Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nysie

Sąd Rejonowy w Nysie stwierdza, że

orzeczenie niniejsze uprawomocniło się

co do K. G. (1)

dnia 29 października 2024r. i jest wykonalne.

N., dnia 25 stycznia 2025 r.

Asesor Sądowy

J. L.

Na oryginale właściwe podpisy

za zgodność

Sekretarz sądowy M. N.

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 277/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

B. K.

I. 17 stycznia 2024 r., w N., w sklepie (...) przy ul. (...), zabrał w celu przywłaszczenie butelkę alkoholu B. S. o wartości 89,99 zł, to jest wykroczenie z art. 119 § 1 k.k.

II. 17 stycznia 2024 r., w N., w sklepie (...) przy ul. (...), działając publicznie z oczywiście błahego powodu i okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, uderzając pięścią w twarz pracownika ochrony D. M. (2) spowodował u niego otarcie naskórka w okolicy kącika ust po prawej stronie, co naruszyło czynność narządu ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni, to jest występek z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 115 § 21 k.k.

K. G. (1)

III. 17 stycznia 2024 r., w N., w sklepie (...) przy ul. (...), działając publicznie z oczywiście błahego powodu i okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, poprzez złapanie za rękę pracownika ochrony D. M. (2) naruszył jego nietykalność cielesną to jest występek z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 21 k.k.

IV. czyn opisany w pkt IV części wstępnej wyroku przyjmując, że miało to miejsce podczas kierowania przez pokrzywdzonego środkiem transportu i w związku z kierowaniem nim, to jest występek z art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 21 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Ad I.:

1. Pokrzywdzony D. M. (3) będący pracownikiem ochrony w sklepie (...) przy ul. (...) w N., ujął 17 stycznia 2024 r. oskarżonych B. K. i K. G. (1), po tym jak każdy z nich zabrał w celu przywłaszczenia butelkę alkoholu B. S. o wartości 89,99 zł.

2. Gdy pokrzywdzony prowadził oskarżonych celem wezwania Policji, B. K. wypowiadał pod jego adresem różne groźby w związku z ich ujęciem.

3. Pokrzywdzony nie obawiał się tych gróźb, nie traktował ich poważnie.

zeznania D. M.

zeznania N. J.

zeznania E. M.

zapis monitoringu

zdjęcia

protokół oględzin

opinia biegłego

309

310v

310v

13

35

44

217

Ad II. i III.:

4. Obaj oskarżeni zwrócili skradzione przedmioty, pomimo tego pokrzywdzony powiedział im, że będą czekać na Policję.

5. B. K. zachowywał się nerwowo, mówił do pokrzywdzonego by wyszli przed sklep bić się we dwóch, a gdy D. M. odmówił i kazał mu się uspokoić, oskarżony zdjął swoją saszetkę, rzucił ją K. G. by ją trzymał, a sam ruszył w stronę pokrzywdzonego.

6. Doszło do zwarcia pokrzywdzonego z B. K., podczas którego oskarżony uderzył z pięści D. M. w twarz powodując u niego otarcie naskórka w okolicy kącika ust po prawej stronie, co naruszyło czynność narządu ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni.

7. Następnie w trakcie szarpaniny pokrzywdzony przewrócił się, lecz nadal trzymał B. K., gdy ten próbował go kopnąć, po czym oskarżony przestał atakować i próbował uwolnić się z uścisku D. M..

8. Wtedy do pokrzywdzonego zbliżył się K. G., który do tej pory stał z boku, obserwując sytuację, i próbował odciągnąć pokrzywdzonemu rękę, którą ten trzymał B. K., lecz po chwili odsunął się ponownie, gdyż B. K. uwolnił się i odsunął na kilka metrów od pokrzywdzonego.

9. Pokrzywdzony wstał i ruszył w stronę B. K., doszło do chwilowego kontaktu, po czym oskarżony uciekł ze sklepu, a po chwili udał się za nim również K. G..

Ad IV.:

10. Gdy pokrzywdzony G. Z. (1) 7 grudnia 2023 r. kierował autobusem Miejskiego Zakładu (...) w N., oskarżony K. G. stojący na przystanku przy ul. (...), którego koledzy wsiedli do pojazdu, dokonał wybicia jednej z szyb bocznych pojazdu.

11. Pokrzywdzony wyszedł zobaczyć co się stało, a gdy powiedział oskarżonemu, że zadzwoni na Policję, ten nagle kopnął go w okolice prawego stawu kolanowego i uderzył pięścią w głowę.

12. G. Z. broniąc się przyblokował oskarżonemu rękę i złapał za kurtkę, której kaptur naciągnął mu na głowę, a wtedy K. G. wywinął się i uciekł kilka metrów dalej na jezdnię w wyniku czego, jego kurtka i plecak zostały w rękach pokrzywdzonego.

13. Potem doszło do dyskusji pomiędzy pokrzywdzonym, który wrócił do autobusu, a B. K., który również przebywał na przystanku, a następnie gdy na miejsce zdarzenia przyjechała matka K. G., udano się do zajezdni (...) by wyjaśnić sytuację.

zeznania G. Z.

protokół oględzin

opinia biegłego

309v

181

226

14. B. K. nie był karany sądownie, jest młodocianym.

15. K. G. był karany sądownie, w tym za przestępstwa z użyciem przemocy, odbywa obecnie karę pozbawienia wolności.

dane o karalności

303,304

1.2 Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

B. K.

I. 17 stycznia 2024 r., w N., w sklepie (...) przy ul. (...), zabrał w celu przywłaszczenie butelkę alkoholu B. S. o wartości 89,99 zł, to jest wykroczenie z art. 119 § 1 k.k.

II. 17 stycznia 2024 r., w N., w sklepie (...) przy ul. (...), działając publicznie z oczywiście błahego powodu i okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, uderzając pięścią w twarz pracownika ochrony D. M. (2) spowodował u niego otarcie naskórka w okolicy kącika ust po prawej stronie, co naruszyło czynność narządu ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni, to jest występek z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 115 § 21 k.k.

2.

K. G. (1)

III. 17 stycznia 2024 r., w N., w sklepie (...) przy ul. (...), działając publicznie z oczywiście błahego powodu i okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, poprzez złapanie za rękę pracownika ochrony D. M. (2) naruszył jego nietykalność cielesną to jest występek z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 21 k.k.

IV. czyn opisany w pkt IV części wstępnej wyroku przyjmując, że miało to miejsce podczas kierowania przez pokrzywdzonego środkiem transportu i w związku z kierowaniem nim, to jest występek z art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 21 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Ad II. i III.:

16. Oskarżeni jednocześnie atakowali pokrzywdzonego.

teza aktu oskarżenia

Ad IV.:

17. Pokrzywdzony zaatakował K. G., a ten uderzał go w samoobronie.

wyjaśnienia

K. G.

308v

OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1-9

zeznania
D. M.

zeznania N. J.

zeznania
E. M.

zapis monitoringu

zdjęcia

protokół oględzin

opinia biegłego

- zeznania świadków były spójne, logiczne i co do istotnych elementów stanu faktycznego korespondowały ze sobą, a nadto znalazły potwierdzenie w zapisie monitoringu, który obrazował przebieg istotnych momentów zdarzenia, w szczególności zachowania poszczególnych mężczyzn po tym jak doszło do użycia przemocy, zwarcia i szarpaniny,

- bezpośredni kontakt ze świadkami na rozprawie nie dał podstaw do kwestionowania szczerości ich zeznań, przy czym w miejscach gdzie zeznania pokrzywdzonego były nieprecyzyjne, co w ocenie sądu było wynikiem działania pod wpływem silnych emocji, sąd oparł się na zapisie monitoringu,

- treść dokumentów, w tym zapisu monitoringu, nie była kwestionowana przez strony, a ich prawdziwość i autentyczność nie budziły wątpliwości,

10-13

zeznania
G. Z.

protokół oględzin

opinia biegłego

- zeznania świadka były logiczne i konsekwentne, jednocześnie bezpośredni kontakt z nim na rozprawie nie dał podstaw do kwestionowania szczerości jego zeznań,

- treść dokumentów, nie była kwestionowana przez strony, a ich prawdziwość i autentyczność nie budziły wątpliwości,

14,15

dane o karalności

- treść dokumentów, nie była kwestionowana przez strony,

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

16

teza aktu oskarżenia

- analiza zapisu monitoringu wskazywała, że nie miała miejsca sytuacja równoczesnego stosowania przemocy przez oskarżonych wobec pokrzywdzonego, gdyż w trakcie szarpaniny pokrzywdzony co prawda przewrócił się, lecz nadal trzymał B. K., gdy ten próbował go kopnąć, po czym oskarżony przestał atakować i próbował uwolnić się z uścisku D. M., wtedy też dopiero do pokrzywdzonego zbliżył się K. G., który do tej pory stał z boku, obserwując sytuację, i próbował odciągnąć pokrzywdzonemu rękę, którą ten trzymał B. K., a po chwili odsunął się ponownie, gdyż B. K. uwolnił się i odszedł kilka metrów od pokrzywdzonego, co tylko potwierdzało, że B. K. zaprzestał stosowania przemocy niedługo po tym jak pokrzywdzony się przewrócił, a K. G. włączył się na krótką chwilę już w czasie, gdy przemoc przez drugiego z oskarżonych nie była stosowana,

- inne dowody również nie potwierdził tezy wskazanej w akcie oskarżenia,

17

wyjaśnienia K. G.

- w ocenie sądu wyjaśnienia oskarżonego, że został zaatakowany przez pokrzywdzonego i działał w samoobronie, pozostawały w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonego, które z przyczyn wskazanych we wcześniejszych rozważaniach sąd uznał za wiarygodne, a nadto sprzeczne były z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, dlatego w tej części sąd uznał je wyłącznie za linię obrony mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej,

pozostałe dowody z dokumentów

- dowody z pozostałych dokumentów nie miały znaczenia dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy,

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1, 2

3, 4

B. K.

K. G. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Czyn zabroniony z art. 281 k.k. popełnia m.in. ten, kto w celu utrzymania się w posiadaniu zabranej rzeczy, bezpośrednio po dokonaniu kradzieży, używa przemocy wobec osoby lub grozi natychmiastowym jej użyciem.

Przestępstwo kradzieży rozbójniczej przynależy więc do klasy przestępstw skutkowych. Przy realizacji znamienia groźby użycia przemocy wobec osoby skutkiem jest powstanie po stronie pokrzywdzonego obawy spełnienia groźby (Giezek Jacek (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, WKP 2021).

Podobne stanowisko wyrażane jest na gruncie opisanego identycznie znamienia przestępstwa rozboju. Groźba natychmiastowego użycia przemocy stanowiąca znamię przestępstwa z art. 280 § 1 lub § 2 k.k. musi posiadać cechy groźby karalnej, o której mowa w art. 190 § 1 k.k., a zatem groźba taka musi wzbudzić w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 22 lutego 2012 r., sygn. akt II AKa 23/12).

Wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. popełnia ten kto kradnie lub przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą, jeżeli jej wartość nie przekracza 800 złotych. Sprawca podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.

Czyn zabroniony z art. 158 § 1 k.k. popełnia ten, kto bierze udział w pobiciu, w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. lub w art. 157 § 1 k.k.

Dla zaistnienia pobicia niezbędna jest czynna napaść, co najmniej dwóch osób na inną osobę lub osoby. Przy czym o sytuacji takiej możemy mówić tylko wtedy, jeżeli wspólne działanie powoduje narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1 k.k. (postanowienie SN z 22 kwietnia 2009 r., sygn. akt IV KK 14/09).

Przy ocenie realizacji znamion tego typu czynu zabronionego istotna jest kwestia zamiaru każdego z uczestników zdarzenia. Świadomość taka może wynikać albo z uprzedniego porozumienia się sprawców co do pobicia innej osoby, albo z przywołania innej osoby do współudziału w pobiciu, albo też z akceptacji - choćby w sposób konkludentny - działania innej osoby, podjętego nawet z własnej inicjatywy, a zmierzającego do przyłączenia się po stronie sprawcy już atakującego inną osobę. Okoliczność, że po stronie sprawcy atakującego inną osobę „sam na sam” przyłączyła się inna osoba, która - obiektywnie rzecz ujmując - wspomagała go w agresywnych działaniach, ale bez jego wiedzy i zgody, nie może więc być uznana za „wzięcie udziału” w pobiciu w rozumieniu art. 158 k.k. przez tego pierwszego sprawcę (wyrok SN z 30 maja 1974 r., sygn. akt II KR 14/74).

Art. 157 § 2 k.k. stanowi, że kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Przestępstwo z art. 217 § 1 k.k. popełnia ten, kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza jego nietykalność cielesną, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Naruszenie nietykalności cielesnej nierzadko związane jest z realizacją znamion innych typów czynów zabronionych. Dotyczy to przykładowo spowodowania obrażeń naruszających czynności narządu ciała lub powodujących rozstrój zdrowia (art. 157 § 1, 2 k.k.). W takich wypadkach występuje niewłaściwy (pomijalny) zbieg przepisów. Odpowiedzialność karna z art. 217 § 1 k.k. ulega wówczas wyłączeniu na podstawie jednej z tzw. reguł wyłączania wielości ocen, mianowicie na zasadzie konsumpcji (Giezek Jacek (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, WKP 2021).

Zgodnie z art. 222 § 1 k.k. kto narusza nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.

Na podstawie art. 49a ustawy o publicznym transporcie zbiorowym osoba wykonująca przewóz osób w publicznym transporcie zbiorowym, z wyłączeniem transportu kolejowego, podczas kierowania środkami transportu i w związku z kierowanie nimi korzysta z ochrony przewidzianej dla funkcjonariusza publicznego na zasadach określonych w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1138, z późn. zm.). Zgodnie z definicją z art. 6 ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców, czasem pracy kierowcy jest czas od rozpoczęcia do zakończenia pracy, która obejmuje wszystkie czynności związane z wykonywaniem przewozu drogowego, nie tylko prowadzenie pojazdu, ale również inne prace podejmowane w celu wykonania zadania służbowego lub zapewnienia bezpieczeństwa osób, pojazdu i rzeczy.

Przepis art. 115 § 21 k.k. stanowi, że występkiem o charakterze chuligańskim jest występek polegający na umyślnym zamachu na zdrowie, na wolność, na cześć lub nietykalność cielesną, na bezpieczeństwo powszechne, na działalność instytucji państwowych lub samorządu terytorialnego, na porządek publiczny, albo na umyślnym niszczeniu, uszkodzeniu lub czynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy, jeżeli sprawca działa publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego. Skazując za występek o charakterze chuligańskim, sąd na podstawie art. 57a § 1 k.k. wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości nie niższej od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Nadto sąd na podstawie § 2 orzeka nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, chyba że orzeka obowiązek naprawienia szkody, obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub nawiązkę na podstawie art. 46 k.k.

Mając na uwadze powyższe nie ulega wątpliwości, że czyn zabroniony z art. 281 k.k. należy do przestępstw skutkowy, tak więc warunkiem odpowiedzialności za niego w realiach niniejszej sprawy musiało być powstanie po stronie pokrzywdzonego obawy spełnienia groźby wskazanej w zarzucie. Tymczasem na rozprawie pokrzywdzony wskazał wprost, że nie obawiał się w żaden sposób słów B. K., gdyż nie traktował ich poważnie. Tym samym nie mogło być mowy o wyczerpaniu znamion czynu zabronionego z art. 281 k.k. Dlatego w miejsce tego czynu, uwzględniając wartość skradzionej rzeczy, przypisano oskarżonemu wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

Co do zarzutu popełnienia przez oskarżonych czynu z art. 158 § 1 k.k. analiza zapisu monitoringu wskazywała, że nie miała miejsca sytuacja równoczesnego stosowania przemocy przez oskarżonych wobec pokrzywdzonego. Gdy K. G. zdecydował się podejść do pokrzywdzonego i próbował złapać go za rękę, to wtedy G. K. nie atakował już pokrzywdzonego, choć byli w zwarciu, lecz próbował wyszarpać się (14:44:49 – kamera 14; z ułożenia ciał należy wnioskować, że pokrzywdzony trzymał go za nogę). Potwierdza to okoliczność, że gdy G. K. uwolnił się to nie zaatakował pokrzywdzonego, lecz odszedł kilka kroków od niego. Wtedy też K. G. odsunął się ponownie na bok (14:44:52 – kamera 14). Natomiast pokrzywdzony natychmiast, gdy wstał ruszył w stronę K., zwarli się na moment, po czym K. uciekł ze sklepu. Tak więc ocena zachowania K. G. nie wskazywał by jego zamiarem było uczestniczenie w pobiciu. Tym bardziej, że przez całe zdarzenie jedynie stał z boku i przyglądał się, a włączył się jedynie na 2-3 sekundy we wskazanych wcześniej okolicznościach, po czym znów stanął z boku i patrzył na przebieg wydarzeń. Nadto w ocenie sądu nie budziło wątpliwości, że G. K. nie zakładał udziału K. G. – dał mu do potrzymania rzeczy, wcześniej chciał wyjść z pokrzywdzonym na „solo”, nie mogłoby go więc obciążać nagłe i chwilowe zachowanie drugiego z oskarżonych, gdyby nawet doszło do jednoczesnego stosowania przemocy, co jak wskazano nie wynika z zapisu monitoringu. W kontekście tych ustaleń, uwzględniając moment podjęcia działania przez K. G. oraz zachowanie każdego z oskarżonych w tym czasie, nie sposób było mówić o tym, by w ogóle doszło do sytuacji, gdy obaj oskarżeni jednocześnie atakowali pokrzywdzonego narażając go na którykolwiek ze skutków opisanych w art. 158 § 1 k.k., skoro K. G. zdecydował się na próbę przytrzymania ręki pokrzywdzonego widząc, że G. K. nie atakuje już pokrzywdzonego, lecz próbuje uwolnić się.

Z tego względu sąd przypisał każdemu z oskarżonych indywidualne czyny, których dopuścili się w tej sytuacji, czyli G. K. z art. 157 § 2 k.k., gdyż spowodował obrażenia ciała u pokrzywdzonego, przy czym odpowiedzialność karna z art. 217 § 1 k.k. podlegała w jego przypadku wyłączeniu na podstawie zasady konsumpcji. Natomiast K. G. przypisano czyn zabronony z art. 217 § 1 k.k. Sąd nie miał wątpliwości, że ze względu na czas, miejsce i okoliczności popełnienia, oba czyny miały charakter chuligański.

Nadto mając na uwadze ustalony w sprawie stan faktyczny sąd uznał, że K. G. swoim zachowaniem wyczerpał również znamiona czynu zabronionego z art. 222 § 1 k.k., który również miał charakter chuligański.

Jednocześnie wina żadnego z oskarżonego nie budziła wątpliwości, gdyż nie zachodziły żadne okoliczności ograniczające ją lub wyłączające.

☐

1.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.4.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.5.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.6.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

B. K.

1

1

- za popełnione wykroczenie na podstawie art. 119 § 1 k.w. wymierzono B. K. karę miesiąca ograniczenia wolności, zobowiązując go w okresie odbywania kary ograniczenia wolności do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin,

- przy wymiarze kary sąd miał na uwadze wszelkie okoliczności podmiotowe i przedmiotowe, leżące w granicach cech przypisanego oskarżonemu wykroczenia, a także dotyczące osoby sprawcy i mające znaczenie dla wymiaru kary wynikające z dyrektyw wskazanych w art. 33 k.w.,

- kara w takim wymiarze spełni przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do samego oskarżonego, gdyż będzie efektywnie wykonywana i będzie jednocześnie napomnieniem, by przestrzegał prawa i nie popełniał czynów zabronionych,

- kara spełni również cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, które otrzyma czytelny sygnał, że nawet zamach na cudze mienie o małej wartości nie będzie akceptowany i spotyka się z adekwatną reakcją,

2

2

- za popełnione przestępstwo na podstawie art. 157 § 2 k.k. na podstawie art. 37b k.k. wymierzono oskarżonemu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę oraz 6 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie,

- zgodnie z dyrektywą z art. 54 § 1 k.k. sąd kierował się przede wszystkim tym by wymierzając karę oskarżonemu, który jest młodociany, wychować go,

- wymierzona kara dolegliwością swoją nie przekraczała stopnia winy, który był wysoki, gdyż oskarżony zdecydował się na zachowanie niezgodne z prawem, chociaż pomimo swojego młodego wieku miał inną możliwość, gdyż bezprawność czynu była rozpoznawalna i mógł działać zgodnie z normą prawną,

- stopień społecznej szkodliwości czynu był wysoki, gdyż oskarżony działając z zamiarem bezpośrednim, dopuścił się czynu chuligańskiego, godząc w zdrowie pokrzywdzonego,

- okolicznością łagodzącą był młody wiek oskarżonego, to że nie był karany sądownie oraz że przeprosił pokrzywdzonego i przeprosiny zostały przyjęte,

- kara w takim wymiarze spełni przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku
do oskarżonego, gdyż będzie efektywnie wykonywana, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, które otrzyma czytelny sygnał, że zamach na cudze zdrowie nie będzie akceptowany i spotyka się ze stanowczą reakcją,

6

2

- na podstawie art. 57a § 2 k.k. orzeczono od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego D. M. (2) nawiązkę w wysokości 300 zł,

- orzeczenie nawiązki było obligatoryjne,

K. G. (1)

3

3

- za popełnione przestępstwo na podstawie art. 217 § 1 k.k. wymierzona została kara 2 miesięcy pozbawienia wolności,

- przy wymiarze kary sąd miał na uwadze wszelkie okoliczności podmiotowe i przedmiotowe, leżące w granicach cech przypisanego oskarżonemu przestępstwa, a także dotyczące osoby sprawcy i mające znaczenie dla wymiaru kary wynikające z dyrektyw wskazanych w art. 53 k.k.,

- wymierzona kara dolegliwością swoją nie przekraczała stopnia winy, który był wysoki, gdyż oskarżony będąc osobą o normalnym rozwoju miał świadomość, że takie zachowanie stanowi przestępstwo,

- stopień społecznej szkodliwości czynu był duży, gdyż miał on charakter chuligański, przy czym miarkując karę sąd uwzględnił to, że oskarżony działał z zamiarem nagłym oraz to, że jego udział w całym zdarzeniu był nieznaczny, a nadto pokrzywdzony nie ma do niego żalu w związku z zaistniałą sytuacją,

- kara w takim wymiarze spełni zarówno cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, które otrzyma czytelny sygnał, że tego typu zachowania nie będą tolerowane, jak i zapobiegawcze w stosunku do oskarżonego, gdyż będzie efektywnie wykonywana,

- jednocześnie mając na uwadze wcześniejszą karalność oskarżonego oraz to, że orzeczono wobec niego w innej sprawie karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, w ocenie sądu inna kara niż pozbawienie wolności, nie spełniłaby celów stawianych karze,

4

4

- za popełnione przestępstwo na podstawie art. 222 § 1 k.k. wymierzono karę 5 miesięcy pozbawienia wolności,

- przy wymiarze kary sąd miał na uwadze wszelkie okoliczności podmiotowe i przedmiotowe, leżące w granicach cech przypisanego oskarżonemu przestępstwa, a także dotyczące osoby sprawcy i mające znaczenie dla wymiaru kary wynikające z dyrektyw wskazanych w art. 53 k.k.,

- wymierzona kara dolegliwością swoją nie przekraczała stopnia winy, który był wysoki, gdyż oskarżony będąc osobą o normalnym rozwoju miał świadomość, że takie zachowanie stanowi przestępstwo,

- stopień społecznej szkodliwości czynu był również wysoki, gdyż miał on charakter chuligański, przy czym miarkując karę sąd uwzględnił to, że oskarżony działał z zamiarem nagłym, przeprosił pokrzywdzonego, a przeprosiny zostały przyjęte,

- kara w takim wymiarze spełni zarówno cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, które otrzyma czytelny sygnał, że tego typu zachowania nie będą tolerowane, jak i zapobiegawcze w stosunku do oskarżonego, gdyż będzie efektywnie wykonywana,

- jednocześnie mając na uwadze wcześniejszą karalność oskarżonego oraz to, że w innej sprawie orzeczono wobec niego karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, w ocenie sądu inna kara niż pozbawienie wolności, nie spełniłaby celów stawianych karze,

5

3, 4

- na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzono karę łączną 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- wymierzając karę łączną sąd zgodnie z art. 85a k.k. w pierwszej kolejności miał na uwadze cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, gdyż będzie ona czytelnym sygnałem, że stosowanie przemocy jest niedopuszczalne i spotyka się z odpowiednią reakcją,

- kara spełni również cele zapobiegawcze, które miała ona osiągnąć w stosunku do oskarżonego, gdyż będzie efektywnie wykonywana,

7, 8

3, 4

- na podstawie art. 57a § 2 k.k. orzeczono od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego D. M. (2) nawiązkę w wysokości 100 zł,

- na podstawie art. 57a § 2 k.k. orzeczono od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego G. Z. (1) nawiązkę w wysokości 300 zł,

- orzeczenie nawiązek było obligatoryjne,

1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

B. K.

K. G.

9, 10

na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonych kar zaliczono oskarżonym okresy tymczasowego aresztowania:

- B. K. od 18 stycznia 2024 roku godz. 11:30 do 25 marca 2024 roku godz. 10:43 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

- K. G. od 18 stycznia 2024 roku godz. 17:15 do 1 marca 2024 roku godz. 15:00 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

11

- na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. mając na uwadze aktualną sytuację życiową oskarżonych, zwolniono ich w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

1Podpis