Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nysie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

N., 16 kwietnia 2024 roku

Sąd Rejonowy w Nysie Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Remigiusz Drzewiecki
Protokolant:	Protokolant sądowy Katarzyna Jaskurzyńska

po rozpoznaniu 26 marca 2024 roku na rozprawie w N.

sprawy z powództwa (...) Sp. z o. o. z siedzibą w B.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz strony powodowej (...) Sp. z o. o. z siedzibą w B. 1822,35 zł (tysiąc osiemset dwadzieścia dwa złote i trzydzieści pięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi w sposób następujący: od kwoty 1637,85 zł (tysiąc sześćset trzydzieści siedem złotych i osiemdziesiąt pięć groszy) od dnia 25 grudnia 2021 r. do dnia zapłaty; od kwoty 184,50 zł (sto osiemdziesiąt cztery złote i pięćdziesiąt groszy) od 7 listopada 2022 r. do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w dalszej części,

III.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz strony powodowej (...) Sp. z o. o. z siedzibą w B. 1403,35 zł (tysiąc czterysta trzy złote i trzydzieści pięć groszy) tytułem zwrotu części kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty,

IV.  przyznaje biegłemu sądowemu K. G. (1) wynagrodzenie za złożenie ustnej opinii uzupełniającej w sprawie na rozprawie 26 marca 2024 r. w kwocie 119,52 zł (sto dziewiętnaście złotych i pięćdziesiąt dwa grosze), którą należy wypłacić z sum budżetowych Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Nysie,

V.  nakazuje pobrać od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Nysie 522,04 zł (pięćset dwadzieścia dwa złote i cztery grosze) tytułem zwrotu części kosztów wynagrodzenia biegłego za opracowanie opinii pokrytych tymczasowo z budżetu Skarbu Państwa –Sądu Rejonowego w Nysie,

VI.  nakazuje pobrać od strony powodowej (...) Sp. z o. o. z siedzibą w B. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Nysie 93,07 zł (dziewięćdziesiąt trzy złote i siedem groszy) tytułem zwrotu części kosztów wynagrodzenia biegłego za opracowanie opinii pokrytych tymczasowo z budżetu Skarbu Państwa –Sądu Rejonowego w Nysie.

UZASADNIENIE

Pozwem z 7 listopada 2022 r. strona powodowa (...) Sp. z o. o. z siedzibą w B. reprezentowana przez radcę prawnego domagała się zasądzenia od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. (dalej: (...)) 2147,12 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie: od kwoty 1962,62 zł od 5 maja 2020 r. do dnia zapłaty; od kwoty 184,50 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto wniosła o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych oraz opłaty za pełnomocnictwo. Datę wymagalności roszczenia określono na 4 maja 2020 r.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że 4 maja 2020 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki S. (...) nr rej. (...) stanowiący własność Ł. B.. Podano, że sprawca zdarzenia posiadał wykupioną polisę ubezpieczenia OC u pozwanego. Powódka wskazała, że Ł. B. zgłosił szkodę pozwanemu, który pismem z 4 maja 2020 r. przyznał na jego rzecz kwotę 1352,99 zł brutto tytułem odszkodowania w zw. z uszkodzeniem ww. pojazdu. Poszkodowany nie zgadzając się z wysokością wyliczonego przez pozwanego odszkodowania, dokonał własnej kalkulacji (w (...)) wysokości szkody, wg której całkowity koszt naprawy wynosi 3315,61 zł. Następnie podniesiono, że na skutek zawarcia umowy przelewu wierzytelności z 16 grudnia 2021 r. strona powodowa nabyła od Ł. B. wierzytelność z tytułu odszkodowania w zw. z uszkodzeniem samochodu marki S. (...) nr rej. (...). Strona powodowa wyjaśniła, że domaga się różnicy pomiędzy kwotą należną, a wypłaconą kwotą odszkodowania, tj. 2147,12 zł (3315,61 zł – 1352,99 zł + 184,50 zł). Wskazano, że powódka wysłała pozwanemu wezwanie do zapłaty z 16.12.2021 r., przy czym pozwany podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w piśmie z 31.12.2021 r. Powódka podniosła, że kalkulacja uwzględnia wysokość szkody majątkowej jaką poniósł właściciel pojazdu w dacie zdarzenia w zw. ze szkodą komunikacyjną i zakłada naprawę z użyciem oryginalnych części, albowiem tylko naprawa tego rodzaju zdaniem powódki daje pełną gwarancję odpowiedniej jakości i przywrócenia pojazdu do stanu sprzed naprawy rekompensując skutki wypadku. Powołano się także na konieczny koszt wykonania prywatnej ekspertyzy 184,50 zł. Powódka liczy odsetki od dnia następnego, od zajęcia merytorycznego stanowiska w sprawie przez (...).

W odpowiedzi na pozew z 14 grudnia 2022 r. (k. 30-36) pozwana (...) S.A. reprezentowana przez radcę prawnego wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na swoją rzecz zwrot kosztów procesu.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwana przyznała, że przyjęła swoją odpowiedzialność za zdarzenie, do którego doszło w N. 2 maja 2022 r., w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki S. (...) o nr rej. (...), rok produkcji 2005 będący własnością Ł. B.. Przyznano, że poszkodowanemu zostało wypłacone odszkodowanie na podstawie kalkulacji naprawy pozwanego w kwocie 1352,99 zł brutto tytułem zwrotu kosztów naprawy (okoliczność bezsporna). Zakres uszkodzeń pojazdu został ustalony na podstawie zdjęć. Zdaniem (...) ww. kwota zapewnia możliwość przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Podkreślono, że poszkodowany nie zgłaszał pozwanemu w późniejszym czasie jakichkolwiek dodatkowych roszczeń tytułem kosztów naprawy oraz nie kwestionował decyzji pozwanego oraz, że (...) proponowało poszkodowanemu dostarczenie części zamiennych oraz materiału lakierniczego wg cen w swoim kosztorysie. Pozwany wskazał, że zapoznał się z kosztorysem przedstawionym przez powoda, jednak odmówił wypłaty dodatkowej kwoty odszkodowania przed wszystkim z faktu, że powód nie przedstawił dowodów poniesienia kosztów naprawy w takiej wysokości. W ocenie (...) spór w niniejszej sprawie sprowadza się do ustalenia: 1) zakresu oraz rodzaju uszkodzeń pojazdu powstałych w wyniku przedmiotowego wypadku, 2) wysokości odszkodowania odpowiadającego celowym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom naprawy przywracającym pojazd do stanu sprzed szkody (z uwzględnieniem zasadności stosowania wyłącznie części oryginalnych), 3) określenia, czy wysokość odkodowania powinna zostać ustalona wg hipotetycznych czy też rzeczywistych kosztów naprawy lub też różnicy między wartością rynkową pojazdu po szkodzie i przed szkodą w przypadku sprzedaży pojazdu. Strona pozwana zwróciła uwagę na realną propozycję naprawy uszkodzonego pojazdu w warsztacie Sieci Naprawczej (...) w granicach ustalonej kwoty odszkodowania, równorzędność warunków naprawy proponowanych przez stronę pozwaną, czy kwestię sprzedaży pojazdu. Zarzucono nieuzasadnione nieskorzystanie z propozycji (...) S.A. oraz zakwestionowano też zasadność refundacji kosztów prywatnej opinii.

Na dalszym etapie sprawy strony podtrzymały dotychczasowe stanowisko. Sprawa została rozpoznana w postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

2 maja 2020 r. ok. godz. 13:00 w N. przy ul. (...) doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki S. (...) nr rej. (...) stanowiący wtedy własność Ł. B.. Sprawca zdarzenia objęty był ochroną ubezpieczeniową OC posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej (nr polisy (...)). Sprawca nie zachował należytej ostrożności i wyjeżdżając z parkingu uderzył w bok pojazdu poszkodowanego. Uszkodzeniu uległ bok samochodu, tylny zderzak, opona i felga. Uczestnicy zdarzenia spisali oświadczenie sprawcy kolizji drogowej, w którym sprawca przyznał się do winy. Ł. B. tego samego dnia zgłosił szkodę pozwanej (...) S.A., która została zarejestrowana pod nr (...). Decyzją z 4 maja 2020 r. pozwany ubezpieczyciel przyznał na rzecz poszkodowanego kwotę 1352,99 zł brutto na podstawie sporządzonej przez siebie kalkulacji (...), którą następnie wypłacił. Ustalenie wysokości szkody (k. 10) przez (...) obejmowało 535,04 zł tytułem części zamiennych, 239,85 zł tytułem prac blacharskich i mechanicznych, 442,78 zł tytułem materiałów lakierniczych, 135,30 zł tytułem prac lakierniczych. W formularzu zawarto ogólne pouczenie, że w razie chęci naprawy pojazdu (...) poleca warsztaty współpracujące (...) S.A., wskazując adres strony internetowej, na której dostępna jest lista ww. warsztatów oraz podano numer telefonu. W szczegółach ustalenia wysokości szkody (...) wskazało na: wymianę okładziny zderzaka tylnego 851,69 zł brutto, naprawę tarczy koła aluminiowa tył 153,75 zł brutto, wymiana opony koła tylnego 205/55 R16 V za 190,65 zł brutto, przygotowanie tworzyw 156,90 zł brutto. Podano też informacje o zasadach wynajmu pojazdu zastępczego.

Dowody: bezsporne, akta szkodowe na nośniku CD k. 42, pismo pozwanej z propozycją odszkodowania z 4 maja 2020 r. k. 62, decyzja o przyznaniu i wypłacie odszkodowania z 4 maja 2020 r. k. 9, 61, ustalenie wysokości szkody k. 10, 67, szczegóły ustalenia wysokości szkody k. 11, 68,informacja o zasadach wynajmu pojazdu zastępczego z 4 maja 2020 r. k. 63, informacja administratora danych osobowych (...) k. 64, korespondencja szkodowa między sprawca a ubezpieczycielem k. 64-66, zeznania świadka Ł. B. k. 56, dokumentacja fotograficzna k. 69-73, wydruk fotografii dowodu rejestracyjnego S. A. k. 74, oświadczenie sprawcy kolizji drogowej k. 75, podsumowanie zgłoszenia i rejestracji szkody nr (...) k. 75-78.

Poszkodowany sam naprawił uszkodzony pojazd, w tym wymienił opony na inne z poprzedniego auta, wyczyścił felgę bez wymiany, pokleił zderzak, wypolerował zarysowania na zderzaku z prawej strony. Ww. czynności zajęły poszkodowanemu ok. 5 godzin. Doprowadził samochód do używalności, jednak nie takiego stanu jak przed zdarzeniem. W dacie szkody pojazd miał 15 lat i został nabyty od poprzedniego właściciela jako pojazd nie powypadkowy. Zderzak w aucie był częścią oryginalną, a felgi zakupione przez poprzedniego właściciela były dedykowane dla marki S.. Wypłacone przez (...) pieniądze tytułem odszkodowania nie starczyłyby poszkodowanemu na naprawę samochodu do stanu sprzed zdarzenia szkodowego z 2 maja 2020 r. Poszkodowany nie miał zaufania do warsztatów współpracujących z (...).

Dowody: zeznania świadka Ł. B. k. 56.

Poszkodowany użytkował pojazd około dwóch lat. 6 kwietnia 2021 r. w N. Ł. B. sprzedał samochód marki S. (...) nr rej. (...) na rzecz I. G. za cenę 7000 zł.

Dowody: umowa sprzedaży samochodu z 6 kwietnia 2021 r. k. 80, zeznania świadka Ł. B. k. 56.

Poszkodowany Ł. B. nie zgadzając się z wysokością wyliczonego przez (...) odszkodowania, 15 grudnia 2021 r. zlecił wykonanie prywatnego kosztorysu, który został sporządzony 15 grudnia 2021 r. przez (...) Sp. z o. o. w systemie (...) i opiewał na 3315,61 zł tytułem kosztu naprawy uszkodzonego pojazdu. Za wykonanie kosztorysu do przedmiotowej szkody poszkodowany zapłacił 184,50 zł, co zostało potwierdzone fakturą (...) z 15.12.2021 r. z adnotacją zapłacono gotówką 184,50 zł.

Dowody: kosztorys (...) nr (...) z 15.12.2021 r. k. 12-13, faktura nr (...) z 15.12.2021 r. k. 20, zeznania świadka Ł. B. k. 56.

16 grudnia 2021 r. w N. pomiędzy Ł. B. jako cedentem, a (...) Sp. z o. o. jako cesjonariuszem została zawarta umowa przelewu wierzytelności nr (...), wskutek czego powód nabył dochodzoną wierzytelność i uzyskał legitymację czynną w niniejszym procesie. Cesja obejmowała odpłatne zbycie przez cedenta na rzecz cesjonariusza wierzytelności w postaci prawa do żądania zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej przysługującej wobec wszystkich osób i podmiotów odpowiedzialnych za naprawienie szkody z dnia 04.05.2020 r. (podano błędną datę szkody) na pojeździe marki S. (...) o nr rej. (...) likwidowaną przez (...) pod numerem akt PL 2020050280301. Cesja obejmowała też wszystkie prawa związane z wierzytelnością, wierzytelności przyszłe, np. z tytułu ekspertyzy technicznej lub dodatkowo ujawnionych uszkodzeń, bez kosztów holowania i wynajmu auta zastępczego. Poszkodowany sprzedał wierzytelność na rzecz strony powodowej za ok. 600 zł.

Dowody: umowa przelewu wierzytelności nr (...) z 16.12.2021 r. k. 14-15, dane z krs strony powodowej k. 39-41 (wydruk), zeznania świadka Ł. B. k. 56

Pismem z 16.12.2021 r. strona powodowa wezwała (...) S.A. do zapłaty wraz z zawiadomieniem o nabyciu wierzytelności. Wezwano do zapłaty 1962,62 zł określonej jako różnicę pomiędzy kwotą przyznanego odszkodowania, a kwotą należną plus opłata za wykonanie kalkulacji (184,50 zł). Zakreślono termin 7 dni na zapłatę odszkodowania w wysokości 1962,62 zł. Wezwanie przesłano do (...) S.A. za pośrednictwem wiadomości email 17 grudnia 2021 r. W treści wezwania podniesiono, że kwota wypłaconego odszkodowania jest rażąco zaniżona w zw. z czym dokonano weryfikacji kalkulacji szkody ustalając, że suma kosztów naprawy wynosi 3315,61 zł brutto.

Dowody: wezwanie do zapłaty wraz z zawiadomieniem o nabyciu wierzytelności z 16.12.2021 r. k. 16, wydruk email z 17 grudnia 2021 r. – potwierdzenie przesłania wezwania k. 17.

30.12.2021 r. (...) S.A. zweryfikowała przedstawiony przez stronę powodową kosztorys ustalając, iż na rynku można dokonać realnej naprawy uszkodzonego pojazdu za kwotę 2522,27 zł netto (tj. 3102,39 zł brutto). W zweryfikowanym kosztorysie zawarto pouczenie, że (...) dokona dopłaty odszkodowania do kwoty j.w. akceptowanej przez (...), gdy poszkodowany wykaże wartość poniesionej szkody przedstawiając rachunki lub faktury obrazujące wysokość kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia.

Dowody: kosztorys (...) nr (...) z 15.12.2021 r. zweryfikowany przez pozwaną 30.12.2021 r. k. 19, 60, akta szkodowe na nośniku CD k. 42.

Pismem z 31.12.2021 r. skierowanym do (...) Sp. z o. o., (...) S.A. podtrzymała dotychczasowe stanowisko, kwestionując brak dowodów, by poszkodowany/cedent poniósł wyższe koszty przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Zanegowano też podstawy do zwrócenia kosztów sporządzenia kosztorysu naprawy. Brak w ocenie (...) adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy wypadkiem, a tym roszczeniem.

Dowody: pismo (...) S.A. z 31.12.2021 r. k. 18, 59, akta szkodowe na nośniku CD k. 42.

Zakres uszkodzeń powstały w pojeździe marki S. (...) o nr rej. (...) w wyniku kolizji z 2 maja 2020 r. został przedstawiony w załączonym przez biegłego poprawionym kosztorysie naprawy z 25 marca 2024 r. Obejmuje części zamienne: zderzak T z potrąceniem 50 % z uwagi na wcześniejsze naprawianie – 1219,87 zł, felga T P - 436,78 zł, opona T P - 270 zł, zawór ciśnieniowy TP - 5,68 zł. Zakres uszkodzeń obejmował też robociznę dot. geometrii osi przedniej i tylnej, lampy tylne zewnętrzne, nakładkę zderzaka T D, poszycie zderzaka T (wymiana), koło (koła) tylne, zawór opony (...), tarczę koła/ oponę (...). Lakierowanie obejmowało zderzak T. Wysokość kosztów w pojeździe marki S. (...) o nr rej. (...) w wyniku kolizji z 2 maja 2020 r. przyjmując, że powód naprawiałby pojazd w nieautoryzowanym warsztacie z zachowaniem technologii producenta oraz z zastosowaniem części oryginalnych wyniosłaby 2990,84 zł. Robocizna wyniosłaby 250 zł netto, lakierowanie 783,10 zł netto, części zamienne 2044,42 zł netto, przy czym ubytek wartości części zamiennych wynosił 645,94 zł netto. Średnia stawka (...) w warsztatach kategorii (...) na terenie O. wynosiła w 2020 r. 143 zł netto. Mediana stawek (...) w warsztatach kategorii (...) na terenie O. wynosiła w 2020 r. 140 zł netto. Średnia stawka (...) w warsztatach kategorii warsztatów rzemieślniczych na terenie O. w 2020 r. wynosiła 110 zł netto. Mediana stawek (...) w warsztatach kategorii warsztatów rzemieślniczych na terenie O. wynosiła w 2020 r. 110 zł netto. Stawki roboczogodziny w okresie powstania szkody wynosiły za prace mechaniczno-blacharskie oraz lakiernicze (naprawy powypadkowe) 90 – 165 zł. Ujęte w kalkulacji zamienniki dostępne w handlu nie spełniają kryterium pełnowartościowych części zamiennych. Często nie mają atestów (jakości, parametrów, bezpieczeństwa, wytrzymałości itd.) ani homologacji producenta pojazdu. Zamienniki zderzaków, ich wsporników i błotników nie spełniają wymagań wytrzymałości i elastyczności. Oznakowanie logiem producenta bądź nie może w przyszłości rzutować na zaklasyfikowanie pojazdu jako pojazdu historycznego lub zabytkowego. Wg kryteriów Ministerstwa Kultury pojazd musi m. in. posiadać min. 75 % części oryginalnych sygnowanych logo producenta. Zasadne jest stosowanie części jakości O z logo producenta. Części zamienne sygnowane pozostałymi znakami jakości nie dają gwarancji prawidłowo wykonanej naprawy oraz takiej samej jak przed szkodą wytrzymałości, sprawności technicznej, co części O i (...). W praktyce warsztatowej za zasadne uznaje się koszty odbudowy pojazdu na częściach takich jakie uległy uszkodzeniu. Po kolizji pojazdu pozwany ubezpieczyciel nie zlecił wykonania oględzin, w zw. z tym ustalenie czy uszkodzone w trakcie zdarzenia części były częściami nieoryginalnymi (tzw. zamiennikami) było niemożliwe, a zawarta w aktach dokumentacja fotograficzna nie pozwala na zweryfikowanie jakości części zamontowanych w aucie w trakcie zdarzenia.

Dowody: opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej K. G. (1) nr ONY/791/23 z 9 lipca 2023 r. z kalkulacją naprawy z 7 lipca 2023 r. k. 85- 93, ustna opinia uzupełniająca biegłego K. G. (1) z 26 marca 2024 r. z poprawioną kalkulacją z 25 marca 2024 r. k. 130-134.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części, a to w zakresie 1822,35 zł z dochodzonych 2147,12 zł, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 1637,85 zł od 25 grudnia 2021 r. do dnia zapłaty oraz od 184,50 zł od 7 listopada 2022 r. do dnia zapłaty. W pozostałej części powództwo oddalono jako niezasadne. Uwzględniono 1.637,85 zł tytułem dalszej części odszkodowania za uszkodzenie pojazdu marki S. (...) nr rej. (...) w zdarzeniu z 2 maja 2020 r., w postaci różnicy między kwotą należną, tj. 2990,84 zł, a dotychczas wypłaconą przez (...) S.A. z tego tytułu tj. 1352,99 zł. Nadto w całości uwzględniono roszczenie w zakresie zwrotu poniesionego kosztu prywatnej ekspertyzy w wysokości 184,50 zł.

Odsetki ustawowe za opóźnienie zasądzono w zakresie dopłaty odszkodowania od kwoty 1637,85 zł, od dnia następnego po 7 dniowym terminie zakreślonym w wezwaniu do zapłaty z 16.12.2021 r. wysłanego pocztą elektroniczną 17.12.2021 r. Dopiero wtedy roszczenie zostało sprecyzowane, pozwana wezwana do zapłaty, przy czym brak też informacji, by wcześniej poszkodowany lub strona powodowa kwestionowała przyznane odszkodowanie jako zaniżone. Odnośnie odsetek od kwoty 184,50 zł zostały zasądzone od dnia wniesienia pozwu zgodnie z żądaniem sformułowanym w pozwie, którym Sąd był związany, mimo tego, że w stan opóźnienia co do zapłaty tych kosztów (...) S.A. popadła w dniu następującym po dniu wydaniu decyzji odmownej ich zapłaty z 31.12.2021 r.

Sąd przeprowadził w sprawie wszystkie zawnioskowane dowody i dokonał ustaleń faktycznych na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyszczególnionego pod konkretnymi elementami stanu faktycznego, który nie budził wątpliwości Sądu, z różnych źródeł dowodowych, w tym z dokumentów dołączonych przez obie strony postępowania, akt postępowania likwidacyjnego oraz oparł się na zeznaniach poszkodowanego. Sąd za wiarygodne uznał zeznania poszkodowanego tj. świadka Ł. B. w zakresie w jakim poczynił na ich podstawie ustalenia faktyczne, gdyż korespondują one z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, uzupełniają się wzajemnie, a także tworzą spójną i logiczną całość. Sąd nie dopatrzył się podstaw do podważenia ich wiarygodności w tym zakresie. Depozycje okazały się pomocne, albowiem pozwoliły zrekonstruować istotne okoliczności dotyczące zakresu, sposobu i efektu przeprowadzonych napraw, historii pojazdu, oryginalności części zderzaka i felg oraz faktu, ze przyznane przez (...) odszkodowanie było niestarczające do naprawy pojazdu i przywrócenia go do stanu sprzed szkody.

Między stronami bezsporne było samo zdarzenie szkodowe, zasada odpowiedzialności strony pozwanej jako ubezpieczyciela sprawcy kolizji drogowej, wypłata przez (...) S.A. poszkodowanemu 1352,99 zł tytułem odszkodowania oraz legitymacja samych stron.

Sąd skorzystał także z wiedzy biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, albowiem wiadomości specjalnych wymagało ustalenie wysokości kosztów naprawy w pojeździe marki S. (...) o nr rej. (...) w wyniku kolizji z 2 maja 2020 r. Po wydaniu opinii głównej 9 lipca 2023 r. na skutek zarzutów pozwanej wydał ustną opinię uzupełniającą na rozprawie 26 marca 2024 r. oraz przedłożył poprawiony kosztorys uwzględniający zarzuty. Opinia uzupełniająca wraz z poprawionym kosztorysem nie były kwestionowane przez żądną ze stron.

W toku postępowania dopuszczono dowód z opinii głównej i uzupełniającej biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej K. G. (1), który wskazał ostatecznie, że wysokość kosztów naprawy w pojeździe marki S. (...) o nr rej. (...) przyjmując, że powód naprawiałby pojazd w nieautoryzowanym warsztacie z zachowaniem technologii producenta oraz z zastosowaniem części oryginalnych wyniosłaby 2990,84 zł. W związku z tym Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki różnicę między kwotą 2990,84 zł należnych kosztów naprawy oraz kwotą dotychczas wypłaconą 1352,99 zł, co dało 1637,85 zł. Trzeba mieć też na uwadze, że 30.12.2021 r. samo (...) zweryfikowało przedstawiony przez stronę powodową kosztorys ustalając, iż na rynku można dokonać realnej naprawy uszkodzonego pojazdu za kwotę 2.522,27 zł netto (tj. 3.102,39 zł), czyli za kwotę wyższą od dotychczas wypłaconej. Oznacza to, że pozwana miała świadomość rażącego zaniżenia wypłaconego odszkodowania. W zweryfikowanym kosztorysie zawarto pouczenie, że (...) dokona dopłaty odszkodowania do kwoty j.w. akceptowanej przez (...), gdy poszkodowany wykaże wartość poniesionej szkody przedstawiając rachunki lub faktury obrazujące wysokość kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia. Trzeba zaznaczyć, iż wypłacenie odszkodowania za szkodę OC w pojeździe jest niezależne od dokonania naprawy i nie może być uzależnione od przedstawienia dokumentów rachunkowych. Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z 7 grudnia 2018 r., w sprawie o sygn. akt: III CZP 74/18 odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego nie ogranicza się do równowartości wydatków poniesionych na naprawę pojazdu, lecz każdorazowo obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy. W sytuacji, gdy przed ustaleniem wysokości odszkodowania dojdzie do naprawy pojazdu odszkodowanie należne poszkodowanemu może być ustalone także jako równowartość hipotetycznie określonych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że taki sposób ustalenia odszkodowania przewyższa wielkość uszczerbku w majątku poszkodowanego, odszkodowanie to, stosownie do okoliczności sprawy może być obniżone. Dopiero więc jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że taki sposób ustalenia odszkodowania przewyższa rozmiar uszczerbku w majątku poszkodowanego, takie odszkodowanie może zostać ewentualnie obniżone. W ocenie Sądu strona pozwana nie sprostała ciężarowi dowodu w tym zakresie. Tym samym, powstanie roszczenia z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, a więc i wysokość odszkodowania, nie zależą od tego czy poszkodowany dokonał naprawy i czy w ogóle ma taki zamiar. Odszkodowanie powinno odpowiadać niezbędnym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom naprawy, a naprawa dokonana przed uzyskaniem świadczenia od ubezpieczyciela, jej koszt i faktyczny zakres nie ma zasadniczego wpływu na sposób ustalania wysokości odszkodowania.

Co więcej stanowisko, zgodnie z którym poszkodowany może żądać naprawienia szkody wyliczonej jako hipotetyczne koszty naprawienia uszkodzonej rzeczy, mimo że rzecz ta została zbyta i nie zostanie naprawiona przez poszkodowanego, jest zdecydowanie dominujące w orzecznictwie Sądu Najwyższego (zob. wyroki z 8 marca 2018 r., II CNP 32/17; z 12 kwietnia 2018 r., II CNP 41/17; z 3 kwietnia 2019 r., II CSK 100/18; oraz postanowienia z 7 grudnia 2018 r., III CZP 73/18; z 11 kwietnia 2019 r., III CZP 102/18; z 16 maja 2019 r., III CZP 86/18). Z tą linią orzeczniczą koresponduje pogląd Sądu Najwyższego, zgodnie z którym żądaniu odszkodowania wyliczonego jako koszty naprawy hipotetycznej nie sprzeciwia się dokonanie faktycznej naprawy rzeczy (wyr. z 12 kwietnia 2018 r., II CNP 43/17; postanowienia z 7 grudnia 2018 r., III CZP 51/18, OSNC 2019, nr 9, poz. 94, III CZP 72/18, III CZP 64/18, III CZP 74/18; z 20 lutego 2019 r., III CZP 91/18).

Zasądzając odszkodowanie Sąd miał przede wszystkim na uwadze zasadę pełnego odszkodowania. Oznacza ona w tym przypadku, że odszkodowanie pieniężne za szkodę w pojeździe mechanicznym wywołaną przez ubezpieczonego w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych ma zapewnić poszkodowanemu realną możliwość przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed szkody tak aby wyrównać uszczerbek jaki powstał w majątku poszkodowanego. Kwestia na co poszkodowany przeznaczy otrzymane odszkodowanie nie ma w istocie żadnego wpływu na wysokość należnego mu odszkodowania.

Jak wskazał biegły stawki roboczogodziny w okresie powstania szkody wynosiły za prace mechaniczno-blacharskie oraz lakiernicze (naprawy powypadkowe) 90 – 165 zł, a ujęte w kalkulacji zamienniki dostępne w handlu nie spełniają kryterium pełnowartościowych części zamiennych. Często nie mają atestów (jakości, parametrów, bezpieczeństwa, wytrzymałości itd.) ani homologacji producenta pojazdu. Podczas zdarzenia szkodowego uszkodzeniu uległ m. in. zderzak. Zamienniki zderzaków, ich wsporników i błotników nie spełniają wymagań wytrzymałości i elastyczności. Ma to przełożenie na stan bezpieczeństwa. Jak podkreślił biegły, zasadne jest stosowanie części jakości O z logo producenta. Części zamienne sygnowane pozostałymi znakami jakości nie dają gwarancji prawidłowo wykonanej naprawy oraz takiej samej jak przed szkodą wytrzymałości, sprawności technicznej, co części O i (...). W praktyce warsztatowej za zasadne uznaje się koszty odbudowy pojazdu na częściach takich jakie uległy uszkodzeniu. Po kolizji pojazdu pozwany ubezpieczyciel nie zlecił jednak wykonania oględzin, w zw. z tym ustalenie czy uszkodzone w trakcie zdarzenia części były częściami nieoryginalnymi (tzw. zamiennikami) było niemożliwe, a zawarta w aktach dokumentacja fotograficzna nie pozwala na zweryfikowanie jakości części zamontowanych w aucie w trakcie zdarzenia. Sąd dał w tym zakresie wiarę poszkodowanemu, że samochód nie był powypadkowy, części były oryginalne i dedykowane marce S..

Zasada pełnego odszkodowania oznacza w tym przypadku, że odszkodowanie pieniężne za szkodę w pojeździe mechanicznym wywołaną przez ubezpieczonego w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych ma zapewnić poszkodowanemu realną możliwość przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed szkody tak aby wyrównać uszczerbek jaki powstał w majątku poszkodowanego. Kwestia na co poszkodowany przeznaczy otrzymane odszkodowanie nie ma w istocie żadnego wpływu na wysokość należnego mu odszkodowania. To czy poszkodowany przy pomocy uzyskanego odszkodowania faktycznie samochód naprawi i w jaki sposób nie ma znaczenia dla ustalenia wysokości odszkodowania bowiem jest to wyłączny wybór poszkodowanego. W świetle art. 363 § 1 k.c. to poszkodowany dysponuje prawem wyboru, w jaki sposób winno nastąpić naprawienie szkody. Poszkodowany wybrał, że naprawienie szkody ma nastąpić przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Odpowiedniej w znaczeniu umożliwiającej naprawienie szkody, czyli przywrócenia stanu sprzed szkody. Zakład ubezpieczeń jako strona umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej nie ma żadnych podstaw do narzucania osobie trzeciej nie będącej stroną umowy – poszkodowanemu jakichkolwiek obowiązków w zakresie dotyczącym sposobu naprawy samochodu, w tym poszukiwania firmy sprzedającej części najtaniej czy też wskazywania konkretnego zakładu naprawczego należącego do sieci partnerskiej (vide: uchwała Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2003 r., sygn. akt: III CZP 32/03). Kwota wypłaconego poszkodowanemu odszkodowania nie wystarczyła na naprawę uszkodzonego pojazdu polegającą na doprowadzeniu samochodu do stanu sprzed zdarzenia. Poszkodowanemu nie złożono konkretnej pod kątem podmiotowo-przedmiotowym, cenowym i temporalnym oferty, czyli istotnych postanowień umowy w przedmiocie naprawy w sieci naprawczej, a jedyne ogólne informacje w tym zakresie stanowiły wzorzec w pismach proponujących mu zaniżone odszkodowanie, od której to decyzji strona powodowa się odwołała, przedkładając kalkulację naprawy z wezwaniem do zapłaty. Poszkodowanemu nie wskazano żadnego konkretnego warsztatu samochodowego należącego do serwisu. Roszczenie o odszkodowanie z tytułu uszkodzenia pojazdu nie może być w żadnym stopniu związane z przeprowadzeniem naprawy pojazdu. Ponadto trzeba podkreślić, iż nie można uzależniać wypłaty odszkodowania od przedłożenia przez powoda faktur i rachunków dokumentujących naprawę pojazdu. Tym samym wysokość szkody w ramach ubezpieczenia OC nie może być uzależniona od naprawy w sieci naprawczej (...), skoro nie jest uzależniona od tego czy powód naprawił samochód. Ponadto pozwany nie wykazał gdzie i w jakim zakresie proponował naprawę i o ile byłaby tańsza. W ocenie Sądu brak również podstaw do przyjęcia przyczynienia się poszkodowanego wobec nieskorzystania z sieci naprawczej (...). Ubezpieczyciel nie powinien wymuszać naprawy samochodu w swojej sieci, ograniczając wybór poszkodowanemu. Warto też przywołać dopiero co wydaną uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2024 r. sygn. akt: III CZP 142/22, potwierdzającą dominującą dotychczas linię orzeczniczą, iż wysokość odszkodowania nie zależy od ulg i rabatów możliwych do uzyskania przez poszkodowanego od podmiotów współpracujących z ubezpieczycielem.

Podstawę prawną odpowiedzialności strony pozwanej za skutki szkody z dnia 2 maja 2020 r. stanowi art. 822 k.c., który określa przedmiot i treść umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, i tak zgodnie z art. 822 § 1 k.c. ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Natomiast w świetle treści art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 854 t.j.) (dalej: ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych), posiadacz pojazdu mechanicznego jest obowiązany zawrzeć umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego przez niego pojazdu. Na mocy art. 34 ust. 1 ww. ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Zastosowanie w sprawie znajdzie także przepis art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 415 k.c. Sprawstwo i wina sprawcy wypadku ubezpieczonego u strony pozwanej była bezsporna.

Podstawą materialną powództwa był również art. 19 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zgodnie z którym poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. O zgłoszonym roszczeniu zakład ubezpieczeń powiadamia niezwłocznie ubezpieczonego.

Do odszkodowania ubezpieczeniowego przy ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej znajduje zastosowanie zasada pełnego odszkodowania, a w szczególności regulacje przepisu art. 361 § 1 k.c., który stanowi, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynika. Ponadto wedle art. 361 § 2 k.c. w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. W przypadku uszkodzenia samochodu odszkodowanie obejmuje przede wszystkim kwotę pieniężną, konieczną do opłacenia jego naprawy - przywrócenia do stanu sprzed zdarzenia szkodowego. Naprawienie szkody zgodnie z art. 363 § 1 k.c. powinno nastąpić natomiast, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Stosownie do art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl art. 509 § 2 k.c. wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Przedłożoną umową przelewu wierzytelności strona powodowa wykazała nabycie przedmiotowej wierzytelności, a jej legitymacja czynna nie była kwestionowana.

Odnosząc się natomiast do żądania zasądzenia na rzecz powoda zgłoszonego w pozwie żądania zasądzenia zwrotu kosztów opinii prywatnego rzeczoznawcy w kwocie 184,50 zł, to także okazało się ono uzasadnione. Koszty prywatnej ekspertyzy też mieszczą się w wysokości szkody w pojęciu szkody wynikającej z kolizji drogowej, pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem szkodowym dlatego też należało je zasądzić. Zostały udokumentowane opłaconą fakturą. W uchwale siedmiu sędziów Sądu Najwyższego podjętej 29 maja 2019 r. w sprawie o sygn. akt III CZP 68/18 wskazano, iż nabywcy – w drodze przelewu - wierzytelności o odszkodowanie za szkodę komunikacyjną przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot uzasadnionych kosztów ekspertyzy zleconej osobie trzeciej tylko wtedy, gdy jej sporządzenie było w okolicznościach sprawy niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania. Okoliczności przedmiotowej sprawy wskazują, że sporządzenie opinii prywatnej było obiektywnie uzasadnione. Poszkodowany zlecił i opłacił wykonanie ekspertyzy prywatnej 15 grudnia 2021 r., podczas gdy umowa przelewu została zawarta dopiero 16 grudnia 2021 r. W ocenie Sądu działanie poszkodowanego, który nie posiadał wiadomości specjalnych w zakresie rzeczoznawstwa samochodowego, w postaci zlecenia oszacowania szkody przez niezależnego eksperta było celowe, ekonomicznie uzasadnione oraz posiadało wystarczający związek przyczynowy z zaistniałą szkodą. Nawet gdyby hipotetycznie przyjąć, że to strona powodowa zleciła i opłaciła wykonanie prywatnej ekspertyzy, na co brak dostatecznych dowodów, to podkreślenia wymaga, że fakt prowadzenia przez stronę powodową działalności gospodarczej związanej z nabywaniem wierzytelności odszkodowawczych nie musi oznaczać, że jest ona ekspertem z dziedziny motoryzacji i jest w stanie we własnym zakresie w sposób precyzyjny dokonać wyceny kosztów naprawy pojazdu. Wobec tego w przypadku powzięcia wątpliwości, co do tego, czy odszkodowanie przyznane przez pozwaną, odpowiada rzeczywistemu rozmiarowi szkody i czy jest wystarczające, aby pojazd naprawić i przywrócić do stanu sprzed kolizji drogowej poszkodowany względnie powódka byli uprawnieni do skorzystania z opinii specjalistów. Zasadnym bowiem jest, zanim skieruje się sprawę na drogę sądową, ustalenie rzeczywistych kosztów naprawy pojazdu, a do tego koniecznym jest zasięgnięcie opinii niezależnego eksperta, zwłaszcza że przeprowadzona przed wszczęciem postępowania sądowego ekspertyza może okazać się istotną przesłanką zasadności żądanej wysokości odszkodowania, a także wpłynąć na stanowisko strony przeciwnej, odmawiającej wypłaty wyższego niż przyznane pierwotnie odszkodowania, co z kolei mogłoby zaoszczędzić procesu, a także dodatkowych kosztów.

Orzeczenie w przedmiocie zasądzonych odsetek ustawowych za opóźnienie od powyższej kwoty uzasadnia art. 481 k.c.

Zasądzono zatem 1822,35 zł z dochodzonych 2147,12 zł, co stanowi 84,87 %. W takim też stosunku rozdzielono koszty postępowania między stronami na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c. Na koszty poniesione przez stronę powodową złożyło się 200 zł opłaty sądowej od pozwu, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 900 zł kosztów zastępstwa procesowego wg stawki minimalnej przy tej wartości przedmiotu sprawy zgodnie z §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.), 700 zł zaliczki na biegłego. Łącznie 1817 zł. Na koszty poniesione przez stronę pozwaną złożyło się odpowiednio 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 900 zł kosztów zastępstwa procesowego. Łącznie 917 zł. Łączne koszty obu stron wyniosły 2.734 zł. Skoro powódka wygrała w 84,87 %, winna ponieść 15,13% łącznych kosztów obu stron, tj. 413,65 zł. Odejmując od 413,65 zł poniesione przez powódkę 1817 zł, daje do zwrotu 1403,35 zł. Skoro pozwana wygrała w 15,13%, winna ponieść 84,87% łącznych kosztów obu stron, tj. 2.320,35 zł. Odejmując od 2.320,35 zł poniesione przez pozwaną 917 zł, daje to do zapłaty 1.403,35 zł.

W pkt IV wyroku Sąd przyznał także biegłemu sądowemu K. G. (2) wynagrodzenie za opracowanie opinii uzupełniającej w sprawie, w kwocie 119,52 zł, zgodnie z przedłożoną fakturą VAT nr (...).2024 z 26 marca 2024 r. oraz kartą pracy biegłego, które należało wypłacić tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Nysie. W karcie pracy biegły wyszczególnił przedsięwzięte czynności, w tym zapoznanie się z pismem procesowym, analiza akt sprawy na podstawie własnej archiwizacji w celu wydania opinii ustnej, zapoznanie się z dostępną dokumentacją, przygotowanie do wydania opinii ustnej oraz udział w rozprawie. Łącznie 3 godziny w dopuszczalnej stawce godzinowej po 32,39 zł za godzinę pracy, co dało 97,17 zł, a powiększone o podatek VAT, kwotę 119,52 zł.

Koszty ściągnięte na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Nysie, które zostały poniesione tymczasowo z sum budżetowych znajdują podstawę w art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w spawach cywilnych (Dz.U. 2005 Nr 167, poz. 1398 ze zm.), który odwołuje się do odpowiedniego zastosowania zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Suma kosztów poniesiona tymczasowo przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Nysie wyniosła 615,11 zł tytułem wynagrodzenia biegłego za wydane opinie, w tym 495,59 zł za zasadniczą oraz 119,52 zł za uzupełniającą. 84,86 % z 615,11 zł wyniosło 522,04 zł, zaś 15,13% z 615,11 zł wyniosło 93,07 zł. Strony zostały obciążone powyższymi kwotami zgodnie z stosunkowym udziałem w wygranej.