potrzeby zmniejszenie prędkości.

Dla wyczerpania znamion czynu zabronionego z art. 86 § 1 k.w., musi wystąpić skutek w postaci spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zagrożenie bezpieczeństwa musi być przy tym realne i konkretne, choć nie musi dojść do skutku rzeczowego np. w postaci rozbicia samochodu. Wystarczające natomiast dla wyczerpania tego znamienia jest spowodowanie skutku sytuacyjnego np. zmuszenia innej osoby do wykonania nagłego, gwałtownego manewru w celu uniknięcia zderzenia.

Wykroczenie to ma charakter powszechny, jego sprawcą może więc być każdy.

Wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. zagrożone jest karą grzywny.

Mając na uwadze powyższe rozważania oraz poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne Sąd stwierdził, iż obwiniony w dniu 27 maja 2014 r. kierując samochodem F. (...) podczas wykonywania manewru omijania O. (...) nie zachował bezpiecznego odstępu w wyniku czego doprowadził do bocznego zderzenia pojazdów, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a tym samym, iż swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu zabronionego z art. 86 § 1 k.w.

Jednocześnie wina obwinionego nie budziła wątpliwości, gdyż dopuścił się on zachowania niezgodnego z prawem, chociaż bezprawność czynu była rozpoznawalna i mógł on przy zachowaniu należytej ostrożności działać zgodnie z normą prawną. Przy czym
nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające winę.

Sąd za popełnione wykroczenie, na podstawie art. 86 § 1 k.w., wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 600 zł.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze wszelkie okoliczności podmiotowe
i przedmiotowe, leżące w granicach cech przypisanego obwinionemu wykroczenia, a także dotyczące osoby sprawcy i mające znaczenie dla wymiaru kary. Określając wysokość grzywny uwzględniono z jednej strony to, iż obwiniony pracuje i otrzymuje comiesięczne wynagrodzenie, z drugiej zaś że ma na utrzymaniu małoletnie dziecko. Przy czym w ocenie Sądu obwiniony będzie miał możliwość uiszczenia wymierzonej grzywny.

Czyn obwinionego cechowało istotne naruszenie reguł ostrożności, gdyż zbliżając się
do stojącego pojazdu zachował się nieprawidłowo pomimo, iż mógł zachować bezpieczny odstęp i ominąć go w sposób bezpieczny. Tymczasem doprowadził on do zderzenia bocznego pojazdów, a zachowanie to spowodowało realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Reasumując Sąd uznał, iż wymierzona kara spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do obwinionego, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Na podstawie art. 119 k.p.w. od obwinionego zasądzono na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w wysokości 160 zł, na które złożyły się zryczałtowane koszty postępowania
oraz opłata.