Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nysie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

8 maja 2025 roku

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Remigiusz Drzewiecki
Protokolant:	Sekretarz sądowy Patrycja Szatanik

po rozpoznaniu 8 maja 2025 roku na rozprawie w N.

sprawy z powództwa (...) Banku (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko Z. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Z. S. na rzecz strony powodowej (...) Banku (...) S.A. z siedzibą w W. 2029,94 zł (dwa tysiące dwadzieścia dziewięć złotych dziewięćdziesiąt cztery grosze) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi od kwoty 1795,13 zł (tysiąc siedemset dziewięćdziesiąt pięć złotych trzynaście groszy) od 16 lutego 2024 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego Z. S. na rzecz strony powodowej (...) Banku (...) S.A. z siedzibą w W. 1117 zł (tysiąc sto siedemnaście złotych) tytułem zwrotu poniesionych kosztów procesu, wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od prawomocności niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

Pozwem z 17 lipca 2024 roku pierwotnie wniesionym do Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim, a następnie przekazanym według właściwości do Sądu Rejonowego w Nysie strona powodowa (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. (dalej zwana (...) Bank (...) S.A.) wniosła o zasądzenie od pozwanego Z. S. na swoją rzecz 2029,94 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 1795,13 zł za okres od 16 lutego 2024 roku do dnia zapłaty. Jednocześnie wniesiono o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że roszczenie wynika z umowy pożyczki gotówkowej z 23 sierpnia 2019 r. o nr (...). Powód podał, że Z. S. nie wywiązał się z warunków umowy. Wobec powyższego (...) Bank (...) S.A. wezwał pozwanego do zapłaty długu i umożliwił restrukturyzację zadłużenia w trybie art. 75c ustawy Prawo bankowe, a następnie wypowiedział umowę. Wypowiedzenia umowy dokonano pismem z 13 października 2024 r. Podjęte przez powoda próby polubownego rozwiązania sporu okazały się bezskuteczne. Jako termin wymagalności roszczenia wskazano 25 listopada 2023 r. tj. 30 dni po doręczeniu wypowiedzenia.

Pozew o niniejsze roszczenie został pierwotnie 22 lutego 2024 r. wniesiony w elektronicznym postępowaniu upominawczym, w którym 15 marca 2024 r. wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, który stracił moc w wyniku wniesienia sprzeciwu, a postępowanie umorzono postanowieniem z 17 kwietnia 2024 r.

W odpowiedzi na pozew z 30 października 2024 r. (k. 70-73) pozwany Z. S. wniósł o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu pisma pozwany argumentował zadłużenie ciężką sytuacją finansową. Wskazał również, że 15 października 2024 r. wystąpił do (...) Banku (...) S.A. z prośbą o zawarcie ugody dotyczącej spłaty długu wobec banku. Pozwany wskazał nadto, że nie uchyla się od odpowiedzialności za dług, chce go spłacić, ale w sposób dostosowany do jego warunków finansowych.

W piśmie z 9 kwietnia 2025 r. (k. 133-135) pozwany działający przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu pisma pozwany kwestionował skuteczność postanowień dotyczących prowizji, która została pozwanemu narzucona, a nie z nim indywidualnie ustalona. Dalej pozwany wskazywał, że umowa jest sprzeczna z prawem w zakresie odsetek umownych oraz, że nie została skutecznie wypowiedziana. Zakwestionowano również umocowanie osoby, która podpisała pisma w imieniu strony powodowej. Wskazano, że pozwany złożył powodowi oświadczenie o kredycie darmowym.

Pismem z 21 lutego 2025 r. (k. 101-107) strona powodowa podtrzymała stanowisko zawarte w pozwie wskazując, że wielokrotnie bank umożliwił pozwanemu restrukturyzację zadłużenia na wcześniejszym etapie postępowania windykacyjnego, co uzasadnia wątpliwość w zakresie woli dobrowolnej spłaty zadłużenia przez pozwanego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

23 sierpnia 2019 r. pozwany Z. S. jako pożyczkobiorca zawarł umowę pożyczki gotówkowej z (...) Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. o nr (...) na okres 60 miesięcy w wysokości 5746,47 zł, na którą składały się:

-

5000 zł całkowitej kwoty pożyczki,

-

2361,03 zł całkowitego kosztu pożyczki.

Rzeczywista roczna stopa oprocentowania pożyczki wynosiła 17,28 %. Według § 2 umowy Z. S. zobowiązał się do zapłaty przy wypłacie pożyczki kosztów obejmujących prowizję w wysokości 746,47 zł.

W § 5 przedmiotowej umowy wskazano, że kwota pożyczki jest oprocentowana według zmiennej stopy procentowej, która na dzień podpisania umowy wynosiła 9,99 % w stosunku rocznym. Pożyczkobiorca zgodnie z § 6 umowy miał dokonać zapłaty 60 równych rat kapitałowo-odsetkowych, płatnych w okresach miesięcznych do 15-go dnia każdego miesiąca w wysokości i terminach wyszczególnionych w planie spłaty, przy czym pierwsza rata w wysokości 158,27 zł, kolejne 122,10 zł, ostatnia 120,96 zł. Stopa procentowa zadłużenia przeterminowanego w dniu zawarcia umowy zgodnie z § 8 umowy wynosiła dwukrotność sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych tj. 14 % w stosunku rocznym. Zgodnie z § 11 umowy strona powodowa mogła wypowiedzieć umowę pożyczki w przypadku niedotrzymania przez pożyczkobiorcę warunków wskazanych w umowie, a termin wypowiedzenia wynosił 30 dni.

Z. S. złożył własnoręczny podpis na umowie. W imieniu powoda umowę podpisała A. D. która działała w charakterze doradcy-kasjera (...) Banku (...) S.A. Kwota pożyczki został pozwanemu wypłacona 23 sierpnia 2019 r.

dowód: umowa nr (...) z 23 sierpnia 2019 r. (k. 12-17), zestawienie operacji (k. 24).

Początkowo Z. S. dokonywał spłat rat pożyczki w terminie określonym w zawartej umowie oraz harmonogramie spłat, jednak zaprzestał ich dalszego spłacania, wobec czego 17 sierpnia 2023 r. skierowano do niego monit przypominający o płatności. Pozwany odebrał monit 24 sierpnia 2023 r. W piśmie tym poinformowano pozwanego o możliwości restrukturyzacji zadłużenia z tytułu pożyczki. Wskazano także, że zaległość w spłacie pożyczki wynosi 377,41 zł (kapitał 311,98 zł, odsetki 58,64 zł, odsetki od zaległego kapitału i odsetek skapitalizowanych 6,79 zł). Wezwano pozwanego do spłaty zadłużenia w terminie 14 dni od otrzymania monitu lub złożenia w tym terminie wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Wobec dalszego braku realizacji zobowiązań umownych 13 października 2023 r. strona powodowa skierowała do pozwanego wypowiedzenie umowy pożyczki o nr (...), które pozwany Z. S. odebrał 24 października 2023 r. Poinformowano pozwanego, że okres wypowiedzenia wynosi 30 dni i do tego czasu należy dokonać wpłaty należności w kwocie 1905,33 zł, na którą składają się: zadłużenie z tytułu umowy 1795,13 zł, należne odsetki na dzień ostatniego wyciągu 110,20 zł w terminie 14 dni. Wypowiedzenie podpisane zostało przez E. S., działającą w imieniu powoda na podstawie udzielonego jej pełnomocnictwa nr (...)- (...) z 22 listopada 2016 r. Pełnomocnictwo uwzględnia min. podpisywanie wezwań do zapłaty, pism niepowodujących powstanie zobowiązań po stronie (...) S.A. oraz wypowiadanie i rozwiązywanie umów kredytowych.

dowód: historia operacji na kontrakcie kredytowym (k. 21-23), monit z 17 sierpnia 2023 r. (k. 18), wypowiedzenie umowy z 13 października 2023 r. (k.19), wydruk dokumentu elektronicznego wygenerowanego z systemu Poczty Polskiej (k. 20), pełnomocnictwo (k. 148), wydruk ze śledzenia przesyłek (k. 108-111).

8 kwietnia 2025 r. pełnomocnik pozwanego złożył stronie powodowej oświadczenie o kredycie darmowym wskazując, że oprocentowanie obejmowało również kredytowane koszty pożyczki. W związku z tym bank w umowie nieprawidłowo wyliczył (...) oraz podał wadliwie wyliczenie odsetek umownych. Oświadczenie wysłano przez email.

Dowód: oświadczanie o kredycie darmowym (k. 136/II-137).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie został ustalony na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Należały do niego wyłącznie dowody z dokumentów przedstawione przez strony albowiem, pozwany nie stawił się na rozprawę i nie złożył żadnych wniosków dowodowych. Sąd uznał te dokumenty za wiarygodne, ponieważ były one wewnętrznie spójne i tworzyły logiczną całość.

Wskazać należy, że choć Z. S. samodzielnie nie kwestionował zasadności dochodzonego pozwem roszczenia, to jednak działając przez zawodowego pełnomocnika kwestionował zasadność roszczenia co do zasady, jak i co do wysokości, wysuwając cały szereg zarzutów przemawiających za oddaleniem powództwa, to jednak zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności umowa nr (...), pełnomocnictwa odpowiadają twierdzeniom strony powodowej. Zarzuty pozwanego miały natomiast charakter ogólny i nie były wystarczające do odmówienia mocy dowodowej tym dokumentom.

W niniejszej sprawie podkreślić należy, iż odpowiedzialność pozwanej względem strony powodowej wynika z art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. 2024, poz. 1497 t.j.) (dalej: u.k.k.), w której przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki, w zw. z art. 720 k.c., z którego wynika obowiązek zwrotu przez pożyczkobiorcę otrzymanych sum.

Na podstawie art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że pozwany jako konsument 23 sierpnia 2019 r. zawarł z (...) Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. (przedsiębiorca) umowę pożyczki nr (...), opiewającą na kwotę 5746,47 zł. W ramach tego zobowiązania pożyczkobiorca winien zapłacić pożyczkodawcy kwotę 7361,03 zł w 60 miesięcznych ratach, czego pozwany nie uczynił. Pozwany początkowo spłacał regularnie pożyczkę, jednakże w 2023 r. zaprzestał spłaty. Strona powodowa korzystając z uprawnienia wynikającego z umowy pożyczki skutecznie wypowiedziała pozwanemu zobowiązanie uprzednio wzywając do uregulowania zaległości i umożliwiając restrukturyzację zadłużenia w terminie 14 dni. Fakt doręczenia wezwania do zapłaty pozwanemu, w taki sposób aby mógł się zapoznać z jego treścią został wykazany za pomocą treści pisma i wydruku ze śledzenia przesyłek. Sąd nie miał w tym zakresie żadnych wątpliwości. W przypadku wypowiedzenia umowy zostało ono doręczone pozwanemu 24 października 2023 r., co wynika wprost z potwierdzenia doręczenia Poczty Polskiej. Sąd miał przy tym na uwadze, że zgodnie z art. 61 § 1 k.c. oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią.

Pozwany nie uczynił zadość swojemu umownemu zobowiązaniu, albowiem nie zostało wykazane dowodowo, by spłacił pożyczoną sumę i przez to umowa pożyczki została wobec niego skutecznie wypowiedziana, co skutkowało postawieniem w stan wymagalności całego zobowiązania. Jak wskazał w uzasadnieniu wyroku z 14 sierpnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Opolu, sygn. akt: II Ca 763/24, wypowiedzenie umowy nie powoduje samo w sobie wygaśnięcia tych obowiązków umownych, które są przewidziane po ustaniu stosunku prawnego łączącego strony, którym to obowiązkiem umownym może być także obowiązek zapłaty odsetek jak w realiach niniejszej sprawy.

Pozwany w toku przedmiotowego procesu nie przedstawił żadnego dowodu na to, że dochodzone pozwem roszczenie zostało zaspokojone, natomiast twierdzenia i zarzuty zgłoszone przez pełnomocnika pozwanego sąd uznał za niezasadne, bo albo były chybione, albo nie zostały wykazane dowodowo. Termin wymagalności roszczenia przypadł na 25 listopada 2023 r.

Pełnomocnik pozwanego twierdził, że oprocentowanie za cały okres obowiązywania umowy kredytowej było liczone od pożyczki chociaż składa się na nią kapitał i koszty. Odnosząc się do zarzutu pozwanego dot. naliczania odsetek od pozaodsetkowych kosztów pożyczki, w ocenie Sądu przy kredycie konsumenckim kredytodawca może naliczać odsetki od kredytowanych kosztów pożyczki, której udziela, dlatego zarzut pełnomocnika pozwanego w tym zakresie okazał się niezasadny. W przypadku kredytu konsumenckiego mamy do czynienia z przepisami UE, które należy wziąć pod uwagę. Odnośnie powyższego zagadnienia w orzecznictwie zarysował się spór sprowadzający się do tego czy w świetle celów Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG z dnia 23 kwietnia 2008 r. (Dz.Urz.UE.L Nr 133, str. 66) (dalej: Dyrektywa 2008/48/WE) niedopuszczalna jest praktyka zawierania w umowach kredytu konsumenckiego postanowień przewidujących obowiązek zapłaty przez konsumenta odsetek kapitałowych obliczonych nie tylko od faktycznie wypłaconej konsumentowi kwoty kredytu, ale również od pozaodsetkowych kosztów kredytu, które są kredytowane przez przedsiębiorcę (kredytodawcę). Powyższa kwestia jest m. in. przedmiotem pytania prejudycjalnego postawionego w postanowieniu Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 12 stycznia 2024 r., sygn. akt: I C 1248/23. Jak już wspomniano, na tym tle rysują się dwie przeciwstawne wykładnie przepisów prawa. W niniejszej sprawie Sąd podziela pierwszą z zaprezentowanych wykładni, odwołującą się do literalnego brzmienia art. 10 ust. 2 lit. f) w zw. z art. 3 lit. j). Dyrektywy 2008/48/WE, a także ogólnej zasady prawa cywilnego – zasady swobody kontraktowej, zgodnie z którymi przytoczone przepisy nie stoją expressis verbis na przeszkodzie takiemu ukształtowaniu stosunku umownego, by odsetki kapitałowe zostały naliczone również od pozaodsetkowych kosztów kredytu, które zostaną spłacone przez kredytobiorcę w chwili spłaty kredytu, a na etapie udzielenia kredytu są kredytowane przez kredytodawcę. Zdaniem Sądu jeżeli kredytobiorca (konsument) godzi się na takie rozwiązanie – chociażby milcząco, zawierając umowę zredagowaną przez kredytodawcę (przedsiębiorcę) – a literalne brzmienie przepisów Dyrektywy 2008/48/WE oraz polskiej ustawy o kredycie konsumenckim wprost tego nie zakazuje, to takie postanowienie umowne należy uznawać za niezabronione prawem. Sąd podziela wyrażany w literaturze przedmiotu pogląd, zgodnie z którym „brak jest podstaw do przyjęcia w przepisach u.k.k. odmiennych zasad pobierania odsetek od wykorzystanego kredytu, zależnych w szczególności od tego, czy celem kredytowania są koszty udzielanego kredytu” (J. G., M. S., Problematyka odsetek od kredytowanych kosztów bankowego kredytu konsumenckiego, Monitor Prawa Bankowego, 2022 roku, nr. 6, s. 59-74, teza 2 publ. w (...)). Słusznie zwraca się uwagę, iż wykładnia literalna stanowi zarazem podstawę upowszechnionej w Polsce praktyki niekwestionowania nakładania na konsumenta obowiązku zapłaty odsetek kapitałowych naliczonych od sumy kwoty faktycznie wypłaconej konsumentowi oraz pozaodsetkowych kosztów kredytu. Powoduje to, że „doliczanie opłat pozadosetkowych do kwoty kredytu podnosi całkowity koszt kredytu, ponieważ zwiększa wysokość płaconych odsetek” (P. N., Ochrona konsumenta przez ustawowe limitowanie opłat kredytowych, Przedsiębiorczość – (...), 2019 roku, nr 15[1], s. 236).

Zarzut dotyczący kosztów pozaodsetkowych był też bezzasadny albowiem w ocenie Sądu wysokość ta jest zgodna z art. 36 a) ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim w brzmieniu na dzień zawarcia umowy. Wysokość zastosowanych w przedmiotowej umowie kosztów pozaodsetkowych mieści się w granicach dopuszczalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu. Należy zaznaczyć, iż dla kredytów konsumenckich w dacie zawarcia umowy między stronami maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu oblicza się według wzoru:

(...) ≤ (K × 25 %) + (K × n/R × 30%)

w którym poszczególne symbole oznaczają:

(...) maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu,

K - całkowitą kwotę kredytu,

n - okres spłaty wyrażony w dniach,

R - liczbę dni w roku.

Reasumując, maksymalne pozasodsetkowe koszty kredytu w przedmiotowej umowie mieszczą się w limicie ustawowym.

W tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z najnowszym orzecznictwem okoliczność, że pozaodsetkowe koszty kredytu konsumenckiego nie przekraczają wysokości określonej w art. 36 a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim nie wyłącza oceny, czy postanowienia określające te koszty są niedozwolone (vide: uchwała Sądu Najwyższego z 27 października 2021 r., sygn. III CZP 43/20; uchwała Sądu Najwyższego z 26 października 2021 r., sygn. III CZP 42/20). W ocenie Sądu taka jawna nieproporcjonalność w niniejszej sprawie nie zachodzi biorąc pod uwagę ryzyko gospodarcze spoczywające na pożyczkodawcy, relatywnie długi okres kredytowania (60 miesięcy), brak innego zabezpieczenia, tym samym nie są to postanowienia abuzywne.

W dalszej kolejności wskazać należy, iż umowa zawarta z pozwanym nie zawierała klauzul niedozwolonych bądź sprzecznych z zasadami współżycia społecznego. Należy zaznaczyć, iż wysokość prowizji, czy innych pozaodsetkowych kosztów nie musi być uzależniona od faktycznych wydatków pożyczkodawcy. Powód nie ma obowiązku udowadniać faktycznych wydatków i kosztów, które składają się na prowizję czy inne pozostałe opłaty. Strona pozwana została zaznajomiona z warunkami i terminami spłaty pożyczki, w tym dodatkowych kosztów, prowizji, opłat, odsetek i zaakceptowała te warunki. Zgodnie zaś z art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). W sytuacji, gdy przedsiębiorca stosuje się przy wysokości stosowanych opłat za udzielenie pożyczki do określonych w nich limitów, nie może być mowy o rażącym naruszeniu interesu konsumenta, a tylko rażące naruszenie tego interesu może skutkować uznaniem poszczególnych postanowień umownych za niewiążące dla konsumenta na podstawie art. 385 ¹ k.c. ( zob. wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z 12 marca 2020 r., III Ca 1314/19, L. ). Nie może być zatem w niniejszej sprawie mowy o jakimkolwiek rażącym wygórowaniu kosztów, czy też ich sprzeczności z zasadami współżycia społecznego. Na wolnym rynku istnieje wiele banków lub innych instytucji kredytowo-pożyczkowych, u których pozwany mógł zaciągnąć zobowiązanie kredytowe. Jeżeli koszt kredytu pozwanemu nie odpowiadał, należało nie zaciągać zobowiązania, ewentualnie poszukać na rynku innych korzystniejszych dla siebie ofert. Umowy konsumenckie podlegają ocenie w świetle klauzuli generalnej z art. 385 ¹ § 1 k.c. z wyłączeniem jedynie jednoznacznie sformułowanych postanowień określających główne świadczenia stron oraz tych postanowień, na których treść konsument miał rzeczywisty wpływ (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 15 czerwca 2007 r. o sygn. VI Ca 228/07). Zgodnie przy tym z treścią art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie mogą zatem zostać uznane za niedozwolone postanowienia umowne jedynie po łącznym spełnieniu przesłanek wskazanych w powołanym powyżej przepisie, przy czym obie wskazane w art. 385 ¹ § 1 k.c. formuły prawne służą ocenie tego, czy klauzule umowne przekraczają zakreślone przez ustawodawcę granice rzetelności kontraktowej twórcy wzorca w zakresie kształtowania praw i obowiązków konsumenta (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2005 r. o sygn. I CK 832/04). Należy się też zgodzić, iż na gruncie art. 385 ¹ § 1 k.c. „rażące naruszenie interesów konsumenta” oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast „działanie wbrew dobrym obyczajom” w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku. Żadne z powyższych przesłanek nie zostały w ocenie Sądu spełnione w niniejszej sprawie, w tym w zakresie postanowień dotyczących opłat zastrzeżonych w umowie. Wysokość prowizji była w umowie wyszczególnione i łatwo dostrzegalna. Została ujęta w treści umowy w sposób transparentny, została sformułowane w sposób jednoznaczny, nie była ukryta i nie wprowadzała w błąd. Brak tu naruszenia dobrych obyczajów, zasad współżycia społecznego, czy interesów konsumenta. Nadto zgodnie z art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. W przedmiotowej umowie pożyczki zawartej pomiędzy stronami świadczeniem głównym powódki było udostępnienie pożyczkobiorcy oznaczonej kwoty pieniężnej, natomiast świadczeniem głównym pozwanego był z kolei zwrot otrzymanych środków pieniężnych wraz z odsetkami. Postanowienia dotyczące opłat zawarte w umowie nie kształtowały praw i obowiązków pozwanego w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, nie naruszały jego interesów, tym bardziej rażąco, nadto zostały sformułowane w sposób jednoznaczny i nie wprowadzający w błąd.

Odnośnie do zarzutu i sankcji kredytu darmowego, w ocenie Sądu również był to zarzut niezasadny. Treść umowy pożyczki zawartej między stronami spełnia bowiem wszystkie wymagane przez prawo obowiązki informacyjne, w tym wymagane przez art. 30 ustawy o kredycie konsumenckim. Należy zwrócić uwagę, iż art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim uzależnia skorzystanie z sankcji kredytu darmowego od m. in. złożenia kredytodawcy (pożyczkodawcy) pisemnego oświadczenia oraz od naruszenia przez kredytodawcę np. art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17 ww. ustawy. Przepis art. 30 ww. ustawy przewiduje zaś jakie informacje powinna określać umowa o kredyt konsumencki. W ocenie Sądu wszystkie wymagane w tym przepisie informacje zostały określone w umowie pożyczki, więc nie doszło do jego naruszenia. Niezależnie od powyższego art. 45 ust. 5 ww. ustawy przewiduje, że uprawnienie, o którym mowa w ust. 1, wygasa po upływie roku od dnia wykonania umowy. Na marginesie wypada wskazać, iż powoływanie się przez pełnomocnika pozwanego na art. 54 ust. 1 i 2 ustawy o kredycie konsumenckim jest bezzasadne, bowiem przepis reguluje sytuację związaną z odstąpieniem od umowy o kredyt konsumencki, która to czynność nie miała miejsca w niniejszej sprawie.

Na uwagę zasługuje również fakt, że pozwany został prawidłowo wezwany na termin rozprawy. Nie stawił się, ani nie usprawiedliwił swojej nieobecności. Zdaniem Sądu w ten sposób uniemożliwił sądowi zweryfikowanie twierdzeń swojego pełnomocnika zawartych w odpowiedzi na pozew i dalszych pismach procesowych pomimo niekwestionowania faktu zawarcia umowy pożyczki. W ocenie Sądu przedstawiony przez stronę powodową materiał dowodowy jest wystarczający do uznania powództwa za zasadne i uwzględnienia go w całości, a podniesione przez pełnomocnika pozwanego zarzuty, nie znajdują odzwierciedlenia w materiale dowodowym.

Zarzut nieskuteczności wypowiedzenia umowy w ocenie Sądu jest zarzutem chybionym. Przedłożone dokumenty dają podstawy do przyjęcia, że strona powodowa skutecznie wypowiedziała umowę w wyniku czego, cała wierzytelność stała się wymagalna w 25 listopada 2023 r. Pozwany odebrał przesyłkę z oświadczeniem powoda o wypowiedzeniu umowy 24 października 2023 r. okres wypowiedzenia umowy wynosił 30 dni. Nadto wcześniej został poinformowany o konieczności spłaty i możliwości złożenia wniosku o restrukturyzacje.

Odnośnie stawki odsetek umownych naliczonych od należności głównej, uregulowana ona została w § 8 pkt 3 umowy i określono ją w wysokości sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych, nie więcej niż wysokość maksymalnych odsetek z k.c., których wysokość podano jako 14 % w stosunku rocznym na dzień zawarcia umowy. Kwota odsetek dochodzona pozwem nie przekraczała kwoty obliczonej przy przyjęciu tego oprocentowania.

Sąd zasądził, zgodnie z żądaniem pozwu od należności głównej 2029,94 zł odsetki umowne w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od 22 lutego 2024 r. Data, od której zasądzono odsetki stanowi datę wniesienia pozwu w (...) i nie obejmuje okresu od jakiego naliczono już skapitalizowane odsetki umowne.

Koszty procesu zostały zasądzone zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy z art. 98 § 1 i 1 ¹ k.p.c. Strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Zasądzenie kosztów z elektronicznego postępowania upominawczego jest możliwe z uwagi na wprowadzoną normę w art. 505 ³⁷ § 2 in fine k.p.c., bowiem na żądanie stron, sąd rozpoznając sprawę uwzględni koszty poniesione przez strony w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

Na koszty procesu składa się 200 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego według stawki minimalnej przy tej wartości przedmiotu sporu zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Mając na uwadze powyższe, należało orzec jak w sentencji.