Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nysie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 czerwca 2025 r.

Sąd Rejonowy w Nysie Wydział II Karny, Sekcja ds. Wykroczeń

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Małgorzata Dębicka - Skibińska

Protokolant: Sekretarz sądowy Adrianna Pabjanek

Za oskarżyciela publicznego Komendanta Komendy Powiatowej Policji w N. – asp. M. B.

po rozpoznaniu dnia 22 listopada 2024 r., 24 stycznia 2025 r., 9 kwietnia 2025 r., 4 czerwca 2025r.

na rozprawie

sprawy

P. L. (L.)

synowi J. i W. z domu O.

urodzonemu (...) w N.

obwinionego o to, że:

I.  w dniu 08.04.2024r. około godz. 12:00 w miejscowości R., kierując ciągnikiem rolniczym marki J. D. o nr rej. (...) z podwieszonym z tyłu sprzętem do prac rolnych w postaci wału uprawnego, na drodze publicznej podczas wykonywanego manewru omijania nie zachował bezpiecznego odstępu od zatrzymanego po prawej stronie drogi samochodu osobowego marki S. o nr rej. (...), w wyniku czego podwieszonym sprzętem rolniczym uderzył w otwarte lewe tylne drzwi pojazdu, stwarzając zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla stojącej przy nich A. K. (1) oraz znajdujących się w pojeździe małoletnich A. i T. K.,

to jest o czyn z art. 86 § 1 kodeksu wykroczeń,

II.  w czasie, miejscu i okolicznościach jak w pkt I, prowadził po drodze publicznej ciągnik rolniczy marki J. D. o nr rej. (...) pomimo, iż był on niedopuszczony do ruchu z uwagi na brak aktualnych okresowych badań technicznych od dnia 02.10.2023r.,

to jest o czyn z art. 94 § 2 kodeksu wykroczeń,

III.  w dniu 08.04.2024r. około godz. 12:40 w miejscowości R., prowadził po drodze publicznej pojazd inny niż mechaniczny, to jest rower, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu (I badanie 0,32 mg/l, II badanie 0,32 mg/l),

to jest o czyn z art. 87 § 1a kodeksu wykroczeń

1.  uznaje obwinionego P. L. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punktach od I do II w części wstępnej wyroku oraz w punkcie III w części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, iż obwiniony dopuścił się dwóch czynów (tj. pierwszy czyn opisany od punktu I do II, drugi czyn opisany w punkcie III wyroku), przy czym przyjmuje co do czynu opisanego w punktach od I do II wyroku, że obwiniony wyczerpał znamiona wykroczeń określonych w dwóch przepisach ustawy oraz dodatkowo przyjmuje, że obwiniony nie zachował należytej ostrożności podczas wykonywanego manewru omijania, jak również modyfikuje opis czynu III, przyjmując, że obwiniony prowadząc pojazd inny niż mechaniczny znajdował się w stanie nietrzeźwości, tj. uznaje go za winnego popełnienia dwóch wykroczeń, tj. z art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 94 § 2 k.w. przy zast. art. 9 § 1 k.w. oraz wykroczenia z art. 87 § 1a k.w. i za to na podstawie art. 87 § 1 w zw. z § 1a k.w. przy zast. art. art. 9 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierza mu łącznie za oba wykroczenia karę grzywny w wysokości 3.000 (trzech tysięcy) złotych;

2.  na podstawie art. 118 § 1 i 2 k.p.w. i art. 119 § 1 k.p.w. zasądza od obwinionego P. L. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz opłatę w wysokości 300 (trzystu) złotych.

Na oryginale właściwe podpisy

Z upoważnienia Kierownika S..

sekretarz sądowy A. P.

Sygn. akt II W 689/24

(...) 554/24

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonych w sprawie materiałów dowodowych, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 kwietnia 2024 roku około godziny 12:00 w miejscowości R., obwiniony P. L. kierował po drodze publicznej ciągnikiem rolniczym marki J. D. o nr rej. (...) z podwieszonym z tyłu sprzętem do pac rolnych w postaci wału uprawnego. Kierowany przez obwinionego P. L. ciągnik nie był dopuszczony do ruchu, ponieważ od 2 października 2023 roku nie posiadał aktualnych, okresowych badań technicznych. Obwiniony P. L. poruszał się od strony miejscowości P. w kierunku miejscowości R.. W tym czasie na poboczu drogi, równolegle do jezdni stał zaparkowany pojazd marki S. (...) należący do pokrzywdzonej A. K. (1). Pokrzywdzona zwykle parkowała w tym miejscu swój pojazd. A. K. (1) udała się do swojego pojazdu wraz z małoletnimi dziećmi A. K. (2) i T. K., po czym upewniła się, czy żaden pojazd nie nadjeżdża w jej kierunku i otworzyła drzwi swojego pojazdu, aż do ich zablokowania. Pokrzywdzona pochyliła się w stronę pojazdu, aby umieścić małoletnią córkę A. K. (2) w foteliku. Obwiniony poruszając się ciągnikiem widział stojący po swojej, prawej stronie jezdni pojazd oraz zwrócił uwagę, że pojazd pokrzywdzonej miał uchylone drzwi tylne. Kiedy obwiniony P. L. znajdował się wysokości posesji numer (...) w trakcie wykonywania manewru omijania nie zachował należytej ostrożności oraz nie zachował bezpiecznego odstępu od zaparkowanego pojazdu i zahaczył o otwarte, lewe, tylne drzwi pojazdu, należącego do pokrzywdzonej A. K. (1), stwarzając przy tym zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla pokrzywdzonej i jej małoletnich dzieci.

Obwiniony po uderzeniu w pojazd pokrzywdzonej odjechał z miejsca zdarzenia.

Pokrzywdzona widząc to, zaczęła głośno krzyczeć i machać w kierunku obwinionego. Obwiniony po chwili zauważył pokrzywdzoną i zaczął cofać ciągnikiem jej stronę. Po wyjściu z pojazdu obwiniony zwrócił się do pokrzywdzonej słowami „co narozrabiałem trochę?” A. K. (1) wyczuła od obwinionego silną woń alkoholu, zwróciła uwagę na przekrwione oczy obwinionego. Pokrzywdzona poprosiła obwinionego, aby ten zaczekał na miejscu zdarzenia, a ona zadzwoni po ojca, aby ten zaopiekował się dziećmi. Obwiniony twierdził, że nie ma czasu, gdyż musi jechać na pole. Obwiniony poinformował pokrzywdzoną, że przyjedzie za dwie godziny i dogada się z jej ojcem, gdyż zna go osobiście. Polecił pokrzywdzonej, żeby wyceniła szkodę, a on wieczorem przywiezie pieniądze. Pokrzywdzona nie zgodziła się, obwiniony wsiadł do ciągnika i odjechał z miejsca zdarzenia.

Pokrzywdzona około godziny 12:12 zadzwoniła do swojego męża W. K. i poinformowała go o szczegółach zdarzenia. Ponadto poinformowała męża, że wyczuwała od obwinionego woń alkoholu. Po około 10 minutach od zdarzenia przyjechał na miejsce ojciec A. M. M., po czym na miejsce zdarzenia przybył również samochodem osobowym marki T. jako kierujący P. L.. Ojciec pokrzywdzonej również wyczuł od obwinionego woń alkoholu. P. L. oferował pieniądze za naprawę pojazdu, jednakże strony nie mogły dojść do porozumienia i obwiniony odjechał z miejsca zdarzenia. Pokrzywdzona wraz z ojcem udali się do miejsca zamieszkania celem oczekiwania na przyjazd męża pokrzywdzonej. W tym czasie ojciec pokrzywdzonej zadzwonił do P. L. i poinformował go, że o zdarzeniu zostanie zawiadomiona Policja. P. L. około godziny 12:40 przyjechał na posesję nr (...) rowerem, próbował nakłonić M. M. do zmiany zdania w zakresie wezwania funkcjonariuszy Policji i proponował naprawę pojazdu. Na miejsce przyjechał W. K., który również wyczuwał od obwinionego silną woń alkoholu i zwrócił uwagę na przekrwione oczy obwinionego. Obwiniony tłumaczył się, że spożywał alkohol dzień wcześniej około 200 ml wódki. W. K. zadzwonił po Policję, po czym obwiniony chciał odjechać rowerem, jednakże W. K. uniemożliwił mu opuszczenie posesji.

Po jakimś czasie na miejsce przyjechał patrol Policji i poddano obwinionego badaniu na zawartość alkoholu, z wynikiem 0,32 mg/l (godzina 13:46).

Pokrzywdzona nie została ukarana mandatem za niewłaściwe parkowanie pojazdu.

W dniu 27 czerwca 2024 r. Prokurator umorzył dochodzenie w sprawie o czyn z art. 178a § 1 k.k. (prowadzenie ciągnika rolniczego w stanie nietrzeźwości).

Dowód:

-szkic miejsca zdarzenia, k. 6, 7,

-notatka urzędowa, k.5 w zakresie braku badań technicznych,

-zeznania A. K. (1) k. 21-25, 73,

-protokół badania stanu trzeźwości, k. 8-11,

-dokumentacja fotograficzna, k. 15-17, 28-29,

-zeznania W. K., k. 30-31,

-zeznania M. M., k. 34-37

- zeznania funkcjonariusza Policji M. K. k. 38-39, 87-88,

- zeznania funkcjonariusza Policji M. N., k. 135V.

- częściowe wyjaśnienia P. L. k. 48-49, 72v.,

-postanowienie o umorzeniu dochodzenia k. 40

Teren, na którym doszło do zdarzenia nie jest objęty monitoringiem.

Dowód:

- pismo z Rewiru Dzielnicowych KPP w N. k. 26

P. L. ma 55 lat. Jest rolnikiem, osiąga dochód w wysokości 4.000 złotych miesięcznie, jest żonaty, ojciec dwójki dzieci. Obwiniony jest radnym Gminy P..

Dowód:

- oświadczenie procesowe obwinionego, k. 72,

-informacja z (...)

P. L. składając w toku postępowania wyjaśniającego wyjaśnienia, nie przyznał się do czynu z art. 86 § 1 k.w., do pozostałych dwóch czynów przyznał się. Obwiniony podał, że jechał ciągnikiem w kierunku miejscowości R., w rejonie skrzyżowania zachował szczególną ostrożność i zmniejszył swoją prędkość. Wskazał, że zauważył stojący po prawej stronie samochód osobowy marki S., który posiadał lekko uchylone tylne drzwi. Wyjaśnił, że w trakcie wykonywanego przez niego manewru omijania - drzwi od pojazdu nagle otworzyły się na oścież, widząc to obwiniony odbił w lewo, lecz z uwagi na dynamikę doszło do kontaktu pojazdów. Podał, że w jego ocenie to pokrzywdzona jest winna zdarzeniu, gdyż otworzyła drzwi nie upewniając się, czy może to zrobić. Obwiniony twierdził, że po zdarzeniu zatrzymał się, żeby upewnić się, co się stało.

W postępowaniu sądowym obwiniony podtrzymał swoje wyjaśnienia, zaprzeczył, jakoby miał proponować pokrzywdzonej pieniądze, zaprzeczył, jakoby miał przyznać się do winy, zaprzeczył, jakoby był pod wpływem alkoholu. Potwierdził, że pojazd pokrzywdzonej stał w tym miejscu codziennie i próbował wykazać, iż pojazd pokrzywdzonej był zaparkowany w niedozwolonym miejscu.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych oraz oceny dowodów, na podstawie których zostały one dokonane, w ocenie Sądu, nie budzą wątpliwości wina i sprawstwo obwinionego P. L. w zakresie zarzucanych mu we wniosku o ukaranie czynów zabronionych, tj. wykroczeń z art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 94 § 2 k.w. przy zast. art. 9 § 1 k.w. oraz wykroczenia z art. 87 § 1a k.w. Przy czym koniecznym było dokonanie uzupełnienia opisu czynu I i przyjęcie, że obwiniony nie zachował należytej ostrożności podczas wykonywanego manewru omijania, jak również czynu III i przyjęcie, że obwiniony prowadził pojazd inny niż mechaniczny znajdując się w stanie nietrzeźwości.

Rekonstruując stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się w całości o zeznania pokrzywdzonej A. K. (1), zeznania świadków: W. K., M. M., M. K., M. N., a także dowody ze źródeł nieosobowych, wymienione w miejscu poświęconym ustaleniom faktycznym. Ujawnione dokumenty zostały uznane za prawdziwe i autentyczne, jako że Sąd nie znalazł powodów do odmowy dania im wiary.

Sąd uznał za opartą na prawdzie tę część wyjaśnień obwinionego, w której przyznał on, że w czasie i miejscu wskazanym w zarzutach kierował ciągnikiem rolniczym pomimo braku okresowych badań technicznych oraz, że kierował rowerem w stanie nietrzeźwości. Ponadto Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego w zakresie, w jakim potwierdził, iż pojazd pokrzywdzonej stale był zaparkowany w tym miejscu oraz w zakresie w jakim podał, iż kierując ciągnikiem widział pojazd pokrzywdzonej, widział uchylone drzwi w pojeździe oraz w zakresie, w jakim potwierdził, że doszło do kontaktu fizycznego obu pojazdów. W pozostałej części Sąd odmówił wiary wyjaśnieniom obwinionego- uznając, iż stanowią on wyłącznie jego linię obrony i nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym, wiarygodnym materiale dowodowym.

Co istotne w realiach niniejszej sprawy dla stwierdzenia odpowiedzialności obwinionego za popełnienie czynu z art. 86 § 1 k.w. bez znaczenia pozostaje, to czy oskarżycielka posiłkowa w jakikolwiek sposób przyczyniła się do powstania zaistniałej kolizji drogowej - co zresztą zostało w niniejszej sprawie- wykluczone. Istotnym jest jedynie ustalenie, że obwiniony, w zakresie swojego tylko działania, wykonując manewr omijania pojazdu pokrzywdzonej - w wyniku niedochowania należytej ostrożności spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Nie bez znaczenia pozostaje również okoliczność, że obwiniony w trakcie wykonania przedmiotowego manewru omijania był pod wpływem alkoholu – co potwierdzili wszyscy bezpośredni świadkowie, którzy wskazywali na wyczuwalną od obwinionego woń alkoholu, przy czym z uwagi na treść opinii biegłego sądowego niemożliwym było ustalenie stanu nietrzeźwości, czy też stanu po użyciu alkoholu.

Zgodnie z art. 86 § 1 k.w. kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, podlega karze grzywny.

Szczególnym przedmiotem ochrony w przypadku wykroczenia przewidzianego w ww. artykule jest bezpieczeństwo ruchu drogowego. Czyn ten ma charakter powszechny. Do znamion strony przedmiotowej wykroczenia w typie podstawowym należy spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu na skutek niezachowania należytej ostrożności (I. Kosierb [w:] Kodeks wykroczeń. Komentarz, red. J. Lachowski, Warszawa 2021, art. 86.). Droga publiczna to droga zaliczona do jednej z kategorii dróg (tj. krajowych, wojewódzkich, powiatowych lub gminnych), z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w ustawie o drogach publicznych lub innych przepisach szczególnych (art. 1 i 2 u.d.p.). Dla zaistnienia wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. wystarczającym jest bowiem obiektywne stwierdzenie, że wskutek niezachowania należytej ostrożności przez obwinionego kierowcę spowodowane zostało zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, niezależnie od tego, czy nastąpił skutek w postaci uszkodzenia mienia lub zdrowia bądź życia ludzkiego. Nie jest też istotne czy kierowca ponosi wyłączą odpowiedzialność za powstałą później kolizję drogową, ani czy inny współuczestnik ruchu drogowego jest za ten wypadek w jakikolwiek sposób współodpowiedzialny, gdyż zdarzenie to stanowi jedynie dowód popełnionego wykroczenia. Osoba odpowiadająca z art. 86 § 1 k.w. nie jest więc karana za uszkodzenie cudzego pojazdu, a za samo stworzenie niebezpiecznej sytuacji w ruchu drogowym (Wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 29 marca 2019 roku, sygn. akt IV Ka 174/19).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać przede wszystkim, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wykazał, że obwiniony P. L. popełnił wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. Nie zachował on bowiem należytej ostrożności i bezpiecznego odstępu podczas wykonywania manewru omijania, w wyniku czego uderzył w drzwi pojazdu pokrzywdzonej. Zbliżając się do pojazdu pokrzywdzonej widział uchylone drzwi w pojeździe, więc tym bardziej winien był zachować należytą ostrożność. Ponadto jak wyjaśnił pokrzywdzona zwykle parkowała w tym miejscu swój pojazd, tym samym pojazd ten nie był dla niego zaskoczeniem.

W związku z powyższym Sąd co do winy obwinionego nie miał żadnych wątpliwości. W ocenie Sądu materiał dowodowy wskazuje, że P. L. nienależycie ocenił sytuację na drodze i doprowadził do przedmiotowego zdarzenia. Jednocześnie zdaniem Sądu obwiniony mógł przewidzieć taki przebieg zdarzeń z uwagi na to, że podwieszony z tyłu ciągnika wał uprawny był znacząco szerszy od samego ciągnika, zaś drzwi samochodu pokrzywdzonej były uchylone. Nie ma przy tym znaczenia, czy drzwi rzeczywiście były jedynie uchylone, czy otwarte na oścież.

Ponadto, obwiniony prowadząc po drodze publicznej ciągnik rolniczy pomimo braku jego dopuszczenia do ruchu dopuścił się czynu z art. 94 § 2 k.w. Zgodnie z art. 94 § 2 k.w. „Tej samej karze (jak w paragrafie 1) podlega, kto prowadzi na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu pojazd pomimo braku dopuszczenia pojazdu do ruchu.

Nie ma przy tym potrzeby szerszego rozważenia znamion ww. wykroczenia. Brak jest bowiem wątpliwości co do dyspozycji wymienionego przepisu, przynależności ciągnika rolniczego do pojęcia pojazdu mechanicznego, ani sprawstwa obwinionego .

Co zaś dotyczy wykroczenia z art. 87 § 1a k.w., to wskazać należy, że przepis ten penalizuje zachowanie polegające na prowadzeniu w stanie nietrzeźwości m.in. na drodze publicznej innego pojazdu niż mechaniczny.

Stosownie do treści art. 115 § 16 k.k. stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartości alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

Obwiniony zachowaniem swoim wyczerpał przedmiotowe znamiona zarzucanego mu wykroczenia. Prowadząc rower, znajdował się on bowiem w stanie nietrzeźwości (I badanie 0,32 mg/l, II badanie 0,32 mg/l). Ponadto obwiniony przyznał się do zarzucanego mu wykroczenia.

Biorąc to wszystko pod uwagę, Sąd uznał obwinionego za winnego popełnienia dwóch wykroczeń, tj. z art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 94 § 2 k.w. przy zast. art. 9 § 1 k.w. oraz wykroczenia z art. 87 § 1a k.w. i za to na podstawie art. 87 § 1 w zw. z § 1a k.w. przy zast. art. 9 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierzył mu łączenie za oba wykroczenia karę grzywny w wysokości 3.000 (trzech tysięcy) złotych.

Przepis, na podstawie którego wymierzono obwinionemu karę grzywny, stanowi o karze aresztu albo grzywny nie niższej niż 2500 złotych. Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 k.w. oraz szczególnie w art. 24 § 1 i 3 k.w. i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając stopień społecznej szkodliwości czynów jako wysoki, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego.

Kara grzywny w orzeczonym wymiarze winna spełnić cele w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do ukaranego. Wymierzona kara jest przy tym wyraźnym sygnałem naganności zachowania, którego dopuścił się obwiniony oraz napiętnowania takiego działania przy zastosowaniu środków reakcji prawnokarnej.

Rozliczając koszty procesu Sąd oparł się na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu, statuowanej w art. 119 § 1 k.p.s.w. Zgodnie z tą regułą to obwiniony winien ponosić koszty sądowe w przypadku jego ukarania. W ocenie Sądu brak w tym przypadku było względów słuszności przemawiających za zwolnieniem obwinionego z obowiązku ponoszenia tych kosztów. Obwiniony dopuścił się bowiem poważnego wykroczenia przy braku okoliczności limitujących jego winę. Dalej również jego stan majątkowy nie pozwala stwierdzić, aby obciążenie obwinionego tymi kosztami stanowiło dla niego ciężkie do poniesienia skutki. Obwiniony jest dorosłym mężczyzną, prowadzącym gospodarstwo rolne. Jednocześnie koszty procesu w postaci zryczałtowanych wydatków postępowania w wysokości 120 złotych oraz opłaty w wysokości 300 złotych nie są na tyle wysokie, aby miały usprawiedliwiać skorzystanie z normy jaką jest art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 121 § 1 k.p.s.w.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji uzasadnianego wyroku.