Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nysie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 września 2014 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Remigiusz Drzewiecki
Protokolant:	protokolant sądowy Joanna Pilc-Syposz

po rozpoznaniu w dniu 3 września 2014 r. na rozprawie w N.

sprawy z powództwa (...) Spółka z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko D. K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej D. K. na rzecz strony powodowej (...) Spółka z o.o. z siedzibą w W. kwotę 477,24 zł (czterysta siedemdziesiąt siedem złotych i dwadzieścia cztery grosze) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 27 maja 2013 r. do dnia zapłaty.

II.  zasądza od pozwanej D. K. na rzecz strony powodowej (...) Spółka z o.o. z siedzibą w W. kwotę 30 zł (trzydzieści złotych ) tytułem kosztów opłaty sądowej, kwotę 60 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego kwotę 17 zł (siedemnaście złotych) tytułem kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwotę 7,50 zł (siedem złotych i pięćdziesiąt groszy) tytułem opłat pocztowych.

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Sp. z o.o. w W. w pozwie wniesionym w dniu 27 maja 2013 roku do Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wniosła o zasądzenie od pozwanej D. K. kwoty 477,24 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto strona powodowa domagała się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej zwrotu kosztów procesu: kosztów opłaty sądowej w kwocie 30 zł, kosztów zastępstwa procesowego w sprawie według nom przepisanych oraz kosztów przesyłki poleconej wezwania ostatecznego do zapłaty w kwocie 3,80 zł.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, że pozwana zawarła z Akademią (...) w Ł. (cedentem) umowę cywilnoprawną, której przedmiotem było świadczenie przez uczelnię usług edukacyjnych w zamian za przysługujące jej wynagrodzenie w postaci czesnego. Mimo przyjętego zobowiązania pozwana nie uregulowała w całości należnych na rzecz uczelni opłat. Na mocy zawartej pomiędzy stroną powodową, a Akademią (...) w Ł. w dniu 7 lutego 2013 r. umowy o zakup wierzytelności, strona powodowa stała się wierzycielem pozwanej.

Na skutek wniesionego powództwa referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin - Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 1178357/13 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nakazał zapłacić pozwanej D. K., zgodnie z żądaniem pozwu, kwotę 477,24 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 290 zł od dnia 27 maja 2013 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 187,24 zł od dnia 27 maja 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 93,80 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Pozwana D. K. w dniu 28 czerwca 2013 r. (k. 4/II-5) wniosła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty.

W piśmie procesowym z dnia 12 grudnia 2013 r. (k. 15-17) stanowiącym uzupełnienie braków formalnych pozwustrona powodowa (...) Sp. z o. o. w W. podtrzymała żądanie pozwu w całości. W zakresie kosztów domagała się nadto zasądzenia od pozwanej kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kosztów przesyłki poleconej wezwania ostatecznego do zapłaty oraz pozwu (2 x 3,75 zł = 7,50 zł).

W piśmie procesowym z dnia 14 grudnia 2013 r. (k. 64-65) stanowiącym uzupełnienie braków formalnych sprzeciwu pozwana wskazała, że zaskarża nakaz w całości. Podniosła, że nie otrzymała żadnego upomnienia, wezwania do zapłaty od Akademii (...) w Ł.. Natomiast po 3 latach po raz pierwszy zgłosiła się do niej firma (...) z żądaniem zapłaty. Powódka wskazała, że udokumentowała zapłatę czesnego, więc sprawę zakończono. Po kolejnych 2 latach procedura ruszyła od nowa. Powódka podniosła, że jej sprawa jest prowadzona przez stronę powodową nierzetelnie. Do pisma z dnia 28.02.2013 r. strona powodowa nigdy wcześniej nie podała, czego dokładnie czego dotyczy żądana kwota. Pozwana podniosła, że nie może być winna za czesne za maja 2008 r. ponieważ je opłaciła.

W piśmie procesowym z dnia 19 lutego 2014 r. (k. 74) strona powodowa (...) Sp. z o. o. w W. podtrzymała w całości żądanie pozwu. Odnosząc się do podniesionego w sprzeciwie zarzutu spełnienia świadczenia strona powodowa wskazała, że pozwana miała obowiązek uiszczania opłat na rachunek Wyższej Szkoły (...) w Ł., a nie jak wpłaciła pozwana na konto Instytutu (...) spółka z o. o. w Ł..

Na rozprawie dnia 14 marca 2014 r. (k. 76) pozwana D. K. wskazała, że za naukę w Akademii (...) w Ł. obowiązana była płacić na dwa rachunki bankowe: przez 8 miesięcy na rzecz Instytutu (...) sp. z o. o. w Ł., a przez dwa miesiące tj. w styczniu i maju na rzecz Akademii (...) w Ł.. Ani akademia, ani instytut nie domagały się od pozwanej zapłaty, po dwóch latach odezwała się firma (...), która domagała się zapłaty czesnego za maj i lipiec 2008 r. Pozwana dokonała zaległej wpłaty za lipiec 2008 r., natomiast za maj 2008 r. przedstawiła dowód zapłaty. Pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia strony powodowej.

W piśmie procesowym z dnia 27 marca 2014 r. (k. 79-81) pozwana podtrzymała zarzut przedawnienia roszczenia podnosząc, że w przypadku roszczenia strony powodowej nie obowiązuje dziesięcioletni termin przedawnienia, a trzyletni przewidziany dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej lub dwuletni przewidziany dla roszczeń z tytułu nauki, zgodnie z art. 751 k.c.

W piśmie procesowym z dnia 15 maja 2014 r. (k. 96-102) strona powodowa (...) Sp. z o. o. w W. odnosząc się do zarzutu przedawnienia podniesionego przez pozwaną wyjaśniła, iż przepis art. 751 pkt 2 k.c. nie ma zastosowania w niniejszej sprawie albowiem do umów o świadczenie usług edukacyjnych, zawartych na podstawie przepisów ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym nie znajdują zastosowania przepisy o zleceniu poprzez art. 750 k.c. Umowa o świadczenie usług edukacyjnych ma bowiem charakter umowy nazwanej, której elementy przedmiotowo istotne są uregulowane w art. 99 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym. Ponadto strona powodowa podniosła, że roszczenie z tytułu działalności dydaktycznej uczelni wyższej nie jest roszczeniem związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz ma charakter świadczenia jednorazowego wobec czego przedawnia się z upływem lat 10.

Na rozprawie dnia 3 września 2014 r. (k. 134/II) pozwana D. K. wskazała, że domaga się oddalenia powództwa z uwagi na to, że zapłaciła za maj i z uwagi na to, że roszczenie jest przedawnione.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Akademia (...) w Ł. (uprzednio Wyższa Szkoła (...) w Ł.) jest uczelnią niepubliczną wpisaną do Rejestru Uczelni Niepublicznych i Związków (...) prowadzonego przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego pod numerem 30.

Zgodnie ze Statutem Wyższej Szkoły (...) w Ł. uczelnia ta działała na podstawie ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 ze zm.) - (§ 1 ust. 2 statutu). Założycielem uczelni był Instytut (...) Sp. z o.o. w Ł. (§ 1 ust. 3 statutu). W § 3 statutu zawarte zostały podstawowe zadania uczelni, do których zaliczało się, m. in. kształcenie studentów w zakresie wiedzy specjalistycznej oraz stymulowanie twórczego rozwoju studentów i pracowników, wyzwalanie i wzbogacanie potencjału ludzkiego. Z kolei § 41 ust. 1 statutu uczelni stanowił, że prawa i obowiązki studentów związane z tokiem studiów określał regulamin studiów. W szczególności do obowiązków studentów należały: przestrzeganie regulaminu studiów, wypełnianie obowiązków wynikających z planu studiów, opłacanie czesnego. Zgodnie zaś § 41 ust. 2 statutu pomiędzy (...), a studentem mogła być zawarta umowa określająca zasady wnoszenia opłat na rzecz uczelni. Zgodnie z § 12 ust. 2 d Regulaminu studiów Wyższej Szkoły (...) w Ł. student obowiązany był w szczególności do uiszczania opłat za możliwość kształcenia w Wyższej Szkole (...) w Ł. w przewidzianym określonymi umowami terminie. Zgodnie z cennikiem opłat wprowadzonym Zarządzeniem Kanclerza Wyższej Szkoły (...) w Ł. z dnia 25 maja 2007 r. w roku akademickim 2007/2008 r. miesięczna rata czesnego na studiach niestacjonarnych I stopnia na kierunku pedagogika wynosiła 300 zł. Zarządzeniem Kanclerza Wyższej Szkoły (...) w Ł. z dnia 30 listopada 2007 r. w roku akademickim 2007/2008 od 1 marca 2008 r. wprowadzono nową wysokość czesnego w tym na kierunku pedagogika, gdzie miesięczną ratę czesnego na studiach niestacjonarnych I stopnia ustalono na 300 zł.

dowód: statut Wyższej Szkoły (...) w Ł. k. 51-56; odpis z Rejestru Uczelni Niepublicznych i Związków (...) k. 38-40, uchwała Zarządu Instytutu (...) sp. z o.o. w Ł. z dnia 19.09.2012 r. k. 37, regulamin studiów w Wyższej Szkole (...) w łodzi k. 47-50, zarządzenia w sprawie cenników opłat w Wyższej Szkole (...) w Ł. k. 43-46

W dniu 27 września 2007 r. pozwana D. K. złożyła wniosek do Komisji Rekrutacyjnej Wyższej Szkoły (...) w Ł. o przyjęcie jej na pierwszy rok studiów I stopnia na Wydziale Humanistycznym w formie niestacjonarnej na kierunek pedagogika.

Decyzją Komisji Rekrutacyjnej Wyższej Szkoły (...) w Ł. pozwana została przyjęta na I rok studiów I stopnia na Wydziale Humanistycznym w roku akademickim 2007/2008. Decyzja została odebrana przez pozwaną. Pozwana złożyła ślubowanie.

dowód: podanie pozwanej o przyjęcie na studia z 27.09.2007 r. k. 113-114; decyzja o przyjęciu pozwanej na studia k. 115; potwierdzenie złożenia ślubowania przez pozwaną k. 116.

Pozwana D. K. zawarła w dniu 26 października 2007 r. z Wyższą Szkołą (...) w Ł. umowę o naukę na studiach niestacjonarnych I stopnia na Wydziale Humanistycznym na kierunku pedagogika. Zgodnie z § 1 ust. 1 tej umowy uczelnia zobowiązała się do zorganizowania kształcenia zgodnie z programem i formą studiów. Zgodnie z § 2 tej umowy student zobowiązał się do zapłaty opłat przewidzianych w umowie tj. opłaty za postępowanie kwalifikacyjne, wpisowego, czesnego, innych opłat określonych w cenniku opłat za usługi dydaktyczne nie objęte czesnym, w szczególności opłaty za powtarzanie lub uzupełnienie przedmiotu, egzaminy poprawkowe, egzamin dyplomowy, dyplom. Ponadto pozwana własnoręcznym podpisem potwierdziła otrzymanie i zapoznanie się z regulaminem studiów i regulaminem opłat uczelni. Zgodnie zaś z § 3 tej umowy studia podjęte przez pozwaną miały trwać 6 semestrów, a student był obowiązany zapłacić czesne w wysokości 560 zł za pierwszy i drugi rok studiów w dwóch ratach po 280 zł, płatnych do 10 stycznia i do 10 maja. W razie opóźnienia pozwana obowiązana była zapłacić odsetki umowne w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP.

Pozwana w dniu 18 lipca 2008 złożyła do Prodziekana kierunku Pedagogika podanie o skreślenie jej z listy studentów z uwagi na wyjazd zagranicę. Na podaniu pozwana podpisała oświadczenie, że jest świadoma konieczności uiszczenia opłaty za studia do końca semestru

Decyzją z dnia 18 lipca 2008 r. pozwana została skreślona z listy studentów .

dowód: umowa z 26.10.2007 r. k. 41, 117-118, podanie o rezygnację k. 119, decyzja Dziekana (...) z 18.07.2008 r. k. 62, 120

Pozwana D. K. zawarła w dniu 26 października 2007 r. z Instytutem (...) sp. z o. o. z siedzibą w Ł. umowę dotycząca przygotowania pozwanej jako słuchacza do wszystkich egzaminów na kierunku pedagogika. Zgodnie z § 3 ust 1 tej umowy kurs trwał 3 lata. Zgodnie zaś z § 3 ust 2 tej słuchacz był obowiązany zapłacić opłatę za kurs w wysokości 2.800 zł za pierwszy i drugi rok kursu w dziesięciu ratach po 280 zł, płatnych zgodnie § 3 ust 3 tej umowy do dziesiątego dnia miesiąca: października, listopada, grudnia, lutego, marca, kwietnia, czerwca, lipca, sierpnia, września. W razie opóźnienia zgodnie z § 3 ust 4 tej umowy pozwana obowiązana była zapłacić odsetki umowne w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP.

dowód: umowa z 26.10.2007 r. k. 128, blankiety wpłat k. 129-133

W roku akademickim 2007/2008 r. pozwana D. K. dokonała następujących wpłat czesnego na rzecz Instytutu (...) w Ł.: w dniu 14 listopada 2014 r. wpłaciła kwoty czesnego za listopad 2007 r. i październik 2007 r. po 280 zł, w dniu 23 grudnia 2007 r. wpłaciła kwotę 180 zł tytułem czesnego za grudzień 2007 r., w dniu 15 lutego 2008 r. wpłaciła kwotę czesnego za luty 2008 r. w kwocie 290 zł, w dniu 25 marca wpłaciła kwotę 290 zł tytułem czesnego za marzec 2008 r., w dniu 29 maja 2008 r. wpłaciła kwotę 290 zł tytułem czesnego za maj 2008 r., 16 lipca 2008 r. wpłaciła kwotę 290 zł tytułem czesnego za czerwiec, w dniu 4 lipca 2011 r. dokonała wpłaty zadłużenia z tytułu czesnego w kwocie 350 zł. Natomiast na rzecz Wyższej Szkoły (...) w Ł. pozwana w roku akademickim 2007/2008 r. dokonała jednej wpłaty dnia 21 stycznia 2008 r. w kwocie 280 zł tytułem czesnego za styczeń 2008 r. Nie dokonała wpłaty czesnego na rzecz Wyższej Szkoły (...) w Ł. za maj 2008 r.

dowód: potwierdzenie przelewu k. 47, historia rachunku bankowego pozwanej i jej męża k. 82-84, 91, potwierdzenia przelewu k. 89-90,92, historia wpłat pozwanej na rzecz Instytutu (...) oraz Wyższej Szkoły (...) w Ł. k. 121, wydruk z historii rachunku bankowego k. 126

Strona powodowa prowadziła z pozwaną i jej mężem korespondencję w sprawie zaległości w opłatach na rzecz Instytutu (...) w Ł.. W ich wyniku pozwana uregulowała należność na rzecz Instytutu (...) w Ł. w kwocie 350 zł z dniu 2 lipca 2011 r.

dowód: wydruk korespondencji e-mail k. 85-88.

Strona powodowa zawarła w dniu 7 lutego 2013 r. umowę sprzedaży wierzytelności z Akademią (...) w Ł., na mocy której strona powodowa nabyła wierzytelności pieniężne przysługujące Akademii (...) w Ł. względem dłużników z tytułu świadczonych usług edukacyjnych.

dowód: umowa sprzedaży wierzytelności z 7 lutego 2013 r. k. 58

Do umowy został sporządzony przez stronę powodową wyciąg z załącznika do umowy sprzedaży wierzytelności z 7 lutego 2013 r. na łączną kwotę 290 zł ze wskazaniem danych dłużniczki – pozwanej.

dowód: wyciąg z załącznika do umowy sprzedaży wierzytelności z 07.02.2013 r. k. 59.

Strona powodowa sporządziła w dniu 7 maja 2013 r. skierowane do pozwanej wezwanie do zapłaty kwoty 290 zł z tytułu nieopłaconego czesnego za maj 2008 r. wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od 10 maja 2008 r. W wezwaniu strona powodowa wskazała, iż nabyła przedmiotową wierzytelność na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 7 lutego 2013 r.

Przedmiotowe wezwanie zostało wysłane do pozwanej listem poleconym za 3,80 zł na adres G. G. 8.

dowód: wezwanie do zapłaty z 07.05.2013 r. wraz z potwierdzeniem nadania, k. 50 – 61.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Niniejsza sprawa została rozpoznana w postępowaniu uproszczonym.

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd oparł się przede wszystkim na dowodach z dokumentów dołączonych przez strony, opisanych dokładnie wyżej pod poszczególnymi elementami stanu faktycznego. Z dokumentów tych wynika jednoznacznie, że pozwana w roku akademickim 2007/2008 r. studiowała na studiach niestacjonarnych I stopnia na kierunku pedagogika w Wyższej Szkole (...) w Ł.. Z tego tytułu obowiązana była opłacić czesne za naukę w tej szkole – w styczniu 2008 r. w kwocie 280 zł oraz w maju 2008 r. w kwocie 290 zł. Jednocześnie pozwana była uczestnikiem kursu przygotowującego do egzaminów na studiach na których naukę pobierała pozwana prowadzonego przez Instytut (...) w Ł.. Należności z tytułu czesnego za udział w tym kursie pozwana miała opłacać w tych miesiącach roku akademickiego 2007/2008, w których nie była obowiązana do zapłaty czesnego na Wyższej Szkoły (...) w Ł.. Pozwana w maju 2008 r. zamiast dokonać wpłaty czesnego w kwocie 290 zł na rzecz Wyższej Szkoły (...) w Ł., dokonała wpłaty tej kwoty na rzecz Instytutu (...) w Ł.. Wpłata ta jednak była należna tej spółce tytułem czesnego za kwiecień 2008 r. Niewątpliwie pozwana posiadała więc należność wobec Wyższej Szkole (...) w Ł.. Należność ta została zbyta na rzecz strony powodowej na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 7 lutego 2013 r.

Przechodząc do rozważań prawnych w kontekście podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia należy w pierwszej kolejności ustalić jakie przepisy prawa będą regulowały stosunek cywilnoprawny umowy o naukę na studiach I stopnia w Wyższej Szkole (...) w Ł. zawartej przez pozwaną z Wyższą Szkołą (...) w Ł.

Przede wszystkim rozstrzygnąć należy czy umowę tę należało kwalifikować jako umowę o świadczenie usług, która nie jest uregulowana innymi przepisami przez co zastosowanie do niej znajdą odpowiednio przepisy o zleceniu – art. 750 k.c., czy też umowa ta ma odrębny charakter i jest uregulowana odrębnymi przepisami.

Rozstrzygając powyższą kwestię trzeba podkreślić, iż na gruncie ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U.2005.164.1365 ze zmianami) w brzmieniu obowiązującym w dacie obowiązywania umowy między pozwaną, a Wyższą Szkołą (...) w Ł. możliwe jest wyodrębnienie elementów przedmiotowo istotnych umowy o świadczenie usług edukacyjnych przez szkołę wyższą. Nie sposób nie zwrócić uwagi na treść przepisu art. 99 ust. 1 tejże ustawy, który zawiera katalog usług edukacyjnych regulując tym samym przedmiot takiej umowy. W dodatku ustawa wprost stanowi, że za takie usługi uczelnie publiczne mogą pobierać opłaty. Jedną z usług, za które uczelnia publiczna może pobierać opłaty jest zgodnie z art. 99 ust. 1 pkt 1 powyższej ustawy kształcenie studentów na studiach niestacjonarnych oraz uczestników niestacjonarnych studiów doktoranckich, a zatem forma studiów obrana w niniejszej sprawie przez pozwaną. Dalej przyjdzie wskazać, że przedmiotowa ustawa wyraźnie określa również wymogi jakie muszą spełniać podmioty świadczące usługi edukacyjne (uczelnie – art. 2 ust. 1 pkt 1 – a zatem uczelnie publiczne bądź też niepubliczne szkoły wyższe utworzone zgodnie z przepisami ustawy) i korzystające z tych usług (studenci – art. 169 ust. 1 powyższej ustawy). Jak już wyżej wskazano przepis art. 99 ust. 1 powyższej ustawy przewiduje pobieranie opłat za usługi edukacyjne, a z kolei art. 160 ust. 3 powyższej ustawy stanowi, że warunki odpłatności za studia określa umowa zawarta między uczelnią, a studentem w formie pisemnej. Z przepisu art. 160 ust. 3 powyższej ustawy wynika, że przedmiotem umowy o świadczenie usług edukacyjnych przez uczelnię wyższą jest świadczenie przez uczelnię wyższą usług dydaktycznych, natomiast przedmiotem świadczenia studenta jest obowiązek uiszczenia czesnego.

W nawiązaniu do powyższego można także wyodrębnić obowiązki stron umowy o świadczenie usług edukacyjnych. Obowiązkiem uczelni będzie przeprowadzenie procesu nauczania zgodnie ze standardami kształcenia dla poszczególnych kierunków studiów określonymi w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sporu z dnia 12 lipca 2007 r. – w sprawie standardów kształcenia dla poszczególnych kierunków oraz poziomów kształcenia, a także trybu tworzenia i warunków, jakie musi spełniać uczelnia, by prowadzić studia międzykierunkowe oraz makrokierunki.

W odniesieniu do uczelni niepublicznych na uwagę zasługuje art. 99 ust. 4 powyższej ustawy, zgodnie z którym zasady pobierania opłat i wysokość opłat w uczelni niepublicznej określa organ wskazany w statucie. Z tego też względu dopuszczalny jest wniosek, że za element stosunku łączącego uczelnię i studenta mogą być uznane również postanowienia regulaminu studiów czy też opłat. W zależności w jaki sposób kwestie te zostaną uregulowane przez organ uczelni niepublicznej wskazany w statucie.

W świetle powyższego nie budzi wątpliwości, iż umowa z dnia 26 października 2007 r. o naukę na studiach I stopnia na Wyższej Szkole (...) w Ł. zawarta pomiędzy pozwaną, a Wyższą Szkołą (...) w Ł. jako uczelnią niepubliczną w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym jest umową regulowaną kompleksowo przez tę ustawę.

Reasumując do umowy zawartej pomiędzy uczelnią wyższą, a studentem nie znajdą zastosowania przepisy regulujące umowę o świadczenie usług, do której należałoby zgodnie z art. 750 k.c. stosować odpowiednio przepisy o zleceniu, a co się z tym wiąże także art. 751 pkt 2 k.c. dotyczący przedawnienia roszczeń z tego tytułu również nie znajdzie tutaj zastosowania.

Pozwana w niniejszej sprawie podniosła zarzut przedawnienia dochodzonego przez stronę powodową roszczenia. Jednakże w ocenie Sądu nie mógł on zostać uwzględniony.

Jak już wyżej wskazano do przedmiotowej umowy będącej źródłem roszczenia strony powodowej nie znajdują odpowiedniego zastosowania przepisy o umowie zlecenia w zw. z art. 750 k.c. Tym samym wyłączona jest możliwość zastosowania w tym przypadku przewidzianego w art. 752 pkt 2 k.c. dwuletniego okresu przedawnienia dla roszczeń wynikających z tytułu utrzymania, pielęgnowania, wychowania lub nauki, jeżeli przysługują osobom trudniącym się zawodowo takimi czynnościami albo osobom utrzymującym zakłady na ten cel przeznaczone. Z przepisu tego wynika, że aby przyjąć dwuletni okres przedawnienia dla którejkolwiek z aktywności zawodowych wymienionych w przepisie art. 752 pkt 2 k.c. nie wystarczy samo podejmowanie, którejś z nich. Trudnienie się jedną z tych działalności musi być robione przez daną osobę zawodowo albo osoba taka musi utrzymywać zakład na ten cel przeznaczony. W rzeczywistości oznacza to, że osoba taka (trudniąca się bądź utrzymująca zakład) musi prowadzić działalność gospodarczą w tym zakresie (tak K. Kopaczyńska – Pieczniak (w:) A. Kidyba (red.), Kodeks Cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania – cześć szczególna, komentarz do art. 751 k.c.).

Przenosząc powyższe na grunt specyfiki uczelni wyższych należy wskazać, iż nie budzi wątpliwości fakt, że są one osobami prawnymi trudniącymi się, czy też prowadzącymi zakłady przeznaczone do prowadzenia działalności w zakresie nauki, to jednak nie prowadzą one działalności gospodarczej. Stanowi o tym wprost przepis art. 106 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym, zgodnie z którym prowadzenie przez uczelnię działalności dydaktycznej, naukowej, badawczej, doświadczalnej, artystycznej, sportowej, diagnostycznej, rehabilitacyjnej lub leczniczej nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 z późn. zm.).

Co więcej, na uwagę zasługuje także, że wymienione w przepisie art. 751 k.c. pkt 2 słowo nauka nie może być utożsamiane z pojęciem tego słowa na gruncie ustawy o szkolnictwie wyższym. Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 30 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym za naukę i badania naukowe na gruncie prawa o szkolnictwie wyższym uznaje się także odpowiednio sztukę i twórczość artystyczną. W odniesieniu także do art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym. zawierającego katalog podstawowych zadań uczelni można by ustalić desygnat słowa nauka na gruncie tej ustawy jako kształcenie studentów w celu ich przygotowania do pracy zawodowej; wychowywanie studentów w poczuciu odpowiedzialności za państwo polskie, za umacnianie zasad demokracji i poszanowanie praw człowieka; prowadzenie badań naukowych i prac rozwojowych oraz świadczenie usług badawczych; kształcenie i promowanie kadr naukowych; upowszechnianie i pomnażanie osiągnięć nauki, kultury narodowej i techniki, w tym poprzez gromadzenie i udostępnianie zbiorów bibliotecznych i informacyjnych; kształcenie w celu zdobywania i uzupełniania wiedzy; stwarzanie warunków do rozwoju kultury fizycznej studentów; działanie na rzecz społeczności lokalnych i regionalnych. Ponadto usługi w zakresie nauki na uczelniach wyższych mogą świadczyć tylko uczelnie wyższe utworzone zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym. Wobec tego w ocenie Sądu pojęcie nauki na gruncie przepisów prawa o szkolnictwie wyższym mających charakter przepisów szczególnych nie jest tożsamym z pojęciem nauki użytym w przepisie art. 751 pkt 2 k.c., który jest przepisem ogólnym.

Reasumując, umowa o świadczeniu usług edukacyjnych zawierana przez uczelnie wyższe ze studentami jest umową cywilnoprawną uregulowaną przez przepisy ustawy o szkolnictwie wyższym, w której zawarte są jej elementy przedmiotowo istotne jak podmioty tej umowy, przedmiot, forma czynności prawnej oraz jej treść. Z tego względu nie znajduje do niej zastosowania przepis art. 750 k.c. i przez to zastosowanie to tego rodzaju umów mają przepisy ogólne o przedawnieniu.

W myśl art. 117 § 1 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Poza sporem pozostaje, iż roszczenie przysługujące uczelni wyższej w stosunku do studenta o zapłatę czesnego za świadczone usługi edukacyjne ma charakter majątkowy.

Przepis art. 118 k.c. stanowi, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczenia związane z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

W kontekście treści powołanego art. 118 k.c. należy także rozstrzygnąć czy przedmiotowe roszczenie o zapłatę czesnego za studia przedawnia się z upływem lat 10 czy też jest to świadczenie okresowe bądź roszczenie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej ulegające przedawnieniu z upływem lat trzech.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż jak już wyżej przytoczono, działalność uczelni wyższych w zakresie świadczonych przez nie usług dydaktycznych nie jest działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447, z późn. zm.) o czym mówi wprost art. 106 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym. Zatem nie ma wątpliwości co do tego, iż przedmiotowe roszczenie nie ma związku z prowadzeniem przez uczelnię działalności gospodarczej.

Kolejną kwestią wymagającą rozstrzygnięcia jest ustalenie czy opłata za studia ustalona przez uczelnię wyższą ma charakter jednorazowy czy okresowy.

Roszczenie okresowe musi charakteryzować się następującymi cechami: przedmiotem świadczenia muszą być pieniądze lub rzeczy oznaczone rodzajowo, w ramach jednego i tego samego stosunku prawnego dłużnik ma spełnić wiele świadczeń jednorazowych, spełnienie tych świadczeń następuje w określonych regularnych odstępach czasu, świadczenia te nie składają się na pewną z góry określoną całość (tak A. Jedliński (w:) A. Kidyba (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Część ogólna, WKP 2012, komentarz do art. 118 k.c.).

Zważając na powyższe przyjdzie skonstatować, że w ocenie Sądu nie ma wątpliwości co do tego, że opłata za studia jest świadczeniem jednorazowym, mogącym być co prawda podzielonym na raty – płatne w różnych okresach czasu, lecz mimo wszystko nie nosi ono znamion świadczenia okresowego. W niniejszej sprawie pozwana zawarła z Wyższą Szkołą (...) w Ł. umowę, w której szkoła zobowiązała się do świadczenia na rzecz pozwanej usług w zakresie studiów niestacjonarnych I stopnia na kierunku pedagogika. Z § 3 ust. 2 umowy wynikało, że czesne za naukę w uczelni wynosi 560 zł za rok i jest płatne w dwóch ratach po 280 zł. Wysokość świadczenia pozwanej była z góry określona, pomimo że świadczenie to zostało rozbite na dwie równe raty, to każda z tych rat zaliczana była w poczet jednego, tego samego świadczenia w postaci czesnego za studia. Świadczenia okresowe nie są zaliczane na poczet jednego świadczenia, a wręcz przeciwnie mają na celu zaspokojenie bieżącego świadczenia powstałego po upływie danego okresu czasu. Doskonałym przykładem świadczenia okresowego jest abonament płacony przez abonenta na rzecz operatora sieci komórkowej. Taki stosunek umowny najczęściej wiąże strony przez okres 24 miesięcy podzielonych na miesięczne okresy rozliczeniowe, w trakcie których abonent otrzymuje comiesięcznie pulę darmowych minut bądź innych usług do wykorzystania, za które musi zapłacić z upływem każdego kolejnego miesiąca. Przyjdzie zatem stwierdzić, że czesne za świadczone przez Wyższą Szkołę (...) w Ł. na rzecz pozwanej usługi edukacyjne ma charakter świadczenia jednorazowego.

Podsumowując powyższe rozważania, zdaniem Sądu do roszczenia mającego swe źródło w umowie o świadczenie usług edukacyjnych świadczonych przez uczelnię wyższą zastosowanie znajdzie ogólny 10 letni termin przedawnienia. Jak już wyżej wskazano roszczenie to nie ma związku z prowadzeniem przez uczelnię wyższą działalności gospodarczej nie jest to także świadczenie okresowe przez co niemożliwym jest przyjęcie dla tego typu roszczeń, krótszego, 3 letniego terminu przedawnienia.

Przechodząc zatem do rozstrzygnięcia zasadności podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia przyjdzie wskazać, iż nie mógł on zostać uwzględniony. Jak już wyżej wskazano roszczenie dochodzące przez stronę powodową przedawnia się z upływem okresu 10 lat. Z akt sprawy wynika, że pozwane obowiązana była opłacić I ratę czesnego do 10 maja 2008 r. Zatem kwota tej raty stała się wymagalna w dniu następnym, tj. 11 maja 2008 r. i to od tego dnia zaczął biec 10 - letni termin przedawnienia tego roszczenia i zgodnie z art. 112 k.c. kończyłby się z upływem dnia, który datą odpowiadałby początkowemu biegowi tego terminu, tj. 11 maja 2018 r. Z tego też względu powództwo wytoczone przez stronę powodową w dniu 27 maja 2013 r. zostało wytoczone jeszcze przed upływem tego terminu. Jednocześnie w dniu wytoczenia powództwa nastąpił skutek przerwania biegu przedawnienia przedmiotowego roszczenia zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.c. Ponowne rozpoczęcie biegu przedawnienia dochodzonego przez stronę powodową roszczenie nastąpi dopiero po zakończeniu przedmiotowego postępowania – art. 124 § 2 k.c.

Z uwagi na powyższe jako, że zarzut pozwanej nie znalazł uzasadnienia Sąd uwzględnił powództwo.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów postępowania uzasadnia przepis art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W niniejszej sprawie jako, że pozwana przegrała proces w całości to zobowiązana była do pokrycia kosztów poniesionych przez stronę powodową w całości. Na koszty procesu w niniejszej sprawie złożyły się kwoty: 30 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 60 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. – w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t.), 17 zł tytułem kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictw oraz 7,50 zł z tytułu wydatków na przesyłki pocztowe.