Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nysie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

9 kwietnia 2025 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Elżbieta Korzydło - Widocka
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Łukasz Janowski

po rozpoznaniu 9 kwietnia 2025 r. na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Ltd. z siedzibą w L.

przeciwko M. G.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej M. G. na rzecz strony powodowej (...) Ltd. z siedzibą w L. 1561,44 zł (tysiąc pięćset sześćdziesiąt jeden złotych i czterdzieści cztery grosze) wraz z maksymalnymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 1385,26 zł (tysiąc trzysta osiemdziesiąt pięć złotych i dwadzieścia sześć groszy) za okres od 7 grudnia 2023 r. do dnia zapłaty oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 176,18 zł (sto siedemdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt sześć groszy) za okres od 7 grudnia 2023 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej M. G. na rzecz strony powodowej (...) Ltd. z siedzibą w L. tytułem zwrotu kosztów procesu 1117 zł (tysiąc sto siedemnaście złotych) wraz z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od prawomocności niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

Pozwem z 28 czerwca 2024 r. strona powodowa (...) Ltd. z siedzibą w L., działając przez profesjonalnego pełnomocnika, domagała się zasądzenia od pozwanej M. G. 1561,44 zł wraz z maksymalnymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 7 grudnia 2023 r. do dnia zapłaty od kwoty 1385,26 zł oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 7 grudnia 2023 r. do dnia zapłaty od kwoty 176,18 zł. Nadto strona powodowa wnosiła o zasądzenie od pozwanej zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, że podstawę roszczenia dochodzonego pozwem stanowi umowa pożyczki krótkoterminowej nr (...)-003 z dnia 18 maja 2023 r. zawarta pomiędzy pozwaną a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., działającą za pośrednictwem W. finance sp. z o.o. z siedzibą w W., za pomocą środków porozumiewania na odległość. Na mocy zawartej umowy M. G. zobowiązała się do zapłaty na rzecz wierzyciela pierwotnego całkowitej kwoty 1406,30 zł, na którą składały się: kwota udzielonej pożyczki – 1250 zł, kwota kosztów udzielonej pożyczki – 135,26 zł oraz kwota odsetek umownych naliczonych od kwoty udzielonej pożyczki według stopy równej dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 3,5% (maksymalne odsetki ustawowe) od 18.05.2023r. do dnia 17.06.2023r. – 21,04 zł. Jednocześnie wskazano, że umowa nie miała charakteru ratalnego, a ostateczna data płatności przypadała na dzień 17 czerwca 2023 r. Strona powodowa wskazała, iż nabyła wierzytelność dochodzoną pozwem na podstawie umowy przelewu wierzytelności zawartej 18 października 2023 r. Na dochodzoną pozwem kwotę składa się: pozostała do zapłaty kwota udzielonej pożyczki - 1250 zł, pozostałe do zapłaty koszty udzielonej pożyczki – 135,26 zł, pozostała do zapłaty kwota odsetek umownych 21,04 zł, kwota odsetek umownych za opóźnienie naliczona przez wierzyciela pierwotnego od pozostałej do zapłaty kwoty udzielonej pożyczki według stopy równej dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5% (maksymalne odsetki za opóźnienie) od dnia następującego po dniu wymagalności tj. od 18.06.2023r. do 17.10.2023r. – 112,44 zł oraz kwota odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych przez powoda od pozostałej do zapłaty kwoty udzielonej pożyczki według stopy równej dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5% (maksymalne odsetki za opóźnienie) od dnia 18.10.2023r. do dnia wniesienia pozwu – 42,70 zł.

W odpowiedzi na pozew wniesionej 16 września 2024 r. pozwana, działając przez profesjonalnego pełnomocnika, domagała się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia na swoją rzecz od strony powodowej zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwana podniosła w pierwszej kolejności brak legitymacji czynnej powoda ze względu na brak skutecznego nabycia wierzytelności od pierwotnego wierzyciela, brak wykazania istnienia umowy pożyczki łączącej pozwaną z pierwotnym wierzycielem. Podniesiono, ze strona powodowa nie przedłożyła kompletnej umowy przelewu wierzytelności oraz nie wykazała ziszczenia się warunków w niej zawartych, przez co nie można uznać aby powód skutecznie nabył wierzytelność. Pozwana wskazała, że nie została ponadto poinformowana o przelewie wierzytelności. W przedstawionych przez powoda dowodach z dokumentów brak jest potwierdzenia nadania czy odbioru przesyłki z pismem zawierającym informacje o przelewie wierzytelności, a strona pozwana zaprzecza temu aby miała możliwość zapoznania się z takim oświadczeniem. Według pozwanej powód nie wykazał tego aby umowa cesji doszła do skutku (tj. spełniły się warunki w niej przewidziane takie jak zapłata ceny czy brak zwrotnego przelewu wierzytelności). Podniesiono, że na powodzie ciąży obowiązek udowodnienia istnienia wymagalnej względem strony pozwanej wierzytelności i że strona pozwana powinna mu zapłacić należności w określonej w pozwie wysokości. Natomiast zdaniem pozwanej powód nie przedstawił w jaki sposób i na jakiej podstawie określił kwotę należności głównej, oraz nie uzasadnia podstawy kwoty kapitału i oprocentowania, w jaki sposób naliczył odsetki. Nie uzasadnia również okresu za jaki zostały naliczone odsetki, nie wyjaśnia zastosowanych wysokości stóp procentowych. Oprócz tego podniesiono, że pozwana nie ma legitymacji biernej do występowania w niniejszym postepowaniu. Zaprzeczyła temu aby zawarła umowę pożyczki z pierwotnym wierzycielem, aby zostały jej udostępnione środki w konkretnej wysokości, żeby wierzyciel wypowiedział w sposób prawidłowy umowę pożyczki. Podniesiono, że termin wymagalności roszczenia powinien być liczony od dnia otrzymania przez pozwaną wypowiedzenia, a takiego brak, wiec powództwo powinno zostać oddalone jako co najmniej przedwczesne. Koszty prowizji umownej oceniono jako nierynkowe i bezskuteczne wobec ich abuzywności. Zaznaczono, że przedstawione przez powoda dokumenty nie zostały przez pozwaną podpisane, mają charakter kopii, które nie zostały poświadczone za zgodność z oryginałem. Wydruki z systemu komputerowego zdaniem pozwanej nie posiadają jakiejkolwiek wartości dowodowej.

Na dalszym etapie postępowania powód podtrzymał swoje stanowisko w sprawie. Pozwana mimo prawidłowego wezwania nie stawiła się na rozprawie 19 lutego 2025r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 18 maja 2023 r. pomiędzy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (pożyczkodawca) dla którego usługi pośrednictwa kredytowego świadczy (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. a M. G. (pożyczkobiorca) została zawarta za pomocą środków porozumiewania na odległość umowa pożyczki nr (...). Na mocy przedmiotowej umowy pozwanej udzielona została pożyczka w wysokości 1250,00 zł, którą to M. G. zobowiązała się zwrócić w terminie 30 dni liczonych od dnia wypłaty pożyczki. Łączna kwota do zapłaty wynosiła 1406,30 zł i obejmowała oprócz całkowitej kwoty pożyczki, także koszty prowizji w kwocie 135,26 zł i odsetki w wysokości 21,04 zł.

W myśl § 3 umowy kwota pożyczki miała zostać przekazana pożyczkobiorcy w formie przelewu bankowego dokonanego przez pożyczkodawcę niezwłocznie, jednak nie później niż w terminie 5 dni roboczych liczonych od zawarcia umowy pożyczki. Pożyczkobiorca zobowiązał się do zapłaty prowizji oraz odsetek, w wysokości ustalonej w umowie oraz Tabeli Opat i prowizji stanowiącej integralną cześć umowy. Pożyczkobiorca upoważniony został do naliczania odsetek od kwoty pożyczki od daty udostępnienia kwoty pożyczki do dnia poprzedzającego jej całkowitą spłatę. Strony ustaliły, że odsetki umowne naliczane będą w wysokości dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 3,5 punktów procentowych tj. dwukrotności ustawowych odsetek wskazanych w art. 359 § 2 k.c. (...) określone zostało na 319,32% oraz przyjęto, że do obliczenia rzeczywistej stopy oprocentowania przyjęto: kwotę pożyczki 1250 zł, stopę oprocentowania pożyczki (zmienna, w stosunku rocznym) 20,5%, prowizję 135,26 zł, okres pożyczki 30 dni, spłatę jednorazową, kwotę pożyczki wypłacaną natychmiast i w całości. Odsetki zwiększały sumę zadłużenia z tytułu pożyczki i miały zostać spłacone łącznie z kwotą pożyczki oraz prowizją w dniu spłaty. W § 5 ust. 1 umowy ustalono, że pożyczkobiorca zobowiązany jest zwrócić pożyczkę w całości, w dniu jej spłaty, z uwzględnieniem rat i terminów spłaty określonych w Harmonogramie. W przypadku opóźnienia w spłacie pożyczki, pożyczkodawca zastrzegł sobie możliwość naliczenia odsetek za czas opóźnienia w wysokości równej dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych. Załącznikiem do umowy pożyczki jest Tabela Opłat i Prowizji (Załącznik nr 1), Wzór oświadczenia o odstąpieniu od umowy (Załącznik nr 2), Formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego, Potwierdzenie uruchomienia pożyczki (Załącznik nr 4).

(...) sp. z o.o. z W. w Potwierdzeniu z 18 maja 2023r. poinformowało M. G., że w związku z uruchomieniem pożyczki nr (...)-003 z dnia 18 maja 2023r. został ustalony na dzień 17 czerwca 2023r. dzień spłaty tej pożyczki. Podano numery rachunków na jakie można dokonać spłaty pożyczki. Zwrócono się do pozwanej o spłatę zobowiązania w ustalonym terminie.

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. dysponował następującymi danymi pozwanej: imię i nazwisko, adres zameldowania, adres do korespondencji, numer PESEL.

Dowód: umowa pożyczki nr (...) z 18.05.2023r. wraz z załącznikami k. 24-33 .

M. G. złożyła wniosek o pożyczkę oraz zawarła umowę pożyczki 18 maja 2023 r. z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. za pośrednictwem internetowego serwisu (...). Pozwana przed skorzystaniem z usług świadczonych przez tego pośrednika zapoznała się i zaakceptowała Regulamin Serwisu (...), udostępnionym jej na stronie internetowej Serwisu nieodpłatnie, w formie umożliwiającej jego pobranie, zapisanie oraz wydruk. Zgodnie z § 4 Regulaminu w celu skorzystania z usług świadczonych za pośrednictwem serwisu pozwana musiała dokonać rejestracji w tym serwisie skutkującej jednocześnie utworzeniem dla niej Profilu Klienta. Taki (...) został jej utworzony wraz ze złożeniem przez nią pierwszego wniosku o pożyczkę. Wniosek o utworzenie Profilu złożony został poprzez wypełnienie formularza oraz klikniecie przycisku „Złóż wniosek”, co skutkowało dokonaniem rejestracji w serwisie. Dostęp do P. Klienta możliwy jest za pomocą loginu i hasła użytkownika. Zgodnie z § 5 ust. 1 Regulaminu z chwilą rozpoczęcia przez pozwaną korzystania z usług dostępnych w serwisie zawarta została przez nią z (...) sp. z o.o. umowa o świadczenie usług drogą elektroniczną. Za pośrednictwem serwisu pozwana miała możliwość jako użytkownik: składać wnioski o zawarcie umowy pożyczki, będących umową o kredyt konsumencki w rozumieniu ustawy z dnia 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim, zawierać umowy pożyczki, wprowadzać oraz dokonywać aktualizacji swoich danych osobowych, utrzymywać bieżący kontakt z W. F., w tym instytucjami pożyczkowymi, z którymi użytkownik zawarł umowę pożyczki, kontrolować stan swojego zadłużenia wynikającego z umowy pożyczki za pośrednictwem serwisu.

Tytułem pożyczki nr (...)-003 z dnia 18 maja 2023r. (...) sp. z o.o. działając na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wypłaciła przelewem bankowym na rachunek M. G. w (...) Banku (...) S.A. o nr (...) kwotę 1250 zł.

Dowód: potwierdzenie wypłaty pożyczki k. 36-38, 44, Regulamin Serwisu (...) k. 39-43

Dnia 18 października 2023 r. pomiędzy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (sprzedający) reprezentowaną przez D. K. (Prezesa Zarządu), a (...) Ltd. z siedzibą w L. (kupujący), reprezentowaną przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. reprezentowaną przez B. S. (Prokurenta samoistnego), została zawarta umowa sprzedaży wierzytelności, której przedmiotem było przeniesienie na kupującego wierzytelności pieniężnych określonych w umowie i szczegółowo wymienionych w Załączniku nr 1 do umowy, w celu dalszej ich windykacji. Kupujący przyjął te wierzytelności oraz zobowiązał się do zapłaty sprzedającemu ceny określonej w § 2 umowy.

Kupujący zobowiązał się w § 5 ust. 3 umowy do zawiadomienia na własny koszt dłużników o nabyciu od sprzedającego wierzytelności w terminie 30 dni od zapłaty ceny. W załączniku do umowy zawarto pełnomocnictwo (...) Sp. z o.o. udzielone powodowi i Kancelarii (...). O. Sp. z k. do składania oświadczeń dotyczących poinformowania dłużników sprzedającego o przelewie wierzytelności. W Załączniku nr 1 do umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 18.10.2023r., w rekordzie 576 uwzględniono wierzytelność wynikającą z umowy pożyczki z 18 maja 2023r. nr (...)-003, podano dane dłużnika M. G., wysokość kapitału pierwotnego 1250 zł, wysokość pierwotnej prowizji 135,26, kapitału pozostałego do spłaty na dzień 17.10.23r. 1250zł, prowizji pozostałej do spłaty 135,26r., odsetek pozostałych do spłaty na dzień 17.10.23r. 21,04 zł, odsetek karnych pozostałych do spłaty na dzień 17.10.23r. 112,44 zł, łączna kwotę zadłużenia 1518,74 zł. załącznik nr 1 do umowy został podpisany własnoręcznie przez D. K. i B. S.. D. K. jest prezesem zarządu (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., upoważnionym do jednoosobowego składania oświadczeń w imieniu spółki. B. S. działała w ramach pełnomocnictwa udzielonego jej przez M. O. – Dyrektora (...) Ekonomi (...), powołanego na to stanowisko Uchwałą Dyrektorów spółki z 31 października 2022 r. (...) Ekonomi (...) pisemną Uchwałą Dyrektorów spółki podjętą 25 września 2023r. zatwierdziła umowę sprzedaży wierzytelności zawarte min. w październiku 2023r. dla spraw cut off 17.10.23r. zawartych pomiędzy spółką a (...) sp. z o.o. oraz zaakceptowano pełnomocnictwo udzielone przez M. O. B. S..

W dniu 24 października powód uiścił cenę z tytułu umowy sprzedaży wierzytelności z 18 października 2023 r.

Dowód: umowa sprzedaży wierzytelności z 18 października 2023r. wraz z załącznikami k. 123-145, potwierdzenie transakcji j. 146, wydruk z informacji pobranej z Centralnej Informacji Krajowego Rejestru Sądowego k. 151-153, pisemna Uchwała Dyrektorów (...) Ekonomi (...) z 25 września 2023r. k. 147-148, Certyfikat (...) Ekonomi (...) k. 154-155

Pismem z 31 października 2023 r. Kancelaria (...). (...) spółka komandytowa we W. działając w imieniu (...) Ltd. poinformowała pozwaną M. G. o sprzedaży wierzytelności wynikającej z umowy pożyczki nr (...) z 18.05.23r. na mocy umowy sprzedaży wierzytelności z 18.10.23r. zawartej z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W..

Dowód: zawiadomienie o przelewie wierzytelności z 31.01.2023r. k. 64

Pismem z dnia 23 stycznia 2023r. (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wezwało M. G. do zapłaty wymagalnej kwoty wierzytelności 1420,4 zł w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania. Podano, że w/w wierzytelność wynika z umowy pożyczki nr (...) z dnia 18.05.2023r.

Dowód: wezwanie do zapłaty z 02.07.2023r. k. 35

Kancelaria (...). (...) spółka komandytowa we W. działając w imieniu (...) Ltd. pismem z 31 października 2023r. wezwało M. G. do zapłaty kwoty 1529,84 zł w terminie do 9 listopada 2023r. , jednocześnie podając, że wskazana powyżej kwota zadłużenia wrasta każdego dnia o przysługujące wierzycielowi odsetki maksymalne za opóźnienie od zadłużenia przeterminowanego, które naliczane będą zgodnie z zapisami zawartej umowy z wierzycielem pierwotnym. Podano, że na saldo zadłużenia na dzień 31 października 2023r. składa się 1250 zł kapitał, 135,26 zł prowizja, 112,44 zł odsetki maksymalne za opóźnienie naliczone przez (...) sp. z o.o., 21,04 zł odsetki wymagane naliczone przez (...) sp. z o.o., 11,10 zł odsetki maksymalne za opóźnienie naliczane przez (...) Ltd. od dnia 18.10.2023r. do dnia zapłaty.

Dowód: przedsądowe wezwanie do zapłaty z 31.10.23r. k. 63

Wierzytelność dochodzona w niniejszej sprawie była uprzednio przedmiotem postępowania prowadzonego w trybie elektronicznego postępowania upominawczego przez Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie. Dnia 21 grudnia 2023 r. wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, który utracił moc wskutek wniesienia sprzeciwu przez pozwaną. Postanowieniem z 25 kwietnia 2024 r. umorzono postępowanie w całości oraz stwierdzono, że każda ze stron ponosi koszty procesu związane ze swym udziałem w sprawie.

Dowód: dokumenty znajdujące się w aktach sprawy SR Lublin – Zachód w L., sygn. akt VI Nc-e 1852948/23 k. 12-23

Sąd zważył co następuje:

(...) Ltd. Z siedzibą w L. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Sąd ustalił stan faktyczny sprawy na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową, których autentyczność nie została skutecznie zakwestionowana, a ich prawdziwość i rzetelność, zdaniem Sądu, nie budziła wątpliwości. Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanej M. G., albowiem prawidłowo wezwana na rozprawę celem przesłuchania w charakterze strony nie stawiła się i nie usprawiedliwiła swojej nieobecności. Innych wniosków dowodowych strony procesu nie składały.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie stanowi przepis art. 720 k.c. oraz przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim.

Zgodnie z art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim z dnia 12 maja 2011 r. przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Zgodnie z ust. 2 za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności: umowę pożyczki, umowę kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego, umowę o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia, umowę o kredyt, w której kredytodawca zaciąga zobowiązanie wobec osoby trzeciej, a konsument zobowiązuje się do zwrotu kredytodawcy spełnionego świadczenia; umowę o kredyt odnawialny.

Pomimo licznych zarzutów podnoszonych przez pozwaną, okoliczności wskazywane przez powoda nie budziły wątpliwości Sądu. W pierwszej kolejności odnieść należy się do zarzutu braku legitymacji czynnej po stronie powodowej. Zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (§ 1). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2). Zdaniem Sądu strona powodowa (...) Ltd. z siedzibą w L., wykazała dołączonymi do pozwu dokumentami w postaci: umowy sprzedaży wierzytelności z 18.10.2023r. wraz z załącznikiem nr 1 zawierającym wykaz przeniesionych wierzytelności, potwierdzenie przelewu ceny nabycia wierzytelności oraz dokumentami pełnomocnictwa, że nabyła od wierzyciela pierwotnego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. dochodzoną pozwem wierzytelność z tytułu umowy pożyczki nr (...) z dnia 18.05.2023 r., przysługującą wobec M. G..

Twierdzenia pozwanej jakoby dołączone do pozwu dokumenty nie potwierdzały istnienia po stronie powodowej legitymacji czynnej są w ocenie Sądu jedynie gołosłowne. Wskazać bowiem należy, że wbrew twierdzeniom M. G. dołączonymi do pozwu dokumentami wykazano umocowanie działających w imieniu stron umowy pełnomocników do zawarcia kwestionowanej umowy cesji. Brak jest wobec tego jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że umowa, a co za tym idzie załącznik do umowy zawierający wykaz przelewanych wierzytelności są nieważne. Nie ma racji dodatkowo pozwana wskazując, że żaden z dokumentów nie wskazuje na cenę sprzedaży wierzytelności jaka miałaby przysługiwać względem pozwanej. Poszczególna umowa sprzedaży wierzytelności wskazuje na taką cenę (przy czym faktem jest, że została ona zanonimizowana), natomiast z potwierdzenia przelewu wynika, że cena nabycia została uregulowana 26 października 2023 r., a więc zgodnie z postanowieniami łączącej strony umowy cesji. Przelewana w drodze cesji wierzytelność została dostatecznie i jednoznacznie zindywidualizowania. Przedłożone przez stronę powodową dokumenty nie nasuwają żadnych zastrzeżeń co do tego, że wierzytelność została w należyty sposób oznaczona i stwierdzić należało, że nie ma żadnych wątpliwości co do tego która dokładnie, komu przysługująca i względem kogo wierzytelność, z jakiego tytułu i w jakiej wysokości jest przedmiotem tej umowy. Należy również wskazać, że zarzut pozwanej o braku doręczenia pozwanej zawiadomienia o cesji nie ma istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, skoro pozwana nie wskazywała, iż spełniła świadczenie do rąk wierzyciela pierwotnego.

Zdaniem Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wykazał w sposób niebudzący wątpliwości, iż pomiędzy wierzycielem pierwotnym (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. a M. G. doszło 18 maja 2023 r. do zawarcia za pomocą środków porozumiewania na odległość umowy pożyczki nr (...). Na mocy przedmiotowej umowy pozwanej udzielona została pożyczka w wysokości 1250,00, którą to pożyczkobiorczyni zobowiązała się zwrócić w terminie do 17 czerwca 2023 r. Łączna kwota do zapłaty wynosiła 1406,30 zł i obejmowała oprócz całkowitej kwoty pożyczki, także koszty prowizji w kwocie 135,26 zł i odsetki w wysokości 21,04 zł. Strona powodowa przedstawiła procedurę zawarcia umowy, zgodnie z którą do zawarcia umowy wymagane było posiadanie przez pozwaną aktywnego Profilu Klienta w serwisie (...) i złożenie za jego pośrednictwem wniosku o pożyczkę oraz podanie danych osobowych w postaci m. in.: imienia i nazwiska, adresu zamieszkania, numeru i serii dowodu osobistego, numeru PESEL. Strona powodowa wykazała nadto, iż wypłaciła na podany przez pozwaną rachunek bankowy kwotę pożyczki w całości.

Jeżeli natomiast chodzi o zarzut nieistnienia roszczenia oraz braku wyrażenia przez M. G. woli zawarcia umowy pożyczki na warunkach wskazanych w pozwie, to w świetle zaoferowanego przez stronę powodową materiału dowodowego nie sposób przyjąć, że pozwana nie złożyła za pośrednictwem strony internetowej wniosku o udzielenie pożyczki oraz nie zaakceptowała warunków tej umowy. Faktem jest, że samo posiadanie przez stronę powodową danych pozwanej nie może być wystarczające do przyjęcia, iż doszło między stronami do zawarcia umowy pożyczki o określonej treści. Natomiast czynności dokonywane przez pozwaną, w tym złożenie wniosku o udzielenie pożyczki, udostępnienie danych osobowych prowadzą do wniosku, że do zawarcia umowy doszło. Trudno bowiem przyjąć, że M. G. podałaby stronie powodowej dane, które uznać można za wrażliwe, w innym celu niż do zawarcia umowy pożyczki.

Nie można pomijać okoliczności, iż umowa zawarta przez pozwaną z pożyczkodawcą jest umową przewidzianą w z art. 5 pkt 13 ustawy o kredycie konsumenckim, zgodnie z którym umowa o kredyt konsumencki może być zawierana z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość. Umowa o kredyt konsumencki zawierana na odległość to taka umowa, która spełnia warunki przewidziane w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta. Jest to zatem umowa, którą kredytodawca zawiera z konsumentem w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie (art. 5 pkt 13 ustawy).

Przepis art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim określa wymogi formalne umowy o kredyt konsumencki. Umowa taka powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Oznacza to, że - przynajmniej prima facie - wymóg wprowadzony w art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim może być odczytywany jako zastrzeżenie zwykłej formy pisemnej, rozumianej zgodnie z art. 78 k.c. W literaturze silnie reprezentowane jest jednak stanowisko o konieczności interpretowania art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim w sposób szerszy, niż wynikałoby to z tradycyjnego utożsamienia "formy pisemnej" z art. 78 k.c. Rozstrzygającym argumentem w tym zakresie pozostaje treść art. 10 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG, który zastrzega dla umowy kredytu alternatywnie, zwykłą formę pisemną lub posłużenie się innym trwałym nośnikiem. Biorąc pod uwagę całkowity charakter harmonizacji oraz brak pozostawienia ustawodawcy krajowemu opcji implementacyjnej, wykładnia art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim powinna być dokonywana zgodnie ze źródłową dla niej regulacją prawa unijnego, a w konsekwencji konieczne jest odczytanie zastrzeżonego w niej wymogu pisemności w sposób rozszerzający ( zob. Komentarz do ustawy o kredycie konsumenckim red. Osajda 2019, wyd. 2, Legalis)

Wymaganie, jakie wynika z art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, trzeba interpretować przede wszystkim jako nakaz - skierowany do kredytodawcy - sporządzenia dokumentu obejmującego treść oświadczeń woli złożonych przez kredytodawcę oraz konsumenta i utrwalenia tego dokumentu w odpowiedniej formie. Wykładnia językowa art. 29 ust. 1 ww. ustawy sugeruje, że minimalną formą umowy o kredyt konsumencki jest forma pisemna, chyba że przepisy odrębne przewidują inną formę szczególną. Istotne argumenty przemawiają jednak za stanowiskiem, aby - oprócz formy pisemnej - dopuścić formę "trwałego nośnika" (zdefiniowanego w art. 5 pkt 17ww. ustawy). W szczególności przekonuje o tym wykładnia prounijna. Art. 10 ust. 1 dyrektywy (...) jednoznacznie stanowi, że umowy sporządza się w formie papierowej lub na innym trwałym nośniku. Ponadto stanowisko to wspiera wykładnia celowościowa. Aby zapewnić odpowiednią ochronę interesom konsumenta nie jest konieczna wyłącznie forma pisemna. Do ochrony takiej wystarczy zastosowanie trwałego nośnika. Wykładnia ta uwzględnia aktualne uwarunkowania społeczno-gospodarcze, które wynikają z postępu technicznego oraz potrzeb gospodarki elektronicznej, w szczególności odnośnie do umów zawieranych na odległość ( zob. Tomasz Czech Komentarz do art. 29 ustawy o kredycie konsumenckim, Lex).

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty należy uznać, że umowę o kredyt konsumencki można zawrzeć zarówno w formie pisemnej (z własnoręcznymi podpisami), jak i na innym trwałym nośniku. W myśl powyższej interpretacji - nie jest konieczne opatrzenie dokumentu umowy przez strony własnoręcznym podpisem albo podpisem elektronicznym.

Nie można także pominąć istotnego faktu jakim jest przeniesienie na własność M. G. kwoty pożyczki w wysokości 1250,00 zł. Strona powodowa wykazała tę okoliczność przedkładając stosowne potwierdzenie przelewu. Nie ulega przy tym wątpliwości, iż rachunek bankowy na jaki wypłacono pożyczkę należy do pozwanej, bowiem na żadnym etapie postępowania nie kwestionowała ona przedmiotowej okoliczności. Gdyby bowiem pozwana twierdziła, iż przedmiotowy rachunek bankowy nie należy do niej, podjęłaby stosowne kroki celem wykazania tego faktu. Nawet zatem gdyby doszło do sytuacji, w której osoba trzecia posłużyła się danymi pozwanej przy zawieraniu umowy, to z całą pewnością M. G. poczyniłaby niezbędne kroki do ochrony swoich praw. Pozwana natomiast nie podnosiła tego rodzaju okoliczności, co w konsekwencji doprowadziło do wniosku, iż za niezasadne należy uznać zarzuty, iż do zawarcia umowy pożyczki w ogóle nie doszło.

Odnosząc się do kolejnego z zarzutów, a mianowicie zarzutu rażącego wygórowania pozaodsetkowych kosztów pożyczki w postaci prowizji za udzielenie pożyczki, wskazać należy, iż także okazały się one chybione. W pierwszej kolejności należy wskazać, że z umowy pożyczki wprost wynika, iż w wyniku zawarcia umowy pożyczkobiorca zobowiązuje się do zapłaty w terminie spłaty pożyczki całkowitej kwoty do zapłaty, która obejmuje nie tylko kwotę pożyczki, ale prowizję oraz odsetki. Pozwana miała zatem świadomość, iż ciąży na niej zobowiązanie nie tylko zwrotu kapitału pożyczki, ale także dodatkowych kosztów. Jeżeli natomiast chodzi o zarzut abuzywności prowizji za udzielenie pożyczki, to nie mógł on zostać uwzględniony. Artykuł 36a ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia umowy, zawiera regulację dotyczącą maksymalnych pozaodsetkowych kosztów kredytu. I tak zgodnie z ust. 1 tego przepisu maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu oblicza się według wzoru:

(...) ≤ (K × 25%) + (K × n/R × 30%), w którym poszczególne symbole oznaczają: 𝑀𝑃𝐾𝐾 – maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu,

𝐾 – całkowitą kwotę kredytu,

𝑛 – okres spłaty wyrażony w dniach,

𝑅 – liczbę dni w roku.

Ustęp 2 powołanego przepisu stanowi, że pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu. Natomiast ust. 3 wskazuje, że pozaodsetkowe koszty kredytu wynikające z umowy o kredyt konsumencki nie należą się w części przekraczającej maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu obliczone w sposób określony w ust. 1 lub całkowitą kwotę kredytu. Sąd dokonał weryfikacji pozaodsetkowych kosztów pożyczki z 4 listopada 2021 r. i stwierdził, że przewidziane w niej pozaodsetkowe koszty pożyczki w postaci prowizji w łącznej wysokości 135,26 zł, nie przekraczają wysokości przewidzianej ustawą. Przepis art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, będący przejawem zwalczania przez ustawodawcę stosowania wobec konsumentów nieuczciwych praktyk rynkowych oraz mający na celu zapobieganie lichwie, stanowi pewien wzorzec postępowania dla przedsiębiorcy przy udzielaniu pożyczek pozabankowych. W sytuacji gdy przedsiębiorca stosuje się przy wysokości stosowanych opłat za udzielenie pożyczki do określonych w nich limitów, nie może być mowy o rażącym naruszeniu interesu konsumenta, a tylko takie rażące naruszenie tego interesu może skutkować uznaniem poszczególnych postanowień umownych za niewiążące dla konsumenta na podstawie art. 385 ¹ k.c. ( zob. wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 12 marca 2020 r., III Ca 1314/19, L. ). Nie może być zatem w niniejszej sprawie mowy o jakimkolwiek rażącym wygórowaniu kosztów, czy też ich sprzeczności z zasadami współżycia społecznego.

Strona pozwana negowała także wysokość dochodzonego przez stronę powodową roszczenia, natomiast wskazać należy, iż dokumenty przedłożone w sprawie potwierdzają wysokość jej zadłużenia z tytułu umowy pożyczki nr (...). Jednocześnie twierdzenia pozwanej w tym zakresie są ogólnikowe, nie zawierają żadnej merytorycznej argumentacji, a stanową jedynie bezpodstawne podważenie okoliczności podawanych przez stronę powodową.

Zdaniem Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdził zasadność wytoczonego powództwa, a zebrane dowody ułożyły się w logiczną i spójną całość.

Reasumując, pozwana M. G. zawarła z poprzednikiem prawnym powoda umowę pożyczki nr (...) dnia 18.05.2023 r., na podstawie której pozwanej udzielono pożyczkę w kwocie 1250 zł. Pozwana natomiast zobowiązana była do zwrócenia pożyczki wraz z odsetkami i kosztami za jej udzielenie, czego nie uczyniła w żadnym zakresie, dlatego też strona powodowa zasadnie domagała się wykonania ciążącego na pozwanej zobowiązania.

Wobec tego Sąd zasądził na rzecz (...) Ltd. Z siedzibą w L. kwotę 1385,26 zł wraz odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od sumy kwoty kapitału w wysokości 1250,00 oraz wysokości prowizji 135,26 zł od dnia 7 grudnia 2023 r., czyli od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Dopuszczalność żądania odsetek umownych została zastrzeżona przez strony w § 4 ust. 3 umowy. Z kolei od kwoty 176,18 zł stanowiącej sumę naliczonych przez wierzyciela pierwotnego i stronę powodową odsetek, Sąd za zasadne uznał uwzględnienie żądania strony powodowej i przyznanie od w/w kwoty odsetek od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Orzeczenie w tym zakresie uzasadnia dodatkowo art. 481 k.c.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów postępowania uzasadnia art. 98 § 1 k.p.c., w świetle którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Stroną wygrywającą postępowanie okazał się powód.

Na niezbędne koszty procesu po stronie powodowej złożyło się: 200 zł tytułem zwrotu kosztów opłaty sądowej, 900 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Łączna wysokość kosztów poniesionych przez stronę powodową to 1.117 zł. Zatem taką kwotę winna pozwana zwrócić stronie powodowej, jako poniesione koszty niezbędne dla dochodzenia swych praw przed sądem. Kwotę przyznaną tytułem kosztów procesu Sąd zasądził z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego liczonymi za czas od uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty na podstawie art. 98 §1 ¹ k.p.c.

Mając na uwadze powyższe należało orzec, jak w sentencji wyroku.