Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nysie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

29 kwietnia 2025 roku

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Remigiusz Drzewiecki
Protokolant:	sekretarz sądowy Patrycja Szatanik

po rozpoznaniu 8 kwietnia 2025 roku na rozprawie w N.

sprawy z powództwa (...) Sp. z o. o. (...) S.K.A. z siedzibą w W.

przeciwko A. F. (1)

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej A. F. (1) na rzecz strony powodowej (...) Sp. z o. o. (...) S.K.A. z siedzibą w W. 1222,48 zł (tysiąc dwieście dwadzieścia dwa złote czterdzieści osiem groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi od kwoty 1202,71 zł (tysiąc dwieście dwa złote siedemdziesiąt jeden groszy) od 28 sierpnia 2023 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanej A. F. (1) na rzecz strony powodowej (...) Sp. z o. o. (...) S.K.A. z siedzibą w W. 387 zł (trzysta osiemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu poniesionych kosztów procesu, wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od prawomocności niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym do Sądu Rejonowego w Nysie 13 listopada 2024 roku strona powodowa (...) Sp. z o. o. (...) z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej A. F. (1) 1222,48 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi od kwoty 1202,71 zł od 28 sierpnia 2023 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że dochodzona należność wynika z umowy pożyczki nr (...) z dnia 28 lipca 2023 roku zawartej przez pozwaną z pierwotnym wierzycielem (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W., a na 1222,48 zł składa się kwota 1202,71 zł tytułem kwoty pożyczki pozostałej do spłaty oraz 19,77 zł tytułem odsetek umownych. Swoje stanowisko strona powodowa szczegółowo uzasadniła na k. 5-6 akt I C 1082/24 upr.

25 listopada 2024 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Nysie w sprawie o sygn. akt I Nc 1488/24 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniając całość dochodzonego roszczenia (k. 105).

Pismem z 18 grudnia 2024r., stanowiącym sprzeciw od nakazu zapłaty (k. 120-123) pozwana A. F. (1) reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika radcę prawnego zaskarżając wydany w sprawie nakaz zapłaty w całości, wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu wedle norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kosztów procesu stosownie do treści przepisu art. 98 § 1 kpc.

W uzasadnieniu sprzeciwu podniesiono szereg zarzutów. Podniesiono zarzut braku wykazania roszczenia co do zasady i co do wysokości, gdyż jak wynika z treści pozwu pozwana zawarła umowę pożyczki przez Internet, a w aktach sprawy brak jest dowodu, które potwierdzałyby, że pozwana dokonała akceptacji treści zawartych w tych wydrukach czy to w formie pisemnej czy innej. Mając na uwadze powyższe pozwana poddała pod wątpliwość to, czy złożyła ona jakiekolwiek oświadczenie woli mogące być podstawą do zobowiązania.

Kolejnym zarzutem podnoszonym przez pozwaną jest zarzut niezgodności z zasadami współżycia społecznego pozaodsetkowych kosztów pożyczki. W uzasadnieniu pozwana zarzuciła, iż w związku z przedmiotową umową została obciążona kosztami zgodnie z postanowieniami umowy w wysokości 127,72 zł, które stanowić miały prowizję zapłaconą przy uruchomieniu refinansowania.

W uzasadnieniu wskazała, iż należało zbadać zarzut abuzywności postanowienia umownego określającego pozaodsetkowe koszty pożyczki. Zgodnie z art. 385 ¹ § 1 k.c., postanowienia umowy zawartej z konsumentem, które nie zostały indywidualnie uzgodnione, nie wiążą konsumenta, jeśli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami oraz rażąco naruszają jego interesy. W niniejszej sprawie, mimo że wysokość naliczonych kosztów pozaodsetkowych nie przekracza maksymalnych wartości określonych w art. 36a ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, nie oznacza to jeszcze, że są one automatycznie dopuszczalne. Przepis ten wskazuje bowiem jedynie maksymalny limit kosztów, nie przesądzając o ich zgodności z zasadami współżycia społecznego czy brakiem abuzywności. W związku z tym należy dokonać oceny danego postanowienia umownego pod kątem jego sprzeczności z dobrymi obyczajami oraz wpływu na interesy konsumenta.

Ostatnim zarzutem, który podniosła pozwana był zarzut braku legitymacji czynnej procesowej powoda. Pozwana wskazała, iż w związku z niewykazaniem przez powoda skutecznego zawarcia pożyczki z pozwaną umowę przelewu wierzytelności należy uznać za bezskuteczną

W piśmie z 13 lutego 2025 r. (k. 137-141) strona powodowa podtrzymała swoje żądanie w całości i ustosunkowała się do zarzutów podniesionych w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

Pozwana nie stawiła się na rozprawie 8 kwietnia 2025 roku oraz nie usprawiedliwiła swojej nieobecności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

28 lipca 2023 r. pomiędzy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. jako pożyczkodawcą, a A. F. (1) jako pożyczkobiorcą z pośrednictwem strony internetowej zawarta została umowa pożyczki nr (...).

Całkowita kwota pożyczki określona w umowie wynosiła 1202,71 zł, całkowita kwota do zapłaty 1350 zł. Umowa zakładała jednorazową spłatę wierzytelności i została zawarta na okres 30 dni.

Zgodnie z umową pożyczkodawca na wniosek pożyczkobiorcy udzielił pożyczkobiorcy pożyczki gotówkowej w kwocie 1202,71 zł na którą składają się: kwota na spłatę obecnych kredytów – 1202,71 zł, prowizja od udzielonej pożyczki w kwocie 127,72 zł, odsetki w kwocie 19,77 zł. Całkowita kwota do spłaty wynosiła 1350 zł, a całkowity koszt pożyczki 147,49 zł.

W §1 pkt 1 przewidziano, że pożyczka jest oprocentowana wg. oprocentowania zmiennego w stosunku rocznym w wysokości 20,00 %.

W § 2 pkt 2 umowy pożyczki wskazano sposób udostępnienia pożyczki pożyczkobiorcy tj. zostanie wypłacona niezwłocznie, jednakże nie później niż w terminie 10 dni, od dnia zawarcia umowy. Zgodnie z dyspozycją pożyczkobiorcy, wypłata kwoty pożyczki nastąpi na rachunek bankowy należący do innego kredytodawcy, u którego pożyczkodawca posiada aktywne zobowiązanie.

W § 2 pkt 3 wskazano ustalenia przyjęte do obliczenia (...) tj. 1. Kwota pożyczki – 1202 zł, 2. Oprocentowanie pożyczki – 20 % (zmienne), 3. Prowizja – 127,72 zł, 4. Okres P. – 30 dni, 5. Spłata – jednorazowa (jedna rata), 6. Pożyczka jest wypłacana jednorazowo.

W § 4 ust. 5 umowy wskazano, iż umowa jest umową o kredyt konsumencki zawieraną na odległość, o której mowa w art. 5 pkt 13 ustawy o kredycie konsumenckim i oznacza umowę zawieraną z konsumentem bez konieczności jednoczesnego stawiennictwa obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość.

Zgodnie z § 7 ust. 1 umowy w razie opóźnienia w spłacie pożyczki, pożyczkodawca uprawniony będzie do naliczenia odsetek za czas opóźnienia w wysokości równej dwukrotności sumy stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych (odsetki maksymalne za opóźnienie).

W sytuacji gdyby wskutek zmiany stopy referencyjnej wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie uległaby obniżeniu w okresie obowiązywania niniejszej umowy pożyczki, pożyczkodawca obniży wysokość odsetek za opóźnienie do wysokości odpowiadającej aktualnej wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie.

Umowa została zawarta za pośrednictwem strony internetowej powoda. Tożsamość pozwanej oraz wola zawarcia umowy pożyczki została potwierdzona poprzez rejestrację pozwanej w internetowej platformie usług powoda. Zawarcie umowy nastąpiło poprzez zalogowanie się pozwanej do Strefy Klienta, zaakceptowanie oferty powoda i zweryfikowanie pozwanej w systemie teleinformatycznym (...).

Dowód: umowa pożyczki wraz z załącznikami k. 14-77, potwierdzenie weryfikacji pozwanej k. 143.

Pożyczka została wypłacona pozwanej na spłatę innej pożyczki w dniu 28 lipca 2023 r.

Dowód: potwierdzenie wypłaty pożyczki k. 78.

Zgodnie z umową cesji wierzytelności z 24 października 2023r. (...) sp. z o.o. (...) z siedzibą w W. nabyła wierzytelność względem pozwanej A. F. (2) wynikająca z powyższej umowy pożyczki.

Dowód : ramowa cesja wierzytelności k. 83-97,oświadczenie o sprzedaży wierzytelności z załącznikami k. 79-82.

Pismem z 20 grudnia 2023 r. powód poinformował pozwaną o przejęciu wierzytelności wynikającej z wyżej opisanej umowy pożyczki oraz wezwał ją do zapłaty kwoty 1308,93 zł w terminie 7 dni od dnia doręczenia pisma.

Dowód: wezwanie do zapłaty z 20 grudnia 2023r. k. 98-100.

(...) sp. z o.o. (...) z siedzibą w W. zmieniła nazwę na (...) Sp. z o. o. (...) z siedzibą w W..

Dowód : informacja z KRS dotycząca powoda k. 10-13.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Źródłem dochodzonego przez stronę powodową roszczenia jest umowa pożyczki. Kodeks cywilny zawiera uregulowania dotyczące umowy pożyczki w art. 720 k.c. zgodnie z którym, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Ponadto, w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z umową o kredyt konsumencki, którego definicja została zawarta w art. 3 ust. 1 ustawy z 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim, zgodnie z którą przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Jak stanowi art. 3 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Pozwana zawierając umowę pożyczki, spełniała kryteria definicji konsumenta w rozumieniu art. 22 in. 1 k.c. zgodnie z którym, za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Wszystko to oznacza, że podstawę prawną rozstrzygnięcia stanowią przepisy art. 720 k.c. statuujące o pożyczce, z uwzględnieniem regulacji przewidzianych w ustawie o kredycie konsumenckim.

W ocenie Sądu strona powodowa dostatecznie wykazała dowodowi istnienie i wysokość zobowiązania, zgodnie z art. 6 k.c. Pozwana nie przedłożyła na poparcie swojego twierdzenia żadnych dowodów dokumentarnych, w tym nie stawiła się na rozprawie aby potwierdzić swoje stanowisko.

Odnośnie zarzutu niezgodności z zasadami współżycia społecznego pozaodsetkowych kosztów pożyczki, a konkretnie prowizji, zarzut ten także okazał się bezzasadny. Przede wszystkim prowizja mieści się w maksymalnych pozaodsetkowych kosztach kredytu według limitu z art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, ale istotnie nie zwalnia to jednak Sądu z oceny abuzywności tych postanowień, zgodnie z wymogami Dyrektywy Rady 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 roku w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich. W ocenie Sądu umowa pożyczki nr (...) nie zawiera klauzul niedozwolonych bądź sprzecznych z zasadami współżycia społecznego czy dobrymi obyczajami. Poza tym, pełnomocnik pozwanego formułując taki zarzut nie wskazał w jaki sposób kwota prowizji określona w umowie rażąco narusza interesy A. F. (1).

Na pozaodsetkowe koszty kredytu jak bowiem wprost wynika z umowy, złożyła się jedynie prowizja w wysokości 127,72 zł. W tym miejscu należy podkreślić, że kontrola niedozwolonych postanowień umowy o których mowa w art. 385 in. 1 k.c. nie dotyczy postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny, a więc tak jak w przedmiotowej umowie.

Sąd stwierdza jednoznacznie, że wysokość prowizji nie przekracza maksymalnych pozaodsetkowych kosztów pożyczki, o których mowa w art. 36a ustawy z 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz.U. z 2019 r. poz. 1083 t.j.) w brzmieniu z daty zawarcia umowy pożyczki.

Wysokość zastosowanych w przedmiotowej umowie kosztów pozaodsetkowych mieści się w granicach dopuszczalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu. Należy zaznaczyć, iż dla kredytów o okresie spłaty nie krótszym niż 30 dni maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu oblicza się według wzoru:

(...) ≤ (K × 10 %) + (K × n/R × 10%)

w którym poszczególne symbole oznaczają:

(...) maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu,

K - całkowitą kwotę kredytu,

n - okres spłaty wyrażony w dniach,

R - liczbę dni w roku.

Zarazem pozaodsetkowe koszty kredytu konsumenckiego nie mogły być wyższe od 45% całkowitej kwoty kredytu, a wynikające z umowy o kredyt konsumencki nie należały się w części przekraczającej: maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu obliczone w sposób określony w ust. 1 lub 2, lub 45% całkowitej kwoty kredytu.

Reasumując, maksymalne pozasodsetkowe koszty kredytu w przedmiotowej umowie mieszczą się w limicie ustawowym. Mogły one wynieść 130,16 zł ( (...)=(K×10%)+(K×Rn​×10%, podstawiono do wzoru: K – 1202,71zł, R – 365 dni, n - 30 dni - (...)=( (...),71×0,10)+( (...),71× (...)​×0,10).

W zakresie pozaodsetkowych kosztów kredytu – konkretnie jedynie prowizji, wskazać także należy, że koszty te nie muszą być uzależnione od faktycznych wydatków pożyczkodawcy. Strona powodowa nie ma obowiązku wykazywania poniesionych kosztów, a wysokość pobieranych opłat nie musi być zależna od faktycznych kosztów ponoszonych przez pożyczkodawcę w związku z prowadzaną działalnością polegającą na pożyczaniu pieniędzy, w tym związanych z udzieleniem pożyczki pozwanemu.

Odnośnie zarzutu w przedmiocie braku legitymacji czynnej procesowej powoda, Sąd stoi na stanowisku, że strona powodowa dostatecznie wykazała istnienie wierzytelności, a także jej nabycie w drodze cesji. W myśl art. 509 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki i niespłacone pozaodsetkowe koszty kredytu. Oznacza to, że do przejścia wierzytelności nie jest wymagana zgoda dłużnika. W sprawie nie występują również przesłanki negatywne, albowiem przelew nie sprzeciwia się ustawie, zastrzeżeniu umownemu ani właściwości zobowiązania. Uregulowany w art. 509 k.c. przelew wierzytelności należy do czynności prawnych rozporządzających, bowiem przenosi na nabywcę wierzytelność przysługującą zbywcy, bez konieczności uzyskania zgody dłużnika. Zauważyć należy, że warunkiem skutecznej cesji wierzytelności jest faktyczne istnienie tego prawa. Ponadto, aby określona wierzytelność mogła być przedmiotem umowy cesji, winna być zindywidualizowana w sposób dostateczny, tj. poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika.

O kosztach prosu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., biorąc pod uwagę zasadę odpowiedzialności za wynik sprawy. Za stronę przegrywającą należy uznać pozwaną, a na zasądzone koszty składała się zatem opłata od pozwu w wysokości 100 zł, 270 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. O odsetkach należnych od kwoty zasądzonej tytułem kosztów procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 ¹ zd. 1 k.p.c.