Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nysie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

27 marca 2025 roku

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Remigiusz Drzewiecki
Protokolant:	sekretarz sądowy Patrycja Szatanik

po rozpoznaniu 6 marca 2025 roku na rozprawie w N.

sprawy z powództwa Kancelarii (...) Sp. z o. o. z siedzibą we W.

przeciwko D. F.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego D. F. na rzecz strony powodowej Kancelarii (...) Sp. z o. o. z siedzibą we W. 2924,12 zł (dwa tysiące dziewięćset dwadzieścia cztery złote dwanaście groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi od 28 października 2022 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego D. F. na rzecz strony powodowej Kancelarii (...) Sp. z o. o. z siedzibą we W. 1117 zł (tysiąc sto siedemnaście złotych) tytułem zwrotu poniesionych kosztów procesu, wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od prawomocności niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym 7 października 2024 r. strona powodowa Kancelaria (...) sp. z o.o. z siedzibą we W. domagała się orzeczenia nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, aby pozwany D. F. zapłacił powodowi kwotę 2924,12 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od 28 października 2022 r. do dnia zapłaty. Jako datę wymagalności oznaczono 27.10.2022 r. Powód wniósł nadto o zwrot kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwany zawarł z (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. umowę krótkoterminowej pożyczki pieniężnej nr (...) w dniu 27.09.2022 r. na okres 30 dni. Wskazano, że umowa została zawarta na odległość, a pozwany zobowiązał się do zwrotu kwoty pożyczki wraz z prowizją i odsetkami kapitałowymi w wysokości maksymalnych z art. 359 § 2 ¹ k.c. Wyszczególniono, że kwota udzielonej i wypłaconej pożyczki to 3000 zł, prowizja 819,40 zł, a odsetki umowne 48,50 zł. Łącznie pozwany winien zwrócić wierzycielowi 3867,90 zł. Powód zaznaczył, że pozwany nie kwestionował swojego zobowiązania, jednak nie wywiązał się z niego w pełni, nie dokonał spłaty ciążącego na nim zobowiązania w przewidzianym umową terminie. Do zwrotu na rzecz powoda pozostała kwota 2924,12 zł wraz z umówionymi odsetkami z tytułu opóźnienia w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie. Strona powodowa wskazała, że na mocy umowy ramowej z 4 września 2023 r. oraz aktu cesji z 2 listopada 2023 r. nabyła od (...) Sp. z o. o. dochodzoną wierzytelność. Powód zwrócił uwagę, że pozwany zawiadomiony o przelewie i wezwany do zapłaty nie uregulował zobowiązania.

Nakazem zapłaty z 27 listopada 2024 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Nysie w sprawie prowadzonej pod sygn. akt I Nc 1353/24(k. 36) nakazał pozwanemu D. F., aby w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłacił powodowi kwotę 2924,12 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od 28 października 2022r. do dnia zapłaty oraz 817 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od uprawomocnienia się orzeczenia, do dnia zapłaty albo wniósł w tymże terminie sprzeciw.

Pismem z 16 grudnia 2024 r. pozwany D. F. wniósł sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty (k. 44-47). Podniósł w nim zarzut braku wykazania roszczenia co do zasady i co do wysokości, niezgodności z zasadami współżycia społecznego pozaodsetkowych kosztów pożyczki oraz braku legitymacji czynnej procesowej powoda. Wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jego rzecz od strony powodowej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W piśmie z 25 lutego 2025 r. (k. 65-68) pozwany D. F. podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie. W uzasadnieniu pisma podał, że strona powodowa nie wykazała w żaden sposób, że doszło do zawarcia umowy pożyczki o określonej treści oraz, że dochodzona pozwem kwota wynika z tej umowy. Podniesiono, że w dokumentach przedłożonych przez powoda brak jest wniosku o udzielenie pożyczki, a także dokumentu potwierdzającego okoliczność akceptacji przez pozwanego warunków umowy. Zdaniem D. F. przedstawione przez powoda dowody nie potwierdzają złożenia przez pozwanego oświadczenia woli o treści pozwalającej na stwierdzenie, że doszło między nimi do zawarcia umowy pożyczki. Niezależnie od powyższego pozwany podniósł, że zgodnie z umową pożyczkobiorca obciążony został pozaodsetkowymi kosztami w łącznej wysokości 819,40 zł, co jest niezgodne z zasadami współżycia społecznego. Postanowienia umowy nie zostały z nim indywidualnie uzgodnione i nie wiążą go, gdyż kształtują jego obowiązki i prawa w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Odnosząc się z kolei do legitymacji czynnej powoda podniósł, że warunkiem skuteczności cesji wierzytelności jest istnienie wierzytelności. Wobec niewykazania skutecznego zawarcia umowy pożyczki, umowę przelewu wierzytelności należy uznać za bezskuteczną. Dodatkowo wskazał, że do umowy cesji załączony został jedynie wyciąg z załącznika do umowy, która stanowi jedynie wycinek z całości, nie pozwalający na kontrolę treści całego dokumentu. Według pozwanego przedłożone przez powoda kopie dokumentów powinny zostać poświadczone za zgodność z oryginałem przez notariusza, a nie pełnomocnika w osobie radcy prawnego.

Na dalszym etapie postępowania strony podtrzymały dotychczasowe stanowisko.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

27 września 2022 r. pomiędzy (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. jako pożyczkodawcą, dla której usługi pośrednictwa kredytowego świadczy (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. - pośrednik, a D. F. jako pożyczkobiorcą została zawarta umowa pożyczki nr (...). Dzień później (tj. 28 września 2022 r.) doszło między stronami do zawarcia aneksu do umowy pożyczki nr (...). W umowie oraz aneksie posłużono się imieniem, nazwiskiem, serią i numerem dowodu osobistego, numerem pesel, adresem zamieszkania, numerem telefonu, adresem email i numerem rachunku bankowego pozwanego. Pożyczkobiorca zobowiązał się zwrócić otrzymaną pożyczkę w wysokości i na warunkach określonych w umowie pożyczki. Umowy zostały zawarte drogą elektroniczną na następujących warunkach: kwota pożyczki wypłacona 3000 zł; odsetki 48,50 zł; prowizja 819,40 zł; (699,40 zł w razie terminowej spłaty). Całkowity koszt pożyczki – kwota wypłacona 867,90 zł (747,90 zł w razie terminowej spłaty); całkowita kwota do zapłaty 3867,90 zł - w przypadku nieterminowej wpłaty. Data udzielenia kwoty całkowitego limitu pożyczki 28.09.22 r.; okres pożyczki kwoty pożyczki wypłaconej 30 dni; termin spłaty pożyczki 27.10.22 r. Zgodnie z załącznikiem nr 4 Tabelą Opłat i Prowizji Aneksu do umowy wysokość opłaty rejestracyjnej ustalono na 0,01 zł – przelew na konto, odsetek kapitałowych - wartość na dzień 28.09.22 r. wynosiła 0,0548 % w stosunku dziennym, odsetek za opóźnienie – wartość na dzień 28.09.22 r. 0,0658 % w stosunku dziennym.

W § 6 pkt 6.1 aneksu do umowy pozwany zobowiązał się do zapłaty w terminie spłaty pożyczki na rachunek bankowy pożyczkodawcy całkowitej kwoty do zapłaty, na którą składają się: kwota pożyczki, odsetki kapitałowe, prowizja. W § 6 pkt 6.2 wskazano, że odsetki kapitałowe za okres pożyczki naliczane są w wysokości maksymalnych odsetek kapitałowych określonych w kodeksie cywilnym. W przypadku opóźnień w spłacie pożyczki, w § 8 pkt 8.1 aneksu do umowy zastrzeżono dla pożyczkodawcy uprawnienie do naliczania odsetek za czas opóźnienia w wysokości równej dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5 pkt procentowych w stosunku rocznym (odsetki maksymalne za opóźnienie).

Warunkiem udzielenia pożyczki określonym w § 3 aneksu do umowy była m. in. dokonanie skutecznej rejestracji i posiadanie przez pożyczkobiorcę aktywnego Profilu Klienta na stronie internetowej (§ 3 pkt 3.1 lit. e) oraz złożenie prawidłowo wypełnionego wniosku o udzielenie pożyczki za pośrednictwem Profilu Klienta (§ 3 pkt 3.1 lit. f). Jednocześnie zgodnie z § 4 pkt 4.1 są to warunki zawarcia umowy pożyczki. Wg definicji w § 1 pkt 1.20 aneksu do umowy, (...) Klienta to indywidualne konto internetowe założone przez Pożyczkobiorcę na stronie internetowej z chwilą prawidłowego wypełnienia i złożenia pierwszego wniosku o udzielenie pożyczki. Zgodnie z § 4 pkt 4.9 aneksu do umowy przewidziano, że w celu zakończenia procesu rejestracji pożyczkobiorca dokonuje jednorazowego przelewu opłaty rejestracyjnej w wysokości 0,01 zł z rachunku bankowego pożyczkobiorcy na rachunek bankowy pożyczkodawcy albo korzysta z dobrowolnej usługi automatycznej weryfikacji rachunku bankowego. Zgodnie z § 4 pkt 4.11 aneksu do umowy, w przypadku użycia dobrowolnej usługi automatycznej weryfikacji rachunku bankowego pożyczkobiorca przekierowany jest na stronę bankowości internetowej wybranego przez siebie banku w celu ukończenia identyfikacji.

Pozwany zarejestrował się na stronie internetowej www. oros.pl, założył (...) Klienta. Następnie za pośrednictwem portalu oros.pl złożył wniosek o pożyczkę 1500 zł, która następnego dnia została zmodyfikowana do kwoty 3000 zł, na okres 30 dni. Udzielenie pozwanemu pożyczki zostało potwierdzone wiadomością email przesłaną za pośrednictwem pośrednika na adres wskazany przez D. F. wraz z umową pożyczki załącznikami, w tym w szczególności wzorem oświadczenia o odstąpieniu od umowy oraz formularzem informacyjnym dotyczącym pożyczki.

Pożyczka została pozwanemu udzielona i wypłacona w dwóch transzach po 1500 zł 27.09.2022r. oraz 28.09.2022r., na wskazane i należące do niego konto bankowe tytułem: „oros.pl pożyczka (...). Kwota do spłaty 1875,00 zł (...)”, „oros.pl dodatkowa kwota (...). Kwota do spłaty 3747,90 zł (...)”

Dowody: umowa pożyczki nr (...) z dnia 27.09.2022 r. k. 20-23, aneks z dnia 28.09.22 r. do umowy pożyczki nr (...) zawartej w dniu 27.09.22 r. k. 24-27, potwierdzenie wypłaty pożyczki z 27.09.22 r. k. 28, potwierdzenie wypłaty pożyczki z 28.09.22 r. k. 28v.

Termin zwrotu pożyczki upłynął bezskutecznie z dniem 27.10.2022 r. Pozwany nie dokonała spłaty kwoty 2924,12 zł.

Dowody: bezsporne.

11 października 2023 r. w W. pomiędzy Kancelarią (...) sp. z o.o. z siedzibą we W. (cesjonariusz), reprezentowaną przez M. B. – Prezesa Zarządu, a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (cedent), reprezentowanego przez Prezesa Zarządu – P. S., została zawarta Ramowa Umowa Przelewu Wierzytelności, w której strony ustaliły zasady sprzedaży i skupu przysługujących cedentowi wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności. Zgodnie z ust. 2.1 sprzedający postanowił sprzedać, a kupujący postanowił kupić, każdego dnia cesji, wierzytelności sprzedającego podane w pliku danych przekazanym przed dniem cesji, a także wszelkie związane z wierzytelnościami prawa. Zakup wierzytelności miał następować na podstawie dostarczonego przez sprzedającego pliku danych. Ustalono, że przeniesienie wierzytelności następować będzie w dniu cesji, na który zostanie wystawiony akt cesji przez kupującego i przesłany elektronicznie sprzedającemu.

Następnie 2.11.2023 r. pomiędzy cesjonariuszem, a cedentem został zawarty Akt Cesji nr 4, na mocy którego (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. przeniósł na rzecz powoda m.in. wierzytelność wobec D. F. z tytułu umowy nr (...). Załącznik nr 2 do umowy zawierający wykaz wierzytelności przenoszonych na mocy Aktu Cesji został podpisany przez obie strony umowy. W imieniu (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. akt cesji podpisał prezes zarządu – P. S. i członek Zarządu – J. L., natomiast w imieniu Kancelarii (...) sp. z o.o. podpis złożył wiceprezes zarządu - W. B.. Dochodzona wierzytelność została przeniesiona na stronę powodową.

Dowody: akt cesji nr 4 z dnia 02.11.2023 r. wraz z wyciągiem z załącznika nr 2 k. 18-19., ramowa umowa przelewu wierzytelności z k. 11v. - 17v.

3 listopada 2023 r. powód sporządził adresowane do pozwanego zawiadomienie o dokonanej cesji wraz z wezwaniem do zapłaty 2924,12 zł w terminie 7 dni od otrzymania pisma. Brak potwierdzenia nadania i doręczenia pisma pozwanemu.

Dowody: zawiadomienie o cesji i wezwanie do zapłaty z 3.11.23r. k. 29-30.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Sąd dokonał ustaleń faktycznych na podstawie dowodów wymienionych szczegółowo pod konkretnymi elementami stanu faktycznego, które były spójne, wzajemnie się uzupełniały, a pozwany nie zdołał ich skutecznie podważyć.

Sąd dokonał oceny wiarygodności i mocy dowodów zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 233 k.p.c. według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia całego zebranego materiału. Sąd przeprowadził wszystkie zawnioskowane dowody.

Przedłożone dowody dokumentarne pozwoliły Sądowi dokonać rekonstrukcji istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności faktycznych. Ustalając stan faktyczny Sąd miał na względzie regulację przepisu art. 6 k.c., zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (ciężar dowodu). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

Na rozprawie 6 marca 2025 r. Sąd pominął wniosek dowodowy pełnomocnika powoda zawarty w piśmie z 17.02.25 r. o zobowiązanie pozwanego do przedłożenia wyciągu z rachunku bankowego. W ocenie Sądu powyższe miało na celu jedynie przedłużenie postępowania, dowód ten nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Dowodem w sprawie mogą być kserokopie. Zgodnie z art. 308 k.p.c. dowody z innych dokumentów niż wymienione w art. 243 ¹ k.p.c., w szczególności zawierających zapis obrazu, dźwięku albo obrazu i dźwięku, sąd przeprowadza, stosując odpowiednio przepisy o dowodzie z oględzin oraz o dowodzie z dokumentów. Wydruki komputerowe oraz wiadomości e-mailowe zawarte w wydruku komputerowym są innymi środkami dowodowymi w rozumieniu art. 308 i 309. W przedłożonym przez stronę powodową materiale dowodowym znajdują się poświadczone za zgodność z oryginałem kopie dokumentów, w tym akt cesji nr 4 z dnia 02.11.23 r., ramowa umowa przelewu wierzytelności z 11.10.23 r.

Natomiast brak dostarczenia oryginału dokumentu nie jest obwarowany bezwzględną sankcją pominięcia dowodu. Co do zasady dowodem w sprawie mogą być również kserokopie (art. 308 k.p.c.). Sąd może też ocenić odmowę i przyczynę przedstawienia oryginału dokumentu. W ocenie nieprzedłożenia oryginału dokumentu odróżnić należy aspekt formalny i materialny. Znaczenie może mieć bowiem treść ujęta w dokumencie, a więc nie tylko jego postać. Oryginał może ważyć przy ocenie oświadczenia woli strony dowodem, którego ma być dokument. Kserokopia nie dyskwalifikuje dowodu, gdy potwierdza wespół z innymi dowodami fakty” (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2020 r., sygn. akt II UK 356/18, nie publ.).

Zgodnie z orzecznictwem kserokopia jest formą technicznego (z wykorzystaniem fotoelektrycznego) odtworzenia i utrwalenia dokumentów, rysunków i innych dwuwymiarowych elementów graficznych. Nie różni się zasadniczo co do rezultatu w postaci kopii od fotokopii, która wymieniona została w art. 308. Wyłączenie możliwości posłużenia się kserokopią dokumentu, którego istnienia i treści nie można inaczej wykazywać, prowadziłoby do powstania niewynikającego z przepisów zakazu dowodowego. Dostatecznym zabezpieczeniem przed nadużyciami jest (ujęty w art. 233 § 1) obowiązek przeprowadzenia przez sąd wszechstronnej oceny wiarygodności takiego dowodu. Powołane przez stronę dowody z określonych dokumentów załączonych do pozwu lub innego pisma procesowego w formie niepoświadczonych kserokopii nie stanowią dowodów z dokumentów, o których mowa w art. 244 i 245, nie są jednak pozbawione mocy dowodowej w rozumieniu art. 232 w zw. z art. 308. Dopóki sąd ani strona przeciwna nie zakwestionuje ich i nie zażąda złożenia oryginałów dokumentów, to stanowią one jeden ze środków dowodowych, przy pomocy których strona może udowodnić fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Dowody te podlegają ocenie sądu na podstawie art. 233. Dopiero jeżeli sąd zażąda przedstawienia oryginału dokumentu, strona, jak również każda inna osoba, która go posiada, obowiązana jest, zgodnie z art. 248, przedstawić oryginał. Obowiązek złożenia oryginału dokumentu powstaje dla strony, która powołuje się na dokument, także w sytuacji wskazanej w art. 129 § 1, więc wtedy, gdy strona przeciwna zażądała złożenia oryginału dokumentu. Wówczas zamiast oryginału strona może złożyć odpis dokumentu, jeżeli jego zgodność z oryginałem została poświadczona przez osoby wskazane w art. 129 § 2, więc m.in. przez występującego w sprawie pełnomocnika strony, będącego adwokatem lub radcą prawnym. Tak poświadczony odpis ma charakter dokumentu urzędowego. W niniejszej sprawie takie dokumenty poświadczone za zgodność przez pełnomocnika w sprawie zostały przedłożone. Natomiast jeżeli jest to uzasadnione okolicznościami sprawy, sąd na wniosek strony albo z urzędu może zażądać od strony składającej poświadczony odpis dokumentu przedłożenia jego oryginału (art. 129 § 4). W ocenie Sądu takie okoliczności nie zaistniały. Zobowiązanie nabywcy pakietu wierzytelności przedkładania każdorazowo oryginału, spowodowałoby, iż nie mógłby jednocześnie dochodzić kilku wierzytelności, a tym samy pozbawiało możliwości dochodzenia swoich roszczeń.

Na stronie powodowej ciążył obowiązek wykazania, że doszło do skutecznego zawarcia umowy między stronami, swojej legitymacji czynnej, czyli nabycia przedmiotowej wierzytelności przez stronę powodową. Powód przedłożonymi dowodami wykazał skuteczne zawarcie przedmiotowej umowy pożyczki przez pozwanego z pierwotnym wierzycielem na wniosek pozwanego, jej warunki, wypłatę środków z tytułu pożyczki, brak terminowej spłaty przez pozwanego, wysokość zadłużenia, skuteczny przelew dochodzonej wierzytelności. Zaoferowanymi dowodami powód udowodnił zasadność i wysokość dochodzonego roszczenia oraz swoją legitymację czynną. Nie udowodnił zaś poinformowania pozwanego o dokonanej cesji ani doręczenia wezwania do zapłaty. Nie przedłożono chociażby dowodu nadania, doręczenia, wydruku z systemu śledzenia przesyłek lub chociażby wiadomości email. Brak zawiadomienia o cesji dłużnika nie pozbawia skutecznego zbycia wierzytelności. W szczególności należy zauważyć, iż pozwany nie podnosił, iż w tym czasie spłacił wierzytelność do rąk pierwotnego wierzyciela.

W niniejszym postępowaniu ustalono, iż wierzyciel pierwotny wypełnił obowiązek udostępnienia pozwanemu określonej ilości pieniędzy, natomiast pozwany po udzieleniu mu przez pożyczkodawcę pożyczki nie zwrócił pożyczonej kwoty w całości i nie uiścił dalszych opłat.

Wymaga wskazać, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z umową o kredyt konsumencki, którego definicja została zawarta w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. 2019, poz. 1083 t.j.) (dalej: u.k.k.), zgodnie z którą przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Jak stanowi art. 3 ust. 2 pkt 1) ww. ustawy za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki.

Oznacza to, że umowa zawarta między D. F., a pierwotnym wierzycielem jest umową o kredyt konsumencki. Umowa została zawarta drogą elektroniczną za pośrednictwem indywidualnego Profilu Klienta na stronie internetowej pożyczkodawcy www.oros.pl. (...) można także pominąć istotnego faktu jakim jest przeniesienia na własność pozwanej kwoty pożyczki. Strona powodowa wykazała tę okoliczność przedkładając stosowne potwierdzenia przelewu. Zasady doświadczenia życiowego nakazują przyjąć, iż gdyby to osoba trzecia posłużyła się danymi pozwanego przy zawieraniu umowy, to z całą pewnością pozwany podjąłby niezbędne kroki do ochrony swych praw. Pozwany natomiast nie podnosił tego rodzaju okoliczności, co prowadzi do wniosku, iż za niezasadne należy uznać zarzuty D. F., iż do zawarcia umowy pożyczki nie doszło.

Zgodnie z normą prawną wyrażoną w art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Stosownie do art. 720 § 2 k.c. umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej. Przepis art. 77 ² k.c. stanowi, że do zachowania dokumentowej formy czynności prawnej wystarcza złożenie oświadczenia woli w postaci dokumentu, w sposób umożliwiający ustalenie osoby składającej oświadczenie, zaś zgodnie z art. 77 ³ k.c. dokumentem jest nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jej treścią.

Umowa została zawarta na wniosek D. F., po uprzednim założeniu Profilu Klienta, gdzie zostały zamieszczone wszystkie dane pozwanego, w tym jego imię, nazwisko, numer pesel, numer i seria dowodu osobistego, adres zamieszkania, numer telefonu, adres email. Następnie w wykonaniu przedmiotowej umowy na wskazany przez niego rachunek bankowy zostały wypłacone środki pieniężne w wysokości 2 x po 1500 zł. Rachunek bankowy, na który dokonano przelewu, widniejący w potwierdzeniu przelewu jest tożsamy z podanym w Umowie nr (...). Przelew został realizowany w wykonaniu przedmiotowej umowy. Świadczy o tym data przelewów (...).09.22 r. i 28.09.22 r., ich wysokości 2 x 1500 zł oraz tytuł, w którym wprost wskazano, że jest to pożyczka z umowy o nr (...) z serwisu oros.pl. (...) wynika z przedłożonych dokumentów, pozwany zobowiązał się do spłaty kwoty pożyczki 3000 zł; odsetek 48,50 zł; prowizji 819,40 zł. Termin spłaty pożyczki oznaczony został na 27.10.22 r. Pozwany nie przedstawił żadnych dokumentów wskazujących na to, by uregulował zaciągnięte zobowiązanie w całości. Wobec powyższego należy przyjąć, że pozwany nie wywiązał się z przyjętego na siebie zobowiązania do zwrotu pożyczonej kwoty wraz z kosztami jej udzielenia oraz należnym pożyczkodawcy oprocentowaniem. W ten sposób popadł w stan opóźnienia skutkujący z kolei zasądzeniem przewidzianych w umowie odsetek umownych za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie przewidzianych w kodeksie cywilnym.

Istotne w niniejszej sprawie jest to, że w umowie pożyczki znajdują się wszelkie dane personalne pozwanego, jego imię, nazwisko, numer pesel, numer i seria dowodu osobistego, adres zamieszkania, numer telefonu, adres email i numer rachunku bankowego. Pozwany ani w sprzeciwie od nakazu zapłaty, ani w odpowiedzi na pozew nie kwestionował, że strona powodowa, a uprzednio pierwotny wierzyciel weszli w posiadanie ww. danych w sposób niezgodny z prawem. Nie wskazywał w szczególności, aby te dane zostały mu skradzione i w oparciu o te dane, osoba trzecia posługując się nimi zawarła przedmiotową umowę

Jak stanowi art. 5 pkt 13 u.k.k. umowa o kredyt konsumencki może zostać zawarta na odległość, co oznacza - umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość, o której mowa w ustawie z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (Dz.U. z 2012 r. poz. 1225). Należy zważyć, iż ustawa z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (Dz.U. z 2012 r. poz. 1225) utraciła moc z dniem 25 grudnia 2014 r. na podstawie art. 52 pkt 1 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz.U. poz. 827), która weszła w życie z dniem 25 grudnia 2014 r. Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 1 ww. ustawy umowa zawarta na odległość oznacza umowę zawartą z konsumentem w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie. Pożyczkodawca prowadził działalność i zawarł umowę z pożyczkobiorcą w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość za pomocą strony internetowej, na której wymagał wcześniejszego utworzenia konta klienta, zalogowania i posiadania aktywnego konta wraz z elektroniczną weryfikacją tożsamości i zdolności kredytowej. Na dowód rejestracji pozwanego na stronie pierwotnego pożyczkodawcy i złożenia wniosku o pożyczkę przedłożono umowę pożyczki zawierającą dane osobowe pozwanego, imię, nazwisko, numer pesel, numer telefonu, adres email, numer i serię dowodu osobistego, numer rachunku bankowego.

Do skutecznego zawarcia umowy pożyczki kluczowa jest wola osoby, dokonującej czynności prawnej, która zgodnie z art. 60 k.c. może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej. Oświadczenie woli wyrażone w postaci elektronicznej jest zaś złożone innej osobie z chwilą, gdy wprowadzono je do środka komunikacji elektronicznej w taki sposób, żeby osoba ta mogła zapoznać się z jego treścią. Jest to moment przejścia danych, odbioru danych przez serwer odbiorcy. W świetle okoliczności niniejszej sprawy Sąd nie miał wątpliwości, iż pozwany po uprzedniej rejestracji, zalogował się na swój (...) Klienta na stronie internetowej, złożył za jego pośrednictwem wniosek o pożyczkę, który został przyjęty, zweryfikowany i zaakceptowany wskutek czego przyznano i wypłacono pozwanemu pożyczkę na należący do niej rachunek bankowy. Kolejnego dnia dokładnie w ten sam sposób doszło do zawarcia Aneksu od umowy pożyczki, w wyniku czego została mu udzielona dodatkowa kwota pożyczki. Łącznie pożyczył 3000 zł. Wynika to z całokształtu materiału dowodowego, w tym umowa pożyczki oraz aneks, potwierdzenia transakcji przelewów środków na konto pozwanego tytułem pożyczki nr (...).

W ocenie sądu strona powodowa wykazała, że pomiędzy pozwanym, a pierwotnym wierzycielem doszło za zawarcia umowy pożyczki i aneksu do umowy pożyczki, przedłożyła bowiem umowy, które zostały zawarte na odległość w związku z czym nie zawierały podpisów złożonych przez strony. Formularz informacyjny oraz umowa pożyczki z aneksem zostały przesłane pozwanemu na wskazany przez niego e-mail, co spełnia definicję trwałego nośnika w myśl § 5 pkt 17 ustawy o kredycie konsumenckim. Ten format umożliwia bowiem przechowywanie i odczytywanie informacji przekazywanych konsumentowi w związku z umową o kredyt, przez czas odpowiedni do celów jakim informacje te służą oraz pozwala na odtworzenie tych informacji w niezmienionej postaci.

Odnosząc się do postanowień umowy pożyczki w zakresie całkowitego kosztu kredytu należy wskazać, iż zgodnie z art. 36a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim ustawodawca wprowadził ograniczenie maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu.

Zgodnie z art. 36a u.k.k. obowiązującym w dacie zawarcia i obowiązywania umowy maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów przedmiotowego kredytu oblicza się według wzoru:

w którym poszczególne symbole oznaczają:

(...) maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu,

K - całkowitą kwotę kredytu,

n - okres spłaty wyrażony w dniach,

R - liczbę dni w roku.

(ust. 2.) P. koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu.

(ust. 3.) P. koszty kredytu wynikające z umowy o kredyt konsumencki nie należą się w części przekraczającej maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu obliczone w sposób określony w ust. 1 lub całkowitą kwotę kredytu.

Podstawiając do wzoru stosowne dane z umowy pożyczki, maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu (dalej: (...)) zgodne z ustawą wynosiły 411,99 zł.

Na pozaodsetkowe koszty kredytu w niniejszej sprawie składa się tylko prowizja, która wynosiła 819,40 zł. Oznacza to, że nie przekroczono limitu (...).

W tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z najnowszym orzecznictwem okoliczność, że pozaodsetkowe koszty kredytu konsumenckiego nie przekraczają wysokości określonej w art. 36 a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim nie wyłącza oceny, czy postanowienia określające te koszty są niedozwolone (vide: uchwała Sądu Najwyższego z 27 października 2021 r., sygn. III CZP 43/20; uchwała Sądu Najwyższego z 26 października 2021 r., sygn. III CZP 42/20).

Podobne stanowisko zajął w wyroku z 23 listopada 2023 r. w sprawie C-321/22 Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej ( (...)), w którym odpowiedział na pytania prejudycjalne zadane przez Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia pod sygn. akt. I C 993/21. Jedno z tych pytań dotyczyło nieuczciwości warunku umownego, który przyznaje przedsiębiorcy opłatę lub prowizję w rażąco wysokiej kwocie w stosunku do oferowanej usługi. Trybunału rozstrzygnął, że sąd badając nieuczciwość postanowień umownych powinien brać pod uwagę fakt, iż warunek ten przewiduje zapłatę przez konsumenta kosztów lub prowizji w kwocie rażąco nieproporcjonalnej do świadczonej w zamian usługi. Nierównowaga taka może wynikać z samego faktu, że pozaodsetkowe koszty obciążające konsumenta są oczywiście nieproporcjonalne w stosunku do pożyczonej kwoty i świadczonych usług związanych z udzielaniem kredytu. Nieuczciwy charakter warunku umownego może być jednak oceniany wyłącznie wtedy, gdy nie dotyczy głównego przedmiotu umowy, ani relacji ceny i wynagrodzenia do dostarczonych w zamian towarów (pieniędzy) lub usług.

Sąd zauważył jednak, iż dochodzona tak kwota tytułem prowizji jest jedynym pozaodsetkowym kosztem zaciągniętego kredytu, została w sposób jasny i czytelny przedstawiona w postaci szczegółowej tabeli jako Załącznik nr 1 i 2 do umowy. Treść umowy i aneksu była pozwanemu znana przed jej zawarciem. W niniejszej sprawie koszty prowizji stanowią zaledwie 27,31 % kwoty wypłaconego kredytu. Biorąc pod uwagę brak innego zabezpieczenia nie jest to kwota wygórowana. Zastrzeżone wysokości odsetek zarówno kapitałowych oraz za opóźnienie były zaś zgodne z limitem określonym w kodeksie cywilnym. Sąd uwzględnił najnowsze orzecznictwo Sądu Najwyższego wyrażone m. in. ww. uchwałach. Sąd podziela stanowisko, zgodnie z którym okoliczność, że pozaodsetkowe koszty kredytu konsumenckiego nie przekraczają wysokości określonej w art. 36a ust. 1 i 2 u.k.k., nie wyłącza oceny, czy postanowienia określające te koszty są niedozwolone (art. 385 ¹ § 1 k.c.). W uzasadnieniu uchwał odwołano się m. in. do oczywiście nieproporcjonalnego do kwoty pożyczki świadczenia prowizji. W ocenie Sądu taka jawna nieproporcjonalność w niniejszej sprawie nie zachodzi, tym samym nie ma miejsce obejście przepisów dot. maksymalnej wysokości odsetek, bowiem prowizja nie urastała do rangi świadczenia głównego, którym w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. nie jest.

W dalszej kolejności wskazać należy, iż umowa zawarta z pozwanym nie zawierała klauzul niedozwolonych bądź sprzecznych z zasadami współżycia społecznego. Powód nie ma obowiązku udowadniać faktycznych wydatków i kosztów, które składają się na prowizję czy inne pozostałe opłaty. Strona pozwana została zaznajomiona z warunkami i terminami spłaty pożyczki, w tym wysokości prowizji i zaakceptowała te warunki. Zgodnie zaś z art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Na wolnym rynku istnieje wiele banków lub innych instytucji kredytowo-pożyczkowych, u których pozwana mogła zaciągnąć zobowiązanie kredytowe – kierując się wysokością dodatkowych kosztów. Pożyczkodawca wbrew twierdzeniu pozwanej prawidłowo wyliczył dochodzone odsetki za wskazany okres.

Zdaniem Sądu skoro pozaodsetkowe koszty pożyczki w umowie pożyczki nie przekraczają maksymalnych pozaodsetkowych kosztów kredytu przewidzianych ustawą o kredycie konsumenckim, a jednocześnie pożyczkodawca spełnił wszystkie ciążące na nim obowiązki informacyjne jak w niniejszej sprawie, to w ocenie sądu brak podstaw do przyjęcia, że naruszają one interes konsumenta czy są niedozwolone. Pozwany nie powoływał się na twierdzenia i nie wykazywał, by dokonał czynności prawnej w stanie wyłączającym świadome lub swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli, by działał pod wpływem błędu lub podstępu, czy występowała jakakolwiek inna wada oświadczenia woli czy przymus z jej strony.

W przypadku dochodzonego roszczenia nie przekroczono również limitu odsetek maksymalnych określonych w kodeksie cywilnym zarówno kapitałowych jak i za opóźnienie.

Zdaniem sądu strona powodowa wykazała nabycie wierzytelności. W myśl art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki, które w umowie zostały zastrzeżone w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie. Oznacza to, że do przejścia wierzytelności nie jest wymagana zgoda dłużnika. W sprawie nie występują również przesłanki negatywne, albowiem przelew nie sprzeciwia się ustawie, zastrzeżeniu umownemu ani właściwości zobowiązania.

Uregulowany w art. 509 k.c. przelew wierzytelności należy do czynności prawnych rozporządzających, bowiem przenosi na nabywcę wierzytelność przysługującą zbywcy, bez konieczności uzyskania zgody dłużnika. Zauważyć należy, że warunkiem skutecznej cesji wierzytelności jest faktyczne istnienie tego prawa. Ponadto, aby określona wierzytelność mogła być przedmiotem umowy cesji, winna być zindywidualizowana w sposób dostateczny, tj. poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika. Do prawidłowego oznaczenia wierzytelności należy wskazanie stron tego stosunku, świadczenia i jego przedmiotu. Elementy te w momencie zawierania umowy przelewu winny być oznaczone lub co najmniej oznaczalne ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z 11 maja 1999 r. sygn. akt: III CKN 423/98, LEX). W ocenie Sądu strona powodowa dołączając do pozwu ramową umowę przelewu wierzytelności 11 października 2023 r. oraz akt cesji nr 4 z 2.11.23 r. wraz z wyciągiem z załącznika nr 2 do aktu cesji zawierającym wykaz wierzytelności, z których wynika, iż na podstawie tejże umowy doszło do przeniesienia wierzytelności przysługującej pierwotnemu wierzycielowi – wobec pozwanego D. F. na rzecz strony powodowej - w zakresie umowy pożyczki nr (...), wystarczająco zindywidualizowała przedmiot cesji. W wyciągu załącznika pod poz. 22 dostatecznie sprecyzowano przenoszoną wierzytelność podając imię i nazwisko dłużnika, numer pesel, określenie stosunku zobowiązaniowego poprzez wskazanie numeru umowy pożyczki i zaległych kwot kapitału, odsetek, zatem strona powodowa wykazała prawnie skuteczne przeniesienie konkretnej wierzytelności objętej umową cesji na rzecz strony powodowej. Tym samym wykazana została legitymacja czynna. Zapłata ceny nabycia i skutek rozporządzający przelewu wierzytelności wynika wprost z treści aktu cesji nr 4 z 02.11.22 r. gdzie wskazano, że cedent przeniósł wierzytelności wymienione w wykazie wierzytelności oraz pliku danych o nazwie „R._PL_T._4_2023-11-02”, które przekazane zostały przez sprzedającego kupującemu i stanowią załączniki do niniejszej umowy cesji. Wyciąg z załącznika nr 2 odwołuje się wprost do aktu cesji nr 4 z 02.11.2022 r., stron umowy i ramowej umowy przeniesienia wierzytelności z 11.10.22 r., więc Sąd nie miał co do nich wątpliwości.

Reasumując pozwany zawarł z pierwotnym wierzycielem umowę pożyczki z 27.09.2022 r. i aneks do umowy z 28.09.22 r. na podstawie których udzielono i wypłacono mu pożyczkę w łącznej kwocie 3000 zł. Pozwany natomiast zobowiązany był do zwrócenia pożyczki wraz z odsetkami i prowizją nie uczynił tego. Powód skutecznie nabył wierzytelność. Wobec tego Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 2924,12 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od dnia 28.10.22 r. (to jest po dniu wymagalności roszczenia) zgodnie z żądaniem pozwu. Orzeczenie w tym zakresie uzasadnia art. 481 k.c.

Koszty procesu zostały zasądzone zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy z art. 98 § 1 i 1 ¹ k.p.c. Strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Na koszty procesu składa się 200 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego według stawki minimalnej przy tej wartości przedmiotu sporu zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2018 r., poz. 265 t.j.).

Mając na uwadze powyższe, należało orzec jak w sentencji.